Przejdź do głównej zawartości

Nieodparta potrzeba piękna

Na chorzowskim spotkaniu pod drzewem Orest Tabaka powiedział coś, co mocno zapadło mi w pamięć. Że specjalnie stara się, by jego mieszkanie nie było zbyt ładnym i przytulnym miejscem, bo dzięki temu nie ma zbytniej ochoty w nim przebywać. Lubi być aktywny, wśród ludzi, a zbyt wygodny dom mógłby go prowokować do spędzania w nim większej ilości czasu.
Zaskoczyło mnie to, przyznaję. Taki sposób myślenia. Całkowicie odmienny od mojego. Do Oresta takie podejście pasuje idealnie, jest młodym, przebojowym, nieco szalonym i uroczym człowiekiem. Jemu z tym dobrze, a nawet fantastycznie. Nie widzi powodu, by szczególnie dbać o miejsce, w którym nie ma zamiaru przebywać więcej niżby chciał. Nie ma takiej potrzeby. Tak samo, jak nie ma potrzeby posiadania więcej niż jednej czy dwóch par butów i zaledwie kilku koszulek.

Gdy patrzę na takie osoby jak Orest czy Arek Recław, uświadamiam sobie, jak bardzo pod tym względem się różnimy. Podziwiam ich. Wiem, że dopasowali swój stan posiadania do stylu życia, ale czuję, że jednak jestem z innej bajki. Moje potrzeby są inne. Jak pisał kiedyś Konrad u siebie, recenzując Sztukę prostoty, istnieją różne odmiany minimalizmu: skrajny, umiarkowany, luksusowy. Mnie zdecydowanie bliżej do wydania umiarkowanego niż skrajnego. Być może ktoś nawet mógłby powiedzieć, że lubię luksus, bo na każdym kroku poszukuję piękna. Dlatego właśnie wielkie wrażenie zrobiły na mnie książki pani Dominique Loreau, która często podkreśla znaczenie estetyki i jakości w codziennym otoczeniu.

Dla mnie piękno jest potrzebą. Głęboką i ważną. Na każdym kroku, w każdym aspekcie życia. W związku z tą potrzebą nie rezygnuję z wielu przedmiotów i czynności, które ktoś mógłby uznać za zbędne.
Dbałość o wygląd powoduje, że nie rezygnuję z makijażu i biżuterii, nie ograniczam drastycznie ilości ubrań i obuwia. Uważam za ważne dostosowanie stroju i obuwia do okoliczności, okazji, pory dnia. A to wymaga posiadania więcej niż jednej pary butów.

Pragnienie mieszkania w przytulnym i estetycznym otoczeniu nie pozwala mi na wyzbycie się części naczyń, sztućców, ozdób, obrazów, rzeźb, zdjęć. Co więcej, staram się zawsze mieć wokół siebie świeże kwiaty (najczęściej zebrane w ogrodzie u Mamy, czasem kupione na targu) - wydaje się, że niepotrzebne. Ale one przecież cieszą oko, są pięknem w czystej formie.

Zdaję sobie sprawę z tego, że można żyć bez tego wszystkiego: estetycznych przedmiotów, eleganckich ubrań, kwiatów w wazonie, sztuki. Jednak gdybym zrzekła się tej części mojego świata, odczułabym to jako drastyczne obniżenie jakości życia.

Jednocześnie staram się, by tych ozdób nie było wokół nas zbyt wiele, bo w natłoku rzeczy nawet najcenniejszy przedmiot zginie, przytłoczony. Często zadaję sobie pytanie: co by jeszcze usunąć, z czego zrezygnować, żeby te najpiękniejsze rzeczy były lepiej widoczne?

Przy tym nie uznaję pojęcia „od święta”. Nie widzę powodu, by wkładać eleganckie ubrania tylko na specjalne okazje, używać ładnych nakryć tylko w niedzielę i święta. Każdy dzień jest świętem, każda chwila jest warta, by ją celebrować. 
Wychowywałam się na wsi. W wielu domach (na szczęście nie w naszym) całe piętra zamykano, przykrywano meble, nie wolno było tam wchodzić na co dzień. Za szybami pochowane piękne zastawy, na stoliczku haftowana serweta. Wszystkie te cudowności były używane raptem parę razy do roku. Natomiast codzienność była siermiężna, toporna, brzydka. A nie były to biedne gospodarstwa. Po prostu uważano, że tak trzeba. Nie używa się przecież tzw. kościółkowej zastawy czy świętalnych ubrań tak zwyczajnie, codziennie. 
Nie przeczę, warto oddzielać specjalne okazje od codzienności. Chociażby po to, by pozostały specjalne i wyjątkowe. Jednak nie powinno oznaczać to braku dbałości o estetykę i komfort w piątki i poniedziałki, tylko dlatego, że nie są one niedzielą czy Wielkanocą.

Estetyka nie ma być na pokaz i od święta. Poza domem ładny strój, schludny wygląd, makijaż, a w domu rozciągnięte, podarte, poplamione ubranie? To brak szacunku dla własnej osoby, ale także dla domowników. Podobnie samotny posiłek nie musi oznaczać jedzenia kanapki na stojąco nad zlewem czy też jajecznicy prosto z patelni stojącej wciąż na kuchence. Przełożenie posiłku na talerz, nakrycie do stołu... to naprawdę nie wymaga wielkiego wysiłku ani dużej ilości czasu. A na pewno będzie przyjemniej.

Upraszczanie życia dla mnie nie jest równoznaczne z brakiem dbałości o formę. Wręcz przeciwnie, forma ma zasadnicze znaczenie, grunt, by nie była pozbawiona treści.

Popularne posty z tego bloga

Ajka Minimalistka - kolejny rozdział

Zgodnie z zapowiedzią rozpoczynam kolejny rozdział. Prosty blog - czyli to miejsce, niestety nie odpowiada już moim potrzebom. To znaczy nie odpowiada mi ta platforma, na której go piszę, blogspot. Jej niedostosowanie do moich obecnych wymagań nie tłumaczy oczywiście rzadkiej publikacji tekstów w ostatnich latach, ale prawdą jest, że na pewno nie pomagało w pisaniu. Nie ma co jednak szukać wymówek czy wytłumaczeń.  Prosty blog pozostaje tutaj, nie znika. Wiem, że są wśród Was osoby, które wciąż lubią wracać do starych wpisów. Jednak od teraz nowe treści będę publikować w nowym miejscu, do którego serdecznie Was zapraszam. Moje nowe blogowe gospodarstwo nazywa się Ajka Minimalistka i znajdziecie go pod tym adresem . Będą się tam pojawiać nie tylko wpisy, ale również w osobnej zakładce można znaleźć wszystkie odcinki podcastu, który nagrywam od kilku miesięcy.  Zapraszam, do poczytania, posłuchania i zobaczenia! 

Memento vivere

Gdy w ostatnim wpisie dzieliłam się z Wami radością życia, w komentarzach słusznie zauważyliście, że takie podejście nie dla każdego jest oczywiste, proste, naturalne, wrodzone. Niektórzy muszą się go nauczyć czy też wyćwiczyć.  Czy można nauczyć się cieszyć z faktu, że oto widzimy narodziny nowego dnia, że dane nam jest przeżyć kolejną dobę? Sposobów na to jest wiele, myślę, że taka radość może przyjść na co najmniej dwa.  Pierwszy, dość brutalny i gwałtowny: przez doświadczenie własnej lub cudzej poważnej choroby, wypadku, otarcie się o śmierć lub utratę kogoś ważnego, bliskiego, kochanego, zachodzi proces uświadamiania sobie własnej śmiertelności, kruchości życia, jego ulotności, nieuchronności śmierci. Drugi: gdy ten sam proces następuje powoli, pod wpływem doświadczenia życiowego, upływu czasu, obserwacji świata i własnej refleksji.

Uniform minimalistki

Temat osobistego uniformu obracam w głowie już od kilku lat, co najmniej. Jednak jeszcze do niedawna nie czułam się gotowa na to, by ostatecznie zdefiniować go dla siebie. Owszem, wiedziałam, że ciągnie mnie w tym kierunku i że coraz bardziej zbliżam się do wprowadzenia go w życie na co dzień. Jednak jeśli obserwowaliście, być może, moje materiały o kolorowej szafie minimalistki na YouTube , w cyklu, w ramach którego zaprezentowałam całą swoją kapsułową garderobę na wszystkie pory roku, mogliście zauważyć, że wprawdzie mój styl i zestawy ubraniowe były już dość wyraziste i powtarzalne, trudno było by nazwać je uniformem.  Tak jednak się złożyło, że w międzyczasie zmieniłam tryb życia poprzez powrót do oprowadzania po Krakowie (już nie tylko po Wawelu, jak było parę lat temu), więc o wiele częściej wychodzę pracować poza dom. Oczywiście wymusiło to dostosowanie zawartości szafy i pewne jej uzupełnienia. A jednocześnie kilka ubrań z niej wywędrowało. Z powodu zużycia, ale też zmian