Francuzi mają taki neologizm, relookage albo relooking (o angielskim pochodzeniu, od „look”, wygląd), czyli po polsku według tej samej logiki przelookowanie. Można również „se faire relooker” czyli „poddać się przelookowaniu”. Bardzo to zabawne zważywszy na ich rzekomą dbałość o czystość języka... Jednak nie o stronę lingwistyczną mi chodzi, lecz o praktyczną. Relooking to angielski „makeover”, czyli metamorfoza.
Fascynują mnie wszelkie programy i akcje medialne pokazujące, jak z Kopciuszka można stać się Księżniczką. Wzrusza mnie głęboko, gdy niepozorna, zakompleksiona i lekko lub bardzo zaniedbana kobieta pod wpływem działań fachowców, stylistów, kosmetyczki i fryzjera, rozkwita jak kwiat. Wiele kobiet nie potrzebuje pomocy fachowców, bo same potrafią znaleźć swój styl, wyeksponować walory swojej urody, mają dobrego fryzjera, umieją dobrze się umalować i wiedzą, co powinno znaleźć się w ich szafie. A co z tymi, które nie wyniosły tego z domu ani nie nauczyły się gdzieś po drodze? I nie trafiły w ręce specjalistów od metamorfoz?
Myślę, że przy odrobinie wysiłku można samemu zostać autorem(-ką) własnej metamorfozy. Przelukować się. Dokonać analizy potrzeb oraz słabych i mocnych stron i opracować plan naprawczy.
Taka ja na przykład. Z domu wyniesione solidne podstawy, znam zasady klasycznej elegancji, potrafię się dobrze umalować, znam swoje mocne i słabe strony. A jednak wyglądam świetnie tylko czasem, natomiast bardzo często zupełnie przeciętnie. Albo nawet gorzej :) Często zwyczajnie nie chce mi się wieczorem zastanawiać nad tym, co mam na siebie rano włożyć. Co gorsze, nie znoszę prasowania. Szczerze nienawidzę. Jedyna czynność domowa, która doprowadza mnie do szewskiej pasji. Parę razy rozważałam już całkiem poważnie wynajmowanie jakiejś sympatycznej studentki lub rencistki, bo mi samej szkoda czasu, a w wymiętym z kolei czuję się fatalnie...
Zdaję sobie sprawę, że na podstawie moich wpisów na blogu można czasem nabrać przekonania, że jestem jakąś potęgą organizacji i dopracowania. Zawsze dopięta na ostatni guzik. Hehe. Nie jestem, raczej bywam.
Są jednak takie dni, gdy zwlekam się z łóżka „mętna i zryta”. Zaspana i spóźniona. Wieczorem nie było już chęci na prasowanie i dobieranie garderoby. Staję przed szafą i sięgam po pierwsze z brzegu cokolwiek niewymagające prasowania albo niezbyt wymięte. Makijaż? Na co dzień zwykle raczej lekki, lecz nawet na to nie ma czasu ani chęci. Włosy? Jedyne, z czym nie mam problemu. Obecnie długie, od dawna już nie farbuję, dbam o dobre ostrzyżenie, więc wystarczy czesanie. I chodzi potem takie małe nieszczęście, lekko wymięte, nieumalowane, ubrane w pierwsze lepsze czyste wdzianko. I czuję się z tym źle.
W pełni bowiem zgadzam się ze słowami Dominique Loreau, autorki wspominanej już niegdyś „Sztuki prostoty”:
Dobrze ubrana kobieta daje dowód nie tylko dobrego smaku, ale także inteligencji, poczucia humoru i odwagi. (...) Strój odzwierciedla to, kim jesteś, kim chciałabyś być, twoją deteminację, dyscyplinę, twoje przekonania polityczne, twój sposób życia. Mówi o tobie, zanim jeszcze otworzysz usta.(...) Bycie dobrze ubraną daje spokój wewnętrzny i zapewnia szacunek. Kiedy ubieramy nasze ciało w zgodzie z naszą duszą, od razu mamy poczucie harmonii. Nasze ubrania mogą być równie dobrze naszymi przyjaciółmi i naszymi wrogami. Mają moc uwydatniania naszej wartości, chronienia nas lub, wręcz przeciwnie, tworzenia naszego fałszywego wizerunku.(...) Znalezienie idealnego stroju eliminuje nieustanny stres, wynikający z tego, że nie czujemy się swobodnie w ubraniach, które nosimy.
Oczywiście nie należy przeceniać znaczenia wyglądu zewnętrznego, nawet najlepsze ubranie nie pomoże osobie, która jest głupia, pozbawiona osobowości, albo co gorsza, wredna. Jednak jestem przekonana, że to, jak wyglądam, stanowi komunikat dla świata, mówi o tym, kim i jaka jestem. Chcę, żeby ten komunikat był prawdziwy, a nie przypadkowy, czyli, co za tym idzie, niejednokrotnie mocno zafałszowany. Zależy mi na tym, by wyglądać świetnie każdego dnia, nawet wtedy, gdy zdarzy mi się zaspać albo dopadnie mnie lenistwo.
Dlatego właśnie pozbyłam się tak wielu ubrań z szafy, zostały w niej tylko te rzeczy, które odpowiadają wizerunkowi, który chcę pokazywać innym. Teraz przystępuję do uzupełniania garderoby, tak, by stanowiła spójną całość, była moim przyjacielem i opoką.
Nadszedł czas drugiej części metamorfozy. Czego mi trzeba? O tym w kolejnym wpisie.