Przejdź do głównej zawartości

Poszukaj swojej czerwieni

Banner pochodzi z blogu Trufla
Lubię Dzień Kobiet, pomimo tego, że pamiętam czasy PRL-u i ówczesne nieco żałosne i sztuczne sposoby obchodzenia tego święta. Nie widzę żadnego powodu, dla którego miałabym go bojkotować. Każdego dnia cieszę się z tego, że jestem kobietą, czemu by raz do roku nie celebrować tego faktu bardziej?
Dzisiaj chciałam zaprosić Was z tej okazji do udziału w zabawnej akcji, zainicjowanej w zeszłym roku przez Patrycję z blogu Trufla. To Dzień Czerwonej Szminki. W zeszłym roku zbyt późno dowiedziałam się o tej inicjatywie, ale teraz zastanawiam się nad udziałem.
Nigdy nie miałam czerwonej szminki, zawsze ograniczałam się do raczej grzecznych odcieni, i to raczej błyszczyków niż szminek. Na dodatek bardzo rzadko maluję usta. Ale może czas spróbować i wreszcie znaleźć swój odcień? Do udziału w akcji nie jest wymagana ostra czerwień, lecz jedynie czerwone (a nie różowe) pigmenty w szmince, więc daje to dość szerokie pole do popisu.

Szczegółowy opis akcji znajdziecie u Organizatorek, Patrycji z Trufli oraz Ani z blogu Backwards in high heels. Ania, zachwalając zalety szkarłatu na ustach napisała jakby wprost dla nas:
Czerwona szminka jest także, wbrew pozorom, idealna dla minimalistek. Czerwone usta nie lubią konkurencji, jeśli zatem pomalujesz usta na czerwono, twoja twarz wymaga już niewiele więcej - wystarczy tusz do rzęs, podkład i/lub puder. Maksimum efektu, minimum wysiłku.
Z okazji Dnia Kobiet życzę Wam, moje Czytelniczki, byście czerpały jak najwięcej radości z Waszej kobiecości i byście miały odwagę realizować swoje marzenia, nieważne, czy dotyczą one koloru szminki, czy wyboru drogi życiowej.

A Panów informuję, że również mogą wziąć udział w obchodach Dnia Czerwonej Szminki. Całkiem poważnie mówię.

Komentarze

  1. Verónica9 marca 2011 09:54

    ooo, ciekawy pomysł.
    też nie mam czerwonej szminki.
    nie wiem czy jakąś w ogóle mam....
    ale to ciekawy pomysł na odkrywanie we własnych i osobistych zakamarkach kobiecości.

    OdpowiedzUsuń
  2. pani la mome9 marca 2011 10:11

    Świetny pomysł!
    Mam swoją ulubioną czerwień - Alarm firmy Rimmel. Nie jest za jaskrawa, za różowa, za pomarańczowa itd. Jak dotąd, mimo chęci nie znalazłam lepszej.
    Co do ust pomalowanych na czerwono, to moim zdaniem wymagają perfekcyjnego wykończenia (konturówki)i tła (podkładu), wtedy można nawet nie pomalować rzęs, co daje intrygujący efekt.
    Warto też dobrać czerwoną szminkę do koloru zębów;)

    OdpowiedzUsuń
  3. miss_sunflower9 marca 2011 11:36

    czerwona szminka to dla mnie za duże wyzwanie, ale zaczęłam od błyszczyku. Za to paznokcie maluję często czerwienią.
    Dziękuje za życzenia i nawzajem! Słońca każdego dnia!

    OdpowiedzUsuń
  4. Wasp9 marca 2011 17:05

    Zapachniało wiosną na Twoim blogu ;) Fajne wizualne zmiany.

    Nie wiem dlaczego, ale często przy okazji dnia kobiet przypomina mi się tekst "Dzień kobiet jest jeden raz w roku, faceci mają swoje święto przez pozostałą jego część". Więc drogie Panie, niech każdy dzień będzie naszym świętem! ;)

    Pozdrawiam serdecznie,
    Wasp

    OdpowiedzUsuń
  5. Anonimowy9 marca 2011 18:31

    Czerwoną szminkę (a właściwie szkarłatną) odkryłam mając 17 lat i od tej pory często mi towarzyszy. Mam naturalnie ciemne usta więc po prostu podbijam ten kolor, super efekt. A Ty widzę że lubisz czerwony, pojawia się tu na blogu często ;)

    OdpowiedzUsuń
  6. minimaLenka10 marca 2011 17:57

    mam czerwoną szminkę :-)
    na czerwono malowałam usta od początku studiów :-) zawsze była to intensywna, soczysta czerwień :-) dwa dni temu wróciłam do pomadki manhattan nr 27. całuję w policzki na czerwono :-)

