Dwusetny wpis. Bardzo się cieszę, że mogę go dla Was napisać w miejscu szczególnym i bardzo mi bliskim. Gdzie proste i powolne życie jest zupełnie naturalnym trybem funkcjonowania, gdzie nikt nie wyobraża sobie, że można by inaczej, a pośpiech jest objawem braku dobrego wychowania. Nietaktem, który wybacza się turystom, ale u innych przyjmuje ze zdziwieniem. Czemu tak się spieszysz? Wyluzuj...
Atmosfera momentami wręcz hippisowska. Komun hippisów było tu zresztą sporo. A za nimi przybywali artyści, tacy jak Bob Dylan, Janice Joplin, Cat Stevens, Jonie Mitchell. Do dzisiaj można spotkać outsiderów z rozmarzonym wzrokiem, a na murach odczytać graffiti: life is today, tomorrow never comes.
Prócz tego na każdym kroku życzliwość.
Akceptacja innych takimi, jacy są. Otwarte serca. Chęć dzielenia się z innymi, nawet gdy samemu ma się niewiele. Przechodząca kobieta częstuje nas bułeczkami z cynamonem. Nie mówimy tym samym językiem, ale i tak doskonale się rozumiemy. Cieszymy się ze spotkania.
Lubię być w miejscu, gdzie nic się nie dzieje. Jestem. Bycie jest moim głównym zajęciem. Skupienie na odbiorze otaczającego świata. Na surowym krajobrazie, zawodzeniu porwistego wiatru, muzyce, smaku domowej kuchni. Na twarzach znajomych, pełnych uśmiechów.
Irlandczyk, Bułgarzy, Litwinka, kilkoro Niemców, paru miejscowych. Wiele nas różni, wiek, język, pochodzenie, kultura. To, co łączy, to sympatia do tego miejsca i radość z przebywania razem, dzielenia się historiami i żartami.
Pozdrawiam Was serdecznie i życzę radości z bycia.
Wybaczcie, że jeszcze przez pewien czas nie będę odpowiadać na maile i komentarze. Ograniczony dostęp do internetu bywa utrudnieniem, ale pozwala lepiej wypocząć.