 |
| Źródło http://adieu-tristesse.tumblr.com/ |
Pytałam Was niedawno o Wasz styl, jak powstał, czym lub kim się inspirujecie, ile czasu i uwagi poświęcacie dbaniu o siebie. W zamian za Wasze wypowiedzi zobowiązałam się, że również odpowiem na swoje pytania.
Historia mojego stylu to przede wszystkim historia o tym, jak poznawałam siebie, jak dowiadywałam się kim jestem i czego potrzebuję.
Przez długi czas nie byłam zadowolona ze swojego wyglądu. Nie raz pisałam już o tym, że nie akceptowałam swojego ciała, nie miałam z nim dobrej relacji. Miotałam się, walczyłam z kompleksami i samą sobą. Był czas, gdy nosiłam luźne worki maskujące, długie do kostek spódnice. Potem zaś szalałam z mini, przezroczystościami, dekoltami do pasa, niebotycznymi obcasami. Miałam skłonności do przesady. Opalenizna na Egipcjankę, włosy ufarbowane na platynowy blond, buty na 10 cm obcasie. Nawet do sklepu za rogiem po bułki szłam w pełnym makijażu (przecież ktoś może mnie zobaczyć!). Dużo biżuterii - zegarek, kilka pierścionków, bransolety, kolczyki, coś na szyi, wszystko razem. Myślę, że często musiało zdarzać mi się wyglądać niemal wulgarnie.
Był długi okres czarny - spora część studiów i jeszcze parę lat potem. Niemal sto procent zawartości garderoby konsekwentnie smolista. Wchodząc do sklepu nieświadomie od razu kierowałam się w stronę wieszaków z ubraniami w ulubionym kolorze górników i kominiarzy.
Potem nastąpił chaos. Dużo zakupów, na półkach i wieszakach z ubraniami znów zagościły kolory, wszystkie możliwe. Różne fasony, różne wzory. Moją szafą zaczęli rządzić dwaj władcy, pan Przypadek i pan Kaprys. Szybko się zapełniła, lecz niestety ja wciąż miałam poczucie, że nie mam co na siebie włożyć.
Jak wiecie, potem przyszedł minimalizm ;-) Wielokrotne czystki, worki ubrań rozdawane wśród rodziny i znajomych. Bardzo bardzo długi post zakupowy. Tworzenie garderoby właściwie od podstaw, powolne, staranne, przemyślane. Nie obyło się bez błędów i porażek, zdarzały się nietrafione nabytki i pomyłki co do fasonów czy kolorów. Próby udawania kogoś, kim nie jestem.
Sukcesów jednak było o wiele więcej. Przede wszystkim zadałam sobie podstawowe i najważniejsze pytanie: ale tak właściwie, to jak chcesz wyglądać? Jakie wrażenie sprawiać swoim wyglądem?
Przeanalizowałam swoją sylwetkę i typ urody. Stwierdziłam, że zamiast maskować (ewentualne) niedoskonałości lepiej jest podkreślać naturalne walory.
Zastanawiałam się, patrząc na koleżanki lub zdjęcia kobiet w prasie lub internecie, dlaczego dany strój lub całość stylizacji mnie zachwyca (lub wręcz przeciwnie). Gdy spotykam fatalnie wyglądającą osobę, staram się zrozumieć jej błędy, zastanowić się, co mogłaby zrobić, żeby wyglądać lepiej.
Najbardziej fascynują mnie ludzie, którzy wewnętrzne piękno, bogatą osobowość, wiedzę i inteligencję, dobre serce, łączą z dopracowanym i pięknym wyglądem. To jest właśnie ideał. Umysł, dusza, ciało - żadna z tych części nie może być ważniejsza od pozostałych. Tylko wielcy ludzie mogą pozwolić sobie na złamanie tej zasady.
Styl to nie tylko garderoba, określone fasony, kolory, wzory, zestawienia, obuwie, plus fryzura, makijaż, biżuteria, inne dodatki. Styl to przede wszystkim język, medium komunikacji. Jednym ze sposobów wyrażenia siebie. Dlatego powinien być przemyślany. Po to, by nie przekazywać światu innego niż zamierzony komunikatu.
Nadal dopracowuję szczegóły mojego komunikatu. Chcę, by był prosty, wyrazisty, przejrzysty. Ogół został nakreślony, teraz skupiam się na detalach.
Odchodzę od tasiemcowo długaśnych wpisów, dlatego dalszy ciąg w kolejnym wpisie. Opowiem o moich stylowych inspiracjach, o tym, czym jest dla mnie moda, a także o słabościach, nad których opanowaniem wciąż muszę pracować.