Oglądałam ostatnio ciekawy film dokumentalny o nomadach i muzyce. Autorzy, dwaj muzycy z baskijskiej grupy Oreka TX, postanowili wyruszyć w podróż do różnych społeczności koczowniczych, spotkać się z nimi, a zarazem zaprezentować instrument o wdzięcznej nazwie txalaparta. Podczas tej podróży odwiedzili Saharę, Laponię, Mongolię i Indie. Nie będę opowiadać całego filmu, może kiedyś uda się Wam go zobaczyć, a o samym projekcie i txalaparcie można poczytać na ich stronie.
Dzieło pokazuje spotkania muzyków z koczownikami, niewielu ich pozostało w naszym świecie, ale wciąż jeszcze są. Zaczęłam się zastanawiać nad praktyczną stroną życia człowieka, który nie ma stałego domu, a właściwie ma dom, ale podróżuje razem z nim. Może być nim namiot, jurta, prowizoryczna chatka. Zadałam sobie pytanie, jak to jest, kiedy cały dobytek musi zmieścić się na paru wielbłądach, końskim grzbiecie, saniach, czy w wersji nowoczesnej w samochodzie? Takie życie dopiero wymaga dyscypliny. Nie ma miejsca na zbędny balast. Przenosisz czy przewozisz z miejsca na miejsce tylko to, co absolutnie niezbędne.
Przypomniały mi się też wojenne opowieści naszych dziadków, jak to czasem ludzie dostawali godzinę na spakowanie i musieli opuścić swoje domy z kilkoma zaledwie bagażami, które musiały nadawać się do przenoszenia w rękach. W tak krótkim czasie, w zamęcie i stresie trzeba było podjąć szybką decyzję, wybrać z całego gromadzonego przez lata majątku tylko tych parę najpotrzebniejszych i najcenniejszych przedmiotów. Trochę ubrań, ewentualnie posiadane kosztowności.
I pomyślałam: a gdyby nagle nastała jakaś zawierucha dziejowa albo nagłe i nieprzewidziane zdarzenie, które spowodowałoby, że trzeba by opuścić swoje domy? I zabrać tylko jedną walizkę lub plecak. Tylko tyle, ile dasz radę udźwignąć o własnych siłach. Co wtedy bym wybrała? Czy byłoby trudno?
Na pewno byłoby bardzo ciężko, zwłaszcza, jeśli takie decyzje trzeba by podejmować w pośpiechu i pod presją.
Uzmysłowiłam sobie jednak, że wbrew pozorom niewiele jest rzeczy, które bym chciała ze sobą zabrać w takiej sytuacji. Parę praktycznych ubrań, tyle, żeby mieć na zmianę. Wygodne buty. Kilka drobiazgów toaletowych. Dokumenty, pieniądze. Może karty do pasjansa, jakąś niewielką a mądrą książkę, którą mogłabym czytać w trudnych czy smutnych chwilach. Ołówek, mały notes.
To, co najważniejsze, zawsze noszę przy sobie. Dwie ręce zdolne do pracy, głowę pełną myśli i wiedzy, miłość, wspomnienia, emocje. Omnia mea mecum porto. Cała reszta to balast, sceneria, w której żyję. Rozstanie z owocami pracy swoich rąk byłoby na pewno bolesne i smutne, ale przecież to, co najcenniejsze i tak jest we mnie, a nie na zewnątrz.
Zastanówcie się moi Mili, co zapakowalibyście na swoje wielbłądy czy do tej jednej walizki, gdyby przyszła taka potrzeba. Łatwiej będzie Wam dostrzec, jak bardzo niepotrzebna jest cała ta reszta, która się do walizki nie zmieści :)
Dzieło pokazuje spotkania muzyków z koczownikami, niewielu ich pozostało w naszym świecie, ale wciąż jeszcze są. Zaczęłam się zastanawiać nad praktyczną stroną życia człowieka, który nie ma stałego domu, a właściwie ma dom, ale podróżuje razem z nim. Może być nim namiot, jurta, prowizoryczna chatka. Zadałam sobie pytanie, jak to jest, kiedy cały dobytek musi zmieścić się na paru wielbłądach, końskim grzbiecie, saniach, czy w wersji nowoczesnej w samochodzie? Takie życie dopiero wymaga dyscypliny. Nie ma miejsca na zbędny balast. Przenosisz czy przewozisz z miejsca na miejsce tylko to, co absolutnie niezbędne.
Przypomniały mi się też wojenne opowieści naszych dziadków, jak to czasem ludzie dostawali godzinę na spakowanie i musieli opuścić swoje domy z kilkoma zaledwie bagażami, które musiały nadawać się do przenoszenia w rękach. W tak krótkim czasie, w zamęcie i stresie trzeba było podjąć szybką decyzję, wybrać z całego gromadzonego przez lata majątku tylko tych parę najpotrzebniejszych i najcenniejszych przedmiotów. Trochę ubrań, ewentualnie posiadane kosztowności.
I pomyślałam: a gdyby nagle nastała jakaś zawierucha dziejowa albo nagłe i nieprzewidziane zdarzenie, które spowodowałoby, że trzeba by opuścić swoje domy? I zabrać tylko jedną walizkę lub plecak. Tylko tyle, ile dasz radę udźwignąć o własnych siłach. Co wtedy bym wybrała? Czy byłoby trudno?
Na pewno byłoby bardzo ciężko, zwłaszcza, jeśli takie decyzje trzeba by podejmować w pośpiechu i pod presją.
Uzmysłowiłam sobie jednak, że wbrew pozorom niewiele jest rzeczy, które bym chciała ze sobą zabrać w takiej sytuacji. Parę praktycznych ubrań, tyle, żeby mieć na zmianę. Wygodne buty. Kilka drobiazgów toaletowych. Dokumenty, pieniądze. Może karty do pasjansa, jakąś niewielką a mądrą książkę, którą mogłabym czytać w trudnych czy smutnych chwilach. Ołówek, mały notes.
To, co najważniejsze, zawsze noszę przy sobie. Dwie ręce zdolne do pracy, głowę pełną myśli i wiedzy, miłość, wspomnienia, emocje. Omnia mea mecum porto. Cała reszta to balast, sceneria, w której żyję. Rozstanie z owocami pracy swoich rąk byłoby na pewno bolesne i smutne, ale przecież to, co najcenniejsze i tak jest we mnie, a nie na zewnątrz.
Zastanówcie się moi Mili, co zapakowalibyście na swoje wielbłądy czy do tej jednej walizki, gdyby przyszła taka potrzeba. Łatwiej będzie Wam dostrzec, jak bardzo niepotrzebna jest cała ta reszta, która się do walizki nie zmieści :)