Bardzo lubię jeść i gotować. A jeszcze bardziej piec, ale z pieczeniem mam malutki problem, bo słodycze jadamy w umiarkowanych ilościach, więc ewentualne wypieki muszę wynosić do pracy, żeby się nie zmarnowały. Za to gotuję regularnie, nawet wtedy, gdy Mąż wyjeżdża i zostaję sama na parę tygodni. Dość regularnie jadamy na mieście, ale największą wartość ma dla mnie domowe jedzenie, przyrządzone z sercem i pasją.
W poszukiwaniu inspiracji przeglądam więc kulinarne blogi, książki kucharskie, oglądam Kuchnię.tv, a jedyne czasopismo, które czytuję regularnie w wersji papierowej, to magazyn „Kuchnia”.
Takie zafiksowanie na temacie jedzenia zapewne zostało wywołane wieloletnim katowaniem się dietami, ale dobrze mi z tym (zafiksowaniem). Obserwacja zwyczajów kulinarnych jest też dla mnie najlepszą drogą do poznania obcej kultury, przecież jedzenie to jedna z najbardziej podstawowych potrzeb. Nieodłącznym składnikiem naszych podróży, po kraju i po świecie, są więc wizyty w rozmaitych lokalach gastronomicznych. Nie muszę więc chyba pisać, że jednym z moich idoli jest Anthony Bourdain?
W związku z takimi zainteresowaniami gromadzę znaczną ilość książek kucharskich oraz kartek z wydrukowanymi przepisami. Co począć, żeby kolekcja kulinarnej wiedzy nie przygniotła swoim ciężarem?
Podobnie jak w każdej dziedzinie życia od czasu do czasu trzeba dokonywać przeglądu zasobów i poddawać je krytycznej ocenie.
Książki kucharskie: używam ich coraz rzadziej, chociaż ich przeglądanie sprawia mi niezmiennie wielką przyjemność. Jednak w Internecie można znaleźć tak wiele wspaniałych kulinarnych blogów (ostatnio ulubione to Eat after reading, Trufla oraz White Plate), a w nich mnóstwo apetycznie wyglądających dań do wypróbowania, że żołądka i czasu nie starcza na gotowanie (i jedzenie) wszystkiego, co do głowy przyjdzie. Na półeczce z dziełami kulinarnymi pozostało kilka szacownych i ciekawych pozycji, lecz za to pozbyłam się wszystkich ładnie i kolorowo wydanych książek-gadżetów, z których nie skorzystałam nigdy od czasu zakupu, albo straciłam do nich zaufanie po pierwszym niezbyt udanym podejściu.
Przepisy wzięte z sieci oraz od rodziny i znajomych: po wydrukowaniu lądują w segregatorze, podzielonym zakładkami według kategorii. Okresowo przeglądane, te, które z takich czy innych względów nie weszły do stałego repertuaru, mają swoją drugą szansę jako makulatura.
No i wreszcie wspomniany magazyn „Kuchnia”. Rzadko wykorzystuję przepisy z niego, ale uważam go za niezłe źródło wiedzy o gotowaniu dla laika. I kocham go za fotografie. Nie mogę jednak pozwolić sobie na to, żeby po kątach zalegały mi sterty jakiegokolwiek, nawet najpiękniej wydanego, czasopisma. Jak sobie z tym radzę? Na początku roku przeglądam po raz kolejny wszystkie numery z zeszłego rocznika i bezlitośnie wyrywam z nich strony z artykułami, do których zamierzam jeszcze wrócić (osobny segregator). Reszta odbywa ekscytującą podróż do kosza na śmieci. Właściwie można by robić to zaraz po przeczytaniu danego numeru, lecz ja takiej selekcji dokonuję tylko raz w roku, ponieważ często wracam do starszych numerów. Po roku wiem już, których części nie potrzebuję. Myślę, że prędzej czy później trzeba będzie także przejrzeć ten segregator, w którym trzymam wyrwane artykuły, bo przecież nie wszystkie są naprawdę potrzebne.
A Wy, jak tam u Was z gotowaniem? I porządkiem na półeczce z przepisami?
Do tematu minimalizmu w kuchni i gotowaniu w najbliższym czasie wrócę jeszcze kilka razy (taki minicykl się szykuje).