 |
| Sophie Dahl, zdjęcie pochodzi z witryny SophieDahl.com |
Może zaskoczy Was fakt, że będzie dotyczył książki (właściwie) kucharskiej? Część Czytelniczek zapewne już ją zna. Apetyczna panna Dahl autorstwa Sophie Dahl ukazała się w Polsce jesienią zeszłego roku. Pisała o niej nie raz Liska z popularnego blogu kulinarnego White Plate, sympatyczką Sophie jest też Bea, pisząca na polecanym już kiedyś przeze mnie blogu Bea w kuchni.
Zainteresowałam się tą pozycją z wielu powodów. Po pierwsze mam słabość do książek kucharskich, to jeden z powodów, dla których nigdy nie będę mogła pozbyć się regału na książki, pomimo miłości do Kindle'a (książka kucharska w wersji elektronicznej to jednak nie to, co tygrysy lubią najbardziej). Po drugie bardzo lubię program kulinarny Sophie Dahl, emitowany przez Kuchnię +.
Sophie bywa, zupełnie niesłusznie zresztą, porównywana z Nigellą Lawson. Moim zdaniem porównanie całkowicie nie na miejscu, bo jedyne, co łączy Sophie i Nigellę, to fakt, że są kobietami, umieją gotować i są zmysłowe :)
Wiem, że Nigella ma rzesze wielbicieli i wielbicielek, wyznawców wręcz. Kwestia gustu, jak zwykle. Wprawdzie korzystam czasem z jej przepisów, sama Domowa Bogini działa mi mocno na nerwy, głównie z powodu obrzydliwych i nagannych zwyczajów, jak jedzenie w łóżku, albo w środku nocy na stojąco, przy otwartych drzwiach lodówki, na rogu stołu zawalonego książkami, na kanapie przed telewizorem. W czasach, gdy kultura jedzenia znacznie podupadła, gastronomiczni celebryci nie powinni zachęcać do pielęgnowania takich nawyków.
Styl gotowania Sophie Dahl o wiele bardziej mi odpowiada. Prosty, nieskomplikowany, bezpretensjonalny. Poza tym darzę ją szczególną sympatią jako wnuczkę Roalda Dahla. To znany autor książek dla dzieci, między innymi słynnej historii Charlie i fabryka czekolady. Mało kto wie, że pisał też świetne opowiadania, pełne czarnego humoru. Przed laty udało mi się nawet znaleźć w bibliotece publicznej malutki tomik, Niespodzianki (w oryg. Tales of the Unexpected). Jeśli kiedyś wpadnie Wam w łapki, polecam! Jedno z opowiadań z tego tomu, Lamb to the Slaughter - w wersji polskiej Kawał pieczeni, zostało sfilmowane w amerykańskiej serii Alfred Hitchcock przedstawia. Jak przez mgłę pamiętam adaptację w Teatrze Telewizji, nie przypominam jednak sobie tytułu. Dzięki książce wnuczki Roalda dowiedziałam się o jego inklinacji do czekolady, barszczu i burgunda... i lubię go jeszcze bardziej ;-)
Nie o gotowaniu jednak miał być dzisiejszy wpis, ani też nie o Norwegach popijających czekoladę czerwonym winem. Lecz o kobiecie, która pośród prostych przepisów na sezonowe i niezbyt ciężkie dania zawarła historię swoich zmagań z ciałem oraz dochodzenia do kulinarnego rozsądku. Sophie Dahl zaczynała karierę jako modelka o pełnych kształtach, pracowała między innymi dla YSL. Jak sama pisze, fakt, że jako jedna z pierwszych okrąglejszych modelek wzbudzała spore zainteresowanie mediów, potraktowała jako pretekst do nieskrępowanego jedzenia. I tyła coraz bardziej. Nie miała wówczas zbytniego pojęcia o zdrowym żywieniu, lubiła jeść, lubiła gotować.
Nie miało znaczenia, że nie byłam głodna ani nie miałam szczególnej ochoty na lody. Myślałam po prostu, że skoro można, to trzeba. W końcu byłam tą dużą modelką. Miałam jeść, i to dużo. To dodawało innym otuchy i zachęcało do skosztowania kolejnej czekoladki. Dość koślawy sposób myślenia. Im więcej jadłam, tym bardziej zdawałam się głodna. Byłam też ociężała do szpiku kości.Sophie nie tyła jednak w nieskończoność. Wreszcie zaczęła podejmować próby opanowania tego szaleństwa, zaczęła ćwiczyć, kłopoty ze zdrowiem zmusiły ją do zainteresowania się zdrowym gotowaniem i do poznania potrzeb swojego organizmu. Zrozumiała, w jaki sposób musi się odżywiać, żeby jednocześnie dbać o swoje zdrowie i czerpać przyjemność z jedzenia. Odnalazła równowagę i zdrowy rytm życia, właściwą dozę ruchu. Nauczyła się umiarkowania, nie tracąc zamiłowania do dobrych, prostych potraw.
Podsumowuje to doświadczenie w ten sposób:
Tym sposobem moje ciało zaczęło żyć spokojnym, nowym rytmem. I o ten rytm właśnie chodzi. Nie trzeba się rozchorować, żeby go odnaleźć. Pomyśl o trybie życia małego dziecka. Nie posłałabyś dziecka do szkoły bez śniadania; nie kazałabyś mu wypić coli light i zjeść batonika na obiad, bo nie masz czasu. Nie karmiłabyś go porcjami tłuszczów i białka, zabraniając jeść węglowodany i owoce. Nie, zrobiłabyś mu zbilansowane śniadanie, zapakowałabyś drugie śniadanie do szkoły z jabłkiem albo bananem na dokładkę. Później na obiad zjadłoby ileś tam białka, a do tego sycącą skrobię. Jadałoby słodycze. Nie szczypałabyś go, mówiąc, że jest za grube i że mogłoby zrzucić parę kilo, żeby ładniej wyglądać. Bez względu na to, czy byłoby przy kości, czy przeciętnych rozmiarów, byłabyś tolerancyjna, miła i opiekuńcza, starając się karmić je najsensowniej, żeby było zdrowe. Myślisz, że Tobie potrzeba czegoś innego?W powyższym cytacie mowa głównie o gotowaniu i żywieniu, myślę jednak, że można go rozumieć także w szerszy sposób. Nie raz namawiałam Was już do poznania Waszych ciał. Zastanowienia się, czego potrzebują, by czuły się dobrze, sprawnie funkcjonowały i ładnie wyglądały. Do wsłuchania się w nie.
Opisane przez Sophie podejście, potraktowanie samej siebie jako dziecka, którym się opiekujemy, może ułatwić zrozumienie prawdziwych potrzeb ciała. Trzeba mieć dla niego czułość, tolerancję, rozsądek. Dziecku nie pozwala się na zarywanie nocy, na przepracowywanie się, na siedzenie godzinami przed telewizorem czy komputerem, na objadanie się słodyczami i czipsami, na picie słodkich trujących napojów, na niedojadanie, na unikanie ruchu. Czemu pozwalasz sobie na to, czego zabroniłabyś osobie, za zdrowie i urodę której czułabyś się odpowiedzialna?
Cytaty pochodzą z książki Apetyczna panna Dahl, autorstwa Sophie Dahl. Tłumaczenie Katarzyna Skarżyńska, polskie wydanie ukazało się nakładem Wydawnictwa Filo w roku 2011.