Przejdź do głównej zawartości

Lista zakupów do przemyślenia

Grzegorz w ciekawej notce o pozbywaniu się rzeczy wspomniał o bardzo przydatnym a prostym narzędziu. O liście zakupów do przemyślenia. Wprawdzie staram się ograniczyć zakupy, nie znaczy to jednak, że już nigdy niczego nie kupię.
Po pierwsze rzeczy w końcu się zużywają, nawet te najtrwalsze. Nasze potrzeby zmieniają się. A czasem po prostu potrzebujemy zmiany.
Im mniej mamy rzeczy, tym łatwiej nam zobaczyć, czego nam brakuje. W nadmiarze i chaosie trudno zauważyć brak czy dziedzinę, w której można by wprowadzić ulepszenia. Pozbywamy się, wyrzucamy, ograniczamy, aż w koncu dostrzegamy, że wprawdzie pozbyliśmy się tego, co zbędne, jednak brakuje nam paru potrzebnych i sensownych przedmiotów. Przykładowo po sprzątaniu w szafie doszłam do wniosku, że brakuje mi spódnic.
I co wtedy, gdy nachodzi nas myśl, że powinniśmy coś kupić?

Tworzymy listę zakupów do przemyślenia. Wstrzymujemy się z zakupem przez pewien czas. Jak długo? Koncepcje są różne. Na pewno co najmniej tydzień, a lepiej, by był to miesiąc lub nawet dłużej. Jeśli po tym czasie nadal widzimy potrzebę zakupu, OK., zielone światło. Często jednak okazuje się, że po upływie kilku tygodni nawet nie pamiętamy już, że mieliśmy taki zamiar. Czyli rzekoma potrzeba była tylko zachcianką...
Taka lista ma jeszcze jedną zaletę - bardzo przydaje się ze względu na planowanie wydatków, zwłaszcza w przydatku bardziej kosztownych przedmiotów.

Moja lista jest bardzo długoterminowa - wpisuję na nią wszystkie rzeczy, których zakup wydaje mi się konieczny w perspektywie, powiedzmy nawet roku. I wracam do niej od czasu do czasu, zastanawiam się chwilę i skreślam te elementy, które nie przechodzą weryfikacji. Najważniejszym pytaniem, jakie należy sobie zadawać przy ocenianiu zasadności danego zakupu, jest: dlaczego tego nie potrzebuję? Zachcianki zakupowe opierają się na emocjach, a nasz umysł zawsze znajdzie sposób, żeby zracjonalizować to, co tak naprawdę jest tylko emocją. Wciąż bombardują nas reklamy, ciągle ktoś nam wmawia, że nie możemy żyć ani chwili dłużej bez danej rzeczy, znajomi kupują różne fajowe cudności. Poza tym kupujemy, by poprawić sobie nastrój, pocieszyć się i nagrodzić po ciężkim dniu... A nasz umysł zawsze wmawia nam, że właśnie ta dana rzecz jest nam niezbędna. Dlatego zawsze pytaj siebie nie o to, dlaczego potrzebujesz (bo w większości przypadków udowodnisz sobie, że TAK), lecz dlaczego nie potrzebujesz. Możliwe odpowiedzi: bo mam już pięć takich rzeczy, bo nie mam czasu na robienie tego, do czego to służy, bo posiadana już skromniejsza wersja świetnie spełnia swoje zadania.

Właściwie każdy większy zakup (czyli wszystko, co nie stanowi materiałów zużywalnych potrzebnych do prowadzenia domu oraz higieny) czeka dobrych parę miesięcy na ostateczne zatwierdzenie. Często też naradzam się z Małżonkiem, gdyż człowiek to rozważny i dobry w rozpoznawaniu konsumpcyjnych pułapek :)
Efekty takiej strategii są więcej niż zadowalające.

Mały przykład: bardzo lubię sklepy Ikea - odpowiada mi ich wzornictwo, lubię skandynawski styl, cenię ich za funkcjonalność. Teraz zaglądam do nich rzadko, bo etap urządzania mieszkania dawno mamy za sobą, jednak od czasu do czasu potrzebuję nabyć u nich parę rzeczy.

Ostatnie zakupy w Ikei planowałam (bez przesady) od roku. Spisywałam sobie wszystko, co mogłoby się przydać, analizowałam, zadawałam sobie pytanie: czy to naprawdę jest nam potrzebne. Do sklepu pojechałam z listą i centymetrem krawieckim :) i nabyłam tylko to, co było na liście. Owszem, po drodze sięgnęłam po parę cudów, które wpadły mi w oko, ale po namyśle odłożyłam je na miejsce. Zakupy poszły nadzwyczaj sprawnie, zajęły mniej czasu niż zwykle, a wszystkie nabyte przedmioty sprawdziły się jako bardzo przydatne.

Czyli kupowanie - tak, ale z głową.

Popularne posty z tego bloga

Memento vivere

Gdy w ostatnim wpisie dzieliłam się z Wami radością życia, w komentarzach słusznie zauważyliście, że takie podejście nie dla każdego jest oczywiste, proste, naturalne, wrodzone. Niektórzy muszą się go nauczyć czy też wyćwiczyć.  Czy można nauczyć się cieszyć z faktu, że oto widzimy narodziny nowego dnia, że dane nam jest przeżyć kolejną dobę? Sposobów na to jest wiele, myślę, że taka radość może przyjść na co najmniej dwa.  Pierwszy, dość brutalny i gwałtowny: przez doświadczenie własnej lub cudzej poważnej choroby, wypadku, otarcie się o śmierć lub utratę kogoś ważnego, bliskiego, kochanego, zachodzi proces uświadamiania sobie własnej śmiertelności, kruchości życia, jego ulotności, nieuchronności śmierci. Drugi: gdy ten sam proces następuje powoli, pod wpływem doświadczenia życiowego, upływu czasu, obserwacji świata i własnej refleksji.

Ajka Minimalistka - kolejny rozdział

Zgodnie z zapowiedzią rozpoczynam kolejny rozdział. Prosty blog - czyli to miejsce, niestety nie odpowiada już moim potrzebom. To znaczy nie odpowiada mi ta platforma, na której go piszę, blogspot. Jej niedostosowanie do moich obecnych wymagań nie tłumaczy oczywiście rzadkiej publikacji tekstów w ostatnich latach, ale prawdą jest, że na pewno nie pomagało w pisaniu. Nie ma co jednak szukać wymówek czy wytłumaczeń.  Prosty blog pozostaje tutaj, nie znika. Wiem, że są wśród Was osoby, które wciąż lubią wracać do starych wpisów. Jednak od teraz nowe treści będę publikować w nowym miejscu, do którego serdecznie Was zapraszam. Moje nowe blogowe gospodarstwo nazywa się Ajka Minimalistka i znajdziecie go pod tym adresem . Będą się tam pojawiać nie tylko wpisy, ale również w osobnej zakładce można znaleźć wszystkie odcinki podcastu, który nagrywam od kilku miesięcy.  Zapraszam, do poczytania, posłuchania i zobaczenia! 

Uniform minimalistki

Temat osobistego uniformu obracam w głowie już od kilku lat, co najmniej. Jednak jeszcze do niedawna nie czułam się gotowa na to, by ostatecznie zdefiniować go dla siebie. Owszem, wiedziałam, że ciągnie mnie w tym kierunku i że coraz bardziej zbliżam się do wprowadzenia go w życie na co dzień. Jednak jeśli obserwowaliście, być może, moje materiały o kolorowej szafie minimalistki na YouTube , w cyklu, w ramach którego zaprezentowałam całą swoją kapsułową garderobę na wszystkie pory roku, mogliście zauważyć, że wprawdzie mój styl i zestawy ubraniowe były już dość wyraziste i powtarzalne, trudno było by nazwać je uniformem.  Tak jednak się złożyło, że w międzyczasie zmieniłam tryb życia poprzez powrót do oprowadzania po Krakowie (już nie tylko po Wawelu, jak było parę lat temu), więc o wiele częściej wychodzę pracować poza dom. Oczywiście wymusiło to dostosowanie zawartości szafy i pewne jej uzupełnienia. A jednocześnie kilka ubrań z niej wywędrowało. Z powodu zużycia, ale też zmian