Autorką dzisiejszej notki jest Ann, która zgodziła się napisać kilka słów o minimalizmie w swoim życiu. W ten sposób chciałabym zapoczątkować nową świecką tradycję gościnnych wpisów na moim blogu. Chętnych zapraszam do zgłaszania się :) I oddaję głos Ann:
Kiedy zaczęła się moja przyjaźń z minimalizmem? Kiedy poczułam z nim prawdziwą więź? Może było to już wtedy, gdy mama wstawiła do mojego pokoju czerwone mebelki z niebieskimi wstawkami? Może wtedy, gdy otwierałam szafkę, a na głowie lądowały mi zawiniątka z koralikami i innymi drobiazgami? A może wtedy, gdy szuflady latały po całym mieszkaniu, bo ktoś szukał jednej, malutkiej śrubki? Może właśnie wtedy narodziła się we mnie potrzeba przestrzeni, czystości, światła, oddechu i niczym niezakłóconego wypoczynku umysłowego.
Wiem jedno, nie zmieniłam chaotycznego świata, pełnego zbędnych drobiazgów, w minimalizm tak od razu. Taka potrzeba dojrzewa stopniowo, może nawet latami...
Zaczęło się od stopniowego zarządzania najbliższą przestrzenią wokół siebie. Po pewnym czasie zaczęłam zauważać, że nawet będąc w hotelach, już po jednym dniu zaczynałam porządkować wokół siebie przestrzeń i wszystko ogarniać i chować..., no właśnie: chować...
Dzisiaj już wiem, że w życiu nic nie dzieje się bez przyczyny, że może czasem warto się z czymś pomęczyć, by potem poczuć prawdziwą ulgę. Cokolwiek jednak robimy, we wszystkim najważniejsza jest konsekwencja i pewien upór. Bo czy gdybym systematycznie nie pozbywała się niepotrzebnych przedmiotów czy ubrań, gdybym pozwalała sobie na trzymanie i przyjmowanie niechcianych upominków, gdybym ulegała namowom koleżanek na zakup ubrań w kolorze i wzorze, zupełnie mi nieodpowiadającym, to udałoby mi się stworzyć wokół siebie tak bardzo upragnioną oazę spokoju, minimalistyczny ład i przestrzeń dla moich myśli?
Odpowiedź jest oczywista - nie.
Na zdjęciach namiastka mojego minimalistycznego świata:
Myślę, że najlepszym komentarzem do zdjęć, przesłanych przez Ann, będą jej własne słowa z jednego z maili:
„Kiedyś w pewnym artykule przeczytałam fragment:
MINIMALIZM
Tak skomponowane wnętrze pozostawia w przebywających w nim osobach poczucie luksusu, ale i głębokiej estetyki.
Wnętrza ograniczające do minimum gromadzone w nim sprzęty może tłumaczyć swoistą japońską filozofię tymczasowości, zgodnie z którą dom nazywany jest kariya (tzn.„wynajęte na noc”)
I chyba coś w tym jest...”