W ostatnim wpisie zastanawiałam się nad ewentualnością podjęcia rocznego postu konsumpcyjnego. Po głębszym przemyśleniu tej kwestii, a także dzięki cennym uwagom PT Czytelników :), doszłam do wniosku, że jednak tego wyzwania nie podejmę.
Po pierwsze i najważniejsze, wprawdzie takie doświadczenie jest wykonalne i wiem, że mogłabym mu podołać, wiele by ono w moich zwyczajach konsumpcyjnych nie zmieniło. Już od dawna nie jestem zakupoholiczką, teraz czasem nawet zdarza mi się przesadzać w drugą stronę, zwlekać z zakupem potrzebnych rzeczy, by mieć pewność, że są naprawdę potrzebne. Na pewno mogłabym przekonać się, że są jeszcze w moim życiu obszary, które można uprościć, a potrzeby ograniczyć. O tym mogę jednak przekonać się bez uciekania się do tak radykalnych rozwiązań.
Samo zastanawianie się nad takim wyzwaniem bardzo wiele mi dało, tak samo jak czytanie o doświadczeniach osób, które czasowo rezygnowały z konsumpcji, w ramach eksperymentu lub pod wpływem okoliczności życiowych. Uświadomiłam sobie, że nie byłoby mi trudno zrezygnować z kupowania rzeczy dla siebie, ubrań, książek czy płyt, przez rok wytrzymałabym na pewno. Najtrudniej byłoby mi zrezygnować z kupowania rzeczy dla innych, z prezentów, zwłaszcza na Gwiazdkę. Po prostu nie każdy lubi dostawać własnoręcznie zrobione przez ofiarodawcę prezenty (ja lubię!), a kupowanie np. biletów na koncert czy wręczanie gotówki to też jakaś zaowalowana forma konsumpcji. Nie chcę, żeby moje decyzje czy eksperymenty sprawiały przykrość innym, np. dzieciakom z rodziny.
Wniosek jest taki: funkcjonujemy w systemie. Można przez pewien czas próbować funkcjonować nieco poza tym systemem, ale trudno byłoby zupełnie się z niego wypisać. Chyba, że ma się jakąś bezludną wyspę w zanadrzu...
A poza tym, jak słusznie zauważyła w jednym z komentarzy Verónica, rezygnacja z zakupów to też wyrzekanie się pewnych przyjemności. Za bardzo kocham życie, żeby się umartwiać :)
Dziękuję Wam, moi drodzy Czytelnicy, za wszystkie ciekawe komentarze, bardzo dały mi do myślenia.
Minimalizować i upraszczać będę nadal, lecz bez stawiania sobie sztucznych ograniczeń. Minimalizm jest drogą i ciągłym procesem, a nie konkursem na to, kto ma mniej i kto dłużej wytrzyma bez zakupów.