Gdy zastanawiałam się ostatnio, co jest największą korzyścią, jaką przyniosło mi uproszczenie i uporządkowanie życia, doszłam do nieco zaskakującego wniosku.
Korzyści tych jest wiele. W skrócie można by je określić jako lepsze życie. Prostsze, spokojniejsze, radośniejsze. Więcej czasu. Mało stresu. Jednak najważniejszą jest fakt, że nauczyłam się żyć i być tu i teraz. Żyć chwilą, w pełni, na maksa.
Jak to się stało? I co ma do tego minimalizm?
Niegdyś nie byłam stuprocentowo obecna w tym, co mi się przytrafiało. Ciągle tkwiłam częściowo w przeszłości, we wspomnieniach, rozpamiętywanych, analizowanych, międlonych do znudzenia i do całkowitego zużycia barw, albo też planowałam przyszłość, czekałam na nadchodzące wydarzenia, odliczałam chwile i dni do jakiegoś upragnionego momentu, który miał przynieść radość i szczęście. Jednak gdy ten moment wreszcie nadchodził, ja byłam już duchem gdzie indziej, znów gdzieś jedną nogą między przedwczoraj i pojutrze.
Owszem, potrafiłam cieszyć się życiem, małymi przyjemnościami. Nie byłam całkowicie odizolowana od teraźniejszości. Dostrzegałam sporo, ale nie byłam całkowicie skoncentrowana na przeżywanej właśnie chwili.
Oprócz tego byłam jednym wielkim oczekiwaniem. Na to, co przyniesie mi los. Coś lepszego od tego, co mam. Również oczekiwaniem, że otaczający mnie ludzie i rzeczy staną się inni niż są. Nie akceptowałam ani siebie, ani bliźnich. Czemu są tacy i owacy, czemu nie podporządkowują się moim oczekiwaniom wobec nich? Czemu nie robią tego, czego ja bym sobie życzyła?
Gdy pod szyldem minimalizmu zaczęłam sprzątać swoje otoczenie, a potem układać puzzle we własnej głowie, musiałam zadać sobie mnóstwo ważnych pytań. Począwszy od tego najistotniejszego, które już znacie: co jest dla mnie naprawdę ważne?, przez wynikające z niego: czego potrzebuję, do: czego pragnę, a czego nie potrzebuję?
Musiałam też samej sobie wyjaśnić, czym kierowałam się, kupując określone przedmioty, albo przechowując je na potem. Czego się obawiałam, przed czym chciałam zabezpieczyć.
Porządkowałam też wspomnienia, przeglądając stare dokumenty, listy, notatki, pamiątki. Ponownie spojrzałam z dystansu na minione wydarzenia, przygody, ludzi, którzy przewinęli się przez mój świat.
Zrozumiałam, że miałam wielkie szczęście, bo odwiedziłam mnóstwo wspaniałych miejsc, które dla wielu osób mogą pozostać tylko marzeniem. Spotykałam niezwykłych, nietuzinkowych ludzi. A jednak ani tych miejsc, ani ludzi, ani przeżyć nie chłonęłam tak mocno, jak powinnam była. Nie patrzyłam dość uważnie, nie słuchałam z odpowiednim skupieniem. Nie czułam tak mocno, jak mogłam. Nie oddychałam dość głęboko.
A przecież jedyne co mamy, to tu i teraz. Przeszłości już nie ma, przyszłość nigdy nie nadchodzi, bo zanim nadejdzie, przechodzi do historii. Istnieję tylko teraz, mam tylko ten oddech. Właśnie ten. Przebywając myślami tam, gdzie mnie już nie ma, albo wciąż planując to, co dopiero ma się wydarzyć, mogę przeżyć całe życie na 75%. A potem żałować tej ćwierci, której nie zauważyłam, nie poczułam, bo nie byłam dość skoncentrowana na teraźniejszości.
Nie odcinam się od wczoraj ani jutro: planuję, ale krótkoterminowo, bo trzeba. Wspominam, bo przeszłość jest częścią mnie.
Jednak przede wszystkim skupiam się na tym, co mam dzisiaj. Na ludziach, którzy mnie otaczają. Na urodzie świata. Śmieję się jak najczęściej. Uśmiecham na prawo i lewo. Cieszę każdą przeżywaną sekundą, od pierwszej filiżanki kawy rano aż do ostatnich myśli przed zaśnięciem. Nie tylko patrzę, ale przede wszystkim widzę. Nie tylko słucham, ale też rozumiem. Dotykam, by poczuć.
Jutro nie nadejdzie nigdy, więc trwam dzisiaj. Najmocniej jak potrafię.