Przejdź do głównej zawartości

Presto, andante czy lento?

Sporo myślę ostatnio o czasie i o powolnym życiu.

Częściowo wynika to z lektury książki Carla Honoré „Pochwała powolności. Jak zwolnić tempo i cieszyć się życiem”, trochę z udziału w chorzowskim Slow Festivalu. A jeszcze trochę z rozmów ze znajomymi i z obserwacji otoczenia.


Brak czasu i pośpiech wydają się być chroniczną chorobą teraźniejszości. Dla wielu osób ideałem wydaje się zmieszczenie jak największej liczby zajęć, zdarzeń, przeżyć, znajomości w ramach jednej doby. Co więcej, w niektórych kręgach otwarte przyznanie się do braku pośpiechu albo do tego że MA SIĘ CZAS odpowiada przyznaniu się do jakiejś wstydliwej dolegliwości. Masz czas - jesteś luzerem. Czasu mieć nie wypada, natomiast pędzić w pośpiechu, spóźnić się, nie zdążyć, nie dojechać, nie dotrzeć, bo praca,  bo nadgodziny, spotkania, nagłe wypadki - wypada, jak najbardziej wypada. Bardzo cool jest załapanie mandatu za przekroczenie prędkości. Zgodnie z przepisami mogą jeździć tylko emeryci i mięczaki. 



Wszyscy mamy do dyspozycji tyle samo czasu: 24 godziny na dobę. I można do tej ilości podchodzić na różne sposoby. Można zarządzać nią z terminarzem w ręku, zagospodarowując każdą sekundę, szukając tych przysłowiowych pustych przestrzeni między kamieniami, by zmieścić między nimi jeszcze trochę żwiru i piasku. Można wybrać kilka tych największych i najładniejszych kamieni, dorzucić garść piasku, a potem rozkoszować się tym, że między nimi w dzbanie zostało jeszcze trochę wolnego miejsca. 


Parę lat temu zaczęłam interesować się minimalizmem i ruchem dobrowolnej prostoty właśnie dlatego, że żyłam w ciągłym pośpiechu i cierpiałam na nieustanny niedoczas. Przerastała mnie liczba posiadanych rzeczy, ale też ilość zobowiązań, zajęć, zainteresowań. Nie udało mi się znaleźć sposobu na rozciąganie czasu, więc trzeba było poszukać innych sposobów na posiadanie większej jego ilości. 



Upraszczanie, eliminowanie, porządkowanie (życia, przestrzeni, czasu) dało, oprócz spokoju ducha i równowagi, przede wszystkim spowolnienie.

Teraz mam czas dla Męża, Siostry, Rodziców, dla znajomych i przyjaciół. Mam czas na slow food i slow sex. Na sen. Na sączenie wina. Na czytanie książek i słuchanie muzyki. Na leniuchowanie (zbyt rzadko). Jednocześnie nie mam czasu dla niektórych osób (i nie będę go miała). Nie mam czasu na zajęcia, które przynoszą tylko pieniądze, ale nie dają radości. Bywa, że się spieszę, ale zwykle po to, by móc potem cieszyć się powolnością. 


Nie chcę jednać zwalniać ponad potrzebę. Warto mieć czas na gotowanie i posiłki z rodziną i przyjaciółmi, jednak nie codziennie można spędzać kilka godzin przy suto zastawionym stole. Bywa, że najpraktyczniejszym rozwiązaniem jest fast food, ba, nawet może sprawić pewną grzeszną przyjemność. Czasem zamiast iść piechotą lepiej przemieścić się szybkim środkiem lokomocji, by dłużej zabawić u celu podróży. 


Ruch slow przyjął za symbol ślimaka. Mowa jest też o tempie żółwia. Doszłam do wniosku, że ani ślimak, ani żółw nie są dla mnie ideałem. Podobnie jak struś pędziwiatr czy sportowy samochód. Nie chcę żyć ani zbyt szybko, ani zbyt powoli. Dla siebie wybieram tempo andante, ma non troppo. Bez zadyszki, ale nie noga za nogą. Ani slow, ani fast. 

Autor Pochwały powolności  w wielu miejscach formułuje zresztą podobne wnioski. O tym, że spowalnianie też ma swoje granice. Wolniej znaczy lepiej, ale nie zawsze najwolniej jak się da znaczy najlepiej, jak to możliwe. A najważniejsze okazuje się poczucie panowania nad swoim czasem. Na ile to my sami decydujemy o tym, kiedy możemy przestać pracować, kiedy zaś mamy wolne. Czasem wystarczy żyć WOLNIEJ, chociaż nadal nie musi to oznaczać życia POWOLI. Bo to zależy od gustu i temperamentu...

Popularne posty z tego bloga

Memento vivere

Gdy w ostatnim wpisie dzieliłam się z Wami radością życia, w komentarzach słusznie zauważyliście, że takie podejście nie dla każdego jest oczywiste, proste, naturalne, wrodzone. Niektórzy muszą się go nauczyć czy też wyćwiczyć.  Czy można nauczyć się cieszyć z faktu, że oto widzimy narodziny nowego dnia, że dane nam jest przeżyć kolejną dobę? Sposobów na to jest wiele, myślę, że taka radość może przyjść na co najmniej dwa.  Pierwszy, dość brutalny i gwałtowny: przez doświadczenie własnej lub cudzej poważnej choroby, wypadku, otarcie się o śmierć lub utratę kogoś ważnego, bliskiego, kochanego, zachodzi proces uświadamiania sobie własnej śmiertelności, kruchości życia, jego ulotności, nieuchronności śmierci. Drugi: gdy ten sam proces następuje powoli, pod wpływem doświadczenia życiowego, upływu czasu, obserwacji świata i własnej refleksji.

Ajka Minimalistka - kolejny rozdział

Zgodnie z zapowiedzią rozpoczynam kolejny rozdział. Prosty blog - czyli to miejsce, niestety nie odpowiada już moim potrzebom. To znaczy nie odpowiada mi ta platforma, na której go piszę, blogspot. Jej niedostosowanie do moich obecnych wymagań nie tłumaczy oczywiście rzadkiej publikacji tekstów w ostatnich latach, ale prawdą jest, że na pewno nie pomagało w pisaniu. Nie ma co jednak szukać wymówek czy wytłumaczeń.  Prosty blog pozostaje tutaj, nie znika. Wiem, że są wśród Was osoby, które wciąż lubią wracać do starych wpisów. Jednak od teraz nowe treści będę publikować w nowym miejscu, do którego serdecznie Was zapraszam. Moje nowe blogowe gospodarstwo nazywa się Ajka Minimalistka i znajdziecie go pod tym adresem . Będą się tam pojawiać nie tylko wpisy, ale również w osobnej zakładce można znaleźć wszystkie odcinki podcastu, który nagrywam od kilku miesięcy.  Zapraszam, do poczytania, posłuchania i zobaczenia! 

Uniform minimalistki

Temat osobistego uniformu obracam w głowie już od kilku lat, co najmniej. Jednak jeszcze do niedawna nie czułam się gotowa na to, by ostatecznie zdefiniować go dla siebie. Owszem, wiedziałam, że ciągnie mnie w tym kierunku i że coraz bardziej zbliżam się do wprowadzenia go w życie na co dzień. Jednak jeśli obserwowaliście, być może, moje materiały o kolorowej szafie minimalistki na YouTube , w cyklu, w ramach którego zaprezentowałam całą swoją kapsułową garderobę na wszystkie pory roku, mogliście zauważyć, że wprawdzie mój styl i zestawy ubraniowe były już dość wyraziste i powtarzalne, trudno było by nazwać je uniformem.  Tak jednak się złożyło, że w międzyczasie zmieniłam tryb życia poprzez powrót do oprowadzania po Krakowie (już nie tylko po Wawelu, jak było parę lat temu), więc o wiele częściej wychodzę pracować poza dom. Oczywiście wymusiło to dostosowanie zawartości szafy i pewne jej uzupełnienia. A jednocześnie kilka ubrań z niej wywędrowało. Z powodu zużycia, ale też zmian