 |
| fot. Maciej Mularczyk |
Z wielu powodów uważam zwyczaj podejmowania noworocznych postanowień za bezsensowny. Na podstawie własnych doświadczeń, ale też obserwacji bliźnich.
Tak się składa, że w naszej strefie klimatycznej pierwszy dzień nowego roku wypada w samym środku zimy. I na dodatek w okresie, gdy dni są bardzo krótkie i wszystkim brakuje światła. Nawet osoby z natury pogodne i optymistycznie nastawione do życia (np. ja) oraz lubiące zimę nie tryskają wtedy nadmiarem energii i chęci do działania. Trudno się wstaje rano, do wszelkiego wysiłku trzeba się mocno przekonywać. Próby wprowadzania zmian w takich okolicznościach w większości przypadków spełzają na niczym. Pozostaje tylko niesmak, że znowu nie dało się rady.
Cała ta bzdurna gadka, że to symboliczny nowy początek, zmiana daty itd., zupełnie do mnie nie przemawia. Kalendarz jest tworem sztucznym, od dawna niewiele ma wspólnego z naturalnym rytmem przyrody. Otóż właśnie, naturalny rytm. Czy ktoś jeszcze o nim pamięta? Lubimy udawać, że pory roku nie mają znaczenia. Mieszkamy i przebywamy w pomieszczeniach zależnie od potrzeb ogrzewanych lub klimatyzowanych, możemy opalać się w samym środku zimy, podobnie jak jeść wtedy truskawki, pomidory i sałatę (swoją drogą, gdy mówię, że nie jem pomidorów w zimie, bo mi nie smakują, niektórzy patrzą na mnie jak na nawiedzoną). Narzekamy na zimno w styczniu i na upały w sierpniu, tak, jakby nie dało się ich zaakceptować bez nieustannego kwękania.
A przecież cykl pór roku można nie tylko polubić, ale i nauczyć się wykorzystywać go na swoją korzyść. Uczynić z niego naszego sprzymierzeńca. Przestać z nim walczyć i spróbować mu się poddać. Miesiące cieplejsze, z większą ilością światła słonecznego, wykorzystywać na inne rodzaje aktywności niż jesienne i zimowe, ciemniejsze, chłodniejsze. Naprawdę ważne zmiany wprowadzać wtedy, gdy najłatwiej odnaleźć w sobie energię i siłę. Na przedwiośniu i wiosną. Gdy przyroda znów się budzi, gdy koło życia zatacza kolejny obrót. Powraca radość i nadzieja, oczekiwanie odnowy.
Chrześcijanie przeżywają teraz okres postu. Czas zadumy, refleksji, wolności od... Także czas postanowień, wyrzeczeń. Cała wielkanocna symbolika przemiany i odrodzenia dobrze wpisuje się we wspomniany rytm przyrody.
Niezależnie od wyznania, każdy może wykorzystać wiosenny przypływ optymizmu i energii na swoją korzyść. Nie tylko na gruntowne porządki, ale także na przewietrzenie głowy i myśli. Może zmianę nawyków, pozbycie się takiego, który Ci przeszkadza i blokuje Twój rozwój, ale wypracowanie nowego, który przyniesie