    OdpowiedzUsuń
  7. Ajka11 marca 2011 22:29

    Verónico, właśnie, ostatnio lubię odkrywać tę właśnie stronę swojej kobiecości.
    Pani La Mome, jako fachowiec masz całkowitą rację, czerwona szminka ma swoje wymagania, nie można się nią tak po prostu pomaziać :)
    Miss_sunflower, do czerwonego lakieru już dawno się przekonałam, do szminki dopiero zaczynam...
    Wasp, chyba czasami tak bywa, trzeba więc to zmienić!
    Haeffect, lubię - to mało powiedziane, wręcz uwielbiam :) To mój znak rozpoznawczy. Właściwie już dawno powinnam była zastanowić się nad czerwoną szminką.
    Ale już od dzisiaj mam, na początku było trochę dziwnie, ale potem się zachwyciłam :)
    minimaLenko, jakie ładne całusy :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Dziękuję za pozostawienie komentarza. Jeśli chcesz, możesz skontaktować się ze mną bezpośrednio, pisząc na adres ajka@prostyblog.com

Popularne posty z tego bloga

DDTVN, Dojrzewalnia Liderek i trudny powrót do codzienności

Trudno jest mi wrócić do normalnego rytmu pisania i nagrywania. Nie mogę się przemóc, by znów pisać o zwykłych, codziennych sprawach. 
Zawsze wydawało mi się, że w żałobie po stracie jednej z najbliższych osób będę przede wszystkim płakać. A tymczasem rzadko mam na to ochotę. Smutek dotyka mnie w zupełnie inny sposób. Siedzi gdzieś głęboko i nieszczególnie mam ochotę go uwalniać. Nastrój faluje, czasem więcej we mnie gniewu na to, że Taty już nie ma, czasem więcej czułości i wdzięczności za to, że był z nami tak długo, ile było to możliwe. 
Blog i kanał na YouTube chwilowo zeszły na dalszy plan, bo moje serce i myśli są teraz gdzie indziej. Są inne ważne sprawy do załatwienia i uporządkowania, część dotyczy przeszłości, część jest istotna dla przyszłości niektórych osób z naszej rodziny, skupiam się więc na tych formalnościach, spotkaniach i załatwianiach. 
Wiem, że z czasem będę czuła coraz silniejszą potrzebę komunikowania się z Wami, czytelnikami i widzami. Z czasem też łatwiej bę…
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Kolorowa szafa minimalistki - także na wakacjach

Ostatni wpis z połowy czerwca. Aż trudno uwierzyć. Jednak to prawda. Nie chcę Was zamęczać tłumaczeniami, dlaczego tak długo milczałam. Niedługo minie pół roku od śmierci Taty. Ostatnie miesiące wbrew pozorom były nie tylko czasem smutku, ale przede wszystkim czasem ważnych zmian w życiu naszej rodziny, częściowo wymuszonych przez odejście Taty, a częściowo przez nią sprowokowanych (?), a może tylko przyspieszonych. Kilka z tych zmian jest naprawdę pozytywnych, dotyczą głównie życia mojej Siostry. W skrócie napiszę tylko, dla tych z Was, którzy zawsze trzymali za nią kciuki (wiecie, że Ula jest osobą niesłyszącą), że Sister zmieniła pracę i na razie jest bardzo zadowolona. A my cieszymy się, że jest doceniana i że ma szanse na rozwój i lepszą jakość życia.
Bałam się, że nie będę umiała już pisać tutaj. Jednak z tym jest chyba jak z jazdą na rowerze. Wystarczy usiąść i zacząć, a reszta idzie już sama...
Oprócz tego, że dużo działo się różnych rzeczy, które wymagały mojej uwagi czy wsp…
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Bez Taty. Pocieszenie.

Minęło trzy tygodnie od śmierci Taty. Przez ten czas nie myślałam nawet o blogowaniu, oprócz krótkiego komunikatu opublikowanego tutaj, zamieściłam jedynie materiał na kanale YT, by również widzom wyjaśnić moje czasowe zniknięcie. 
Tata zmarł nagle i niespodziewanie, na rozległy zawał serca. Źle się poczuł i pogotowie zabrało go bardzo szybko do szpitala, ale nie udało się go odratować. Gdy nas do niego wpuszczono, żegnaliśmy się jedynie z ciałem, za które jeszcze oddychała maszyna, ale życia już w nim nie było. 
Te pierwsze dni były bardzo trudne, bo nie mogliśmy uwierzyć w to, co się stało. Tak to już jest ze śmiercią, nie da się na nią przygotować. Tata miał problemy z sercem od dawna, ale był pod stałą kontrolą kardiologa, wydawało się, że wszystko jest w porządku. Do ostatniej chwili był aktywny, pełen energii i humoru. Tym większym zaskoczeniem było jego odejście.
W kolejnych wpisach wrócę do zapowiadanych tematów, ale pozwólcie, że dzisiaj jeszcze podzielę się z Wami tym, co m…
Prześlij komentarz
Czytaj więcej