Minął tydzień od chorzowskiego Slow Festivalu i spotkania w Rosarium Parku Śląskiego. Bardzo miło wspominam ten dzień, o ile mi wiadomo, także inni uczestnicy tego wydarzenia pełni są pozytywnych wrażeń.
Spodobała mi się sama formuła festiwalu. Niezobowiązująca, otwarta. Rodzinny piknik w parku, wśród drzew i różanych krzewów. W tle muzyka, dobra zabawa. Niespiesznie, jak przystało na święto powolności. Całe szczęście, że pogoda dopisała.
Bardzo byłam ciekawa, jaką formę przybierze „spotkanie z minimalistami”. Odbyło się jako swobodna rozmowa, poprzedzona prelekcją pani dr Anny Gomóły. Właściwie stało się luźnym nawiązaniem do wypowiedzi prelegentki. Pani Gomóła mówiła (z werwą i humorem) o tzw. współczesnych oświeconych, o dochodzeniu do zmiany świadomości, o momencie oświecenia, przebudzenia, rozwoju duchowości. Temat ten był dla mnie bardzo interesujący, bo chociaż za osobę oświeconą na pewno się nie uważam, ale dzięki minimalizmowi czuję się „przebudzona”, bardziej świadoma samej siebie, nabrałam dystansu do wielu spraw.
Sama rozmowa, w której uczestniczyłam wraz z Arkiem Recławem i Orestem Tabaką, potoczyła się w sposób dość typowy. Istnieje pewna pula stałych pytań, które padają zawsze w rozmowach o minimalizmie. Wynika to zapewne z faktu, że z zewnątrz minimalizm wydaje się czymś osobliwym, ascezą, wyrzeczeniem.
Dlatego najwięcej mówi się w takich sytuacjach o rzeczach, pomimo tego, że minimaliści dążą przecież do jak największego uwolnienia się od nich, starają się nabrać dystansu do spraw materialnych.
Padały więc pytania o to, ile mamy rzeczy, czy je liczymy, co mamy, a czego nie? Jak się żyje, będąc minimalistą? Czy można pogodzić minimalizm z życiem rodzinnym? Czy pozbyliśmy się nadmiaru stopniowo czy jednorazowo? Czy to pozbywanie się było trudne? Jakieś zabawne sytuacje związane z minimalizmem?
To prawda, mówiliśmy głównie o rzeczach. Lecz dla mnie najważniejsi tego dnia byli ludzie. Przede wszystkim to, że mogłam poznać osobiście kilka osób znanych wcześniej tylko z korespondencji mailowej czy komentarzy na blogu. Uścisnąć paru wspaniałych Czytelników i Czytelniczek. Zobaczyć wśród słuchaczy naszej rozmowy inteligentne, uśmiechnięte twarze.
Kolejne spotkanie w chłopakami, Arkiem i Orestem, także dało mi mnóstwo radości i tematów do przemyśleń. Wiele nas łączy, ale mamy nieco inne podejścia. Właśnie dzięki tym różnicom wymiana myśli jest owocna, gdybyśmy zgadzali się we wszystkim, nie byłoby chyba o czym rozmawiać.
Cieszę się, że miałam okazję uczestniczyć w tym wydarzeniu. Dziękuję wszystkim, którzy przyszli do parku, mam nadzieję, że to nie ostatnia taka okazja do rozmów na żywo. Zastanawiam się, czy nie zorganizować spotkania w Krakowie, na fejsbukowym profilu pojawiły się głosy aprobaty, warto więc o tym pomyśleć.