Na koniec roku pisałam co nieco o lenistwie, w negatywnym znaczeniu tego słowa. Nie oznacza to jednak, że uważam leniuchowanie za coś złego. Wręcz przeciwnie, czasem jest nawet bardzo potrzebne. Ale jak odróżnić dobre lenistwo od złego?
W moim odczuciu negatywną formą lenistwa jest zgnuśnienie, rozmemłanie, taki stan zapleśnienia. Wtedy, gdy pozwalasz swojemu otoczeniu zarastać brudem, popadasz w apatię, gdy zaniedbujesz ważne dla siebie sprawy. Gdy z powodu braku regularnego ruchu coraz mniej ci się chce.
Czasem taka niemoc bywa także objawem przemęczenia i braku równowagi w życiu. Gdy wymagasz od siebie za dużo, zwłaszcza w pracy czy nauce, narzucasz sobie zbyt szybkie tempo, zachowujesz się jak osoba niezastąpiona. Biegasz ciągle w kółko jak przysłowiowy kot z pęcherzem, a gdy nadchodzi chwila wytchnienia: weekend, urlop, dzień wolny, a nawet wolne popołudnie, czujesz się sflaczały i cierpisz na całkowitą niemoc. Ani rączką, ani nóżką. Łapiesz lenia, ale ten leń jest bardzo ważnym sygnałem. Niewłaściwie rozkładasz sobie zajęcia, nie dbasz o higienę umysłu i ciała, robisz zbyt wiele, nie dając swojemu ciału i umysłowi tego, czego potrzebują. Ciało potrzebuje (między innymi) regularnego snu, wartościowych posiłków o stałych porach, świeżego powietrza i ruchu. Umysł zaś przede wszystkim wymaga od czasu do czasu odpoczynku, symbolicznego przewietrzenia, w naszych okolicznościach cywilizacyjnych potrzeba mu po prostu zmniejszenia ilości atakujących go bodźców, przerwy w tej ciągłej męczącej stymulacji. Od hałasu, nieustannych wiadomości, natłoku informacji płynących wszystkimi możliwymi kanałami, zadań, obrazów i dźwięków.
Gdy nie dbasz o równowagę w życiu, brak energii i sił do przełamania niemocy może być oznaką, że przeciążasz swój system. Co prędzej czy później doprowadzi do opłakanych skutków, w różnych dziedzinach.
Takie rozmemłanie dopada Cię czasem w chwilach, gdy właśnie najbardziej przydałaby się energia. I nie daje żadnej przyjemności, tylko poczucie, że jest się do niczego. Nie daję rady, taki ze mnie mięczak... Nie, nie jesteś mięczak, tylko jesteś zajechany, jak koń po westernie.
No dobra, mamy złego lenia. A czym dla mnie jest dobre lenistwo? To świadoma bezczynność. Czas, gdy nie wykonujesz żadnej aktywności, jedynie cieszysz się swoim istnieniem.
Wyobraź sobie, że leżysz na łące w letni dzień i gapisz się na niebo, obserwujesz przepływające chmury, słuchasz śpiewu ptaków. Dmuchawce, latawce, wiatr... Przyjemnie, prawda? Albo siedzisz sobie na tarasie, bądź na szczycie góry albo na brzegu morza i tak sobie jesteś. Pozwalasz myślom błądzić swobodnie, nie myślisz o pracy, o tym, co masz jeszcze do zrobienia. Marzysz o niebieskich migdałach, unosisz się pośród świata. Nie zastanawiasz się nad tym, która godzina i gdzie musisz być za pół godziny.
Moim osobistym ideałem w dziedzinie „dolce far niente” są koty. Lubię podpatrywać naturę, nie tylko zwierzęta, ale właśnie u kotów najbardziej podoba mi się to, że potrafią być czasem bardzo aktywne (zwłaszcza te, które nie są ciągle zamknięte w czterech ścianach), polują, biegają, bawią się, a potem godzinami cieszą się plamą słońca, w której siedzą sobie, czasem drzemiąc, czasem przyglądając się spod półprzymkniętego oka otaczającemu je światu. I jest im dobrze.
Pozytywne lenistwo może też oznaczać spędzanie czasu na tak zwanych zwolnionych obrotach, w miłym towarzystwie. Leniwa sobota lub niedziela, snucie się w piżamach i szlafrokach do południa, albo i dłużej, wspólne przygotowywanie śniadania w porze bliższej obiadowej. Albo wieczór na kanapie, pod kocem, z herbatą lub winem, oglądanie niezbyt ambitnych, ale za to zabawnych filmów.
W mojej opinii z takiego lenistwa nie należy rezygnować ani też nie ma co go u siebie zwalczać. To nie zgnuśnienie i rozmemłanie, tylko czas odpoczynku, rozluźnienia, radości. I fajnie jest, gdy potrafi się zachować równowagę pomiędzy aktywnością a jej brakiem.
Macie jakieś ulubione formy słodkiego nicnierobienia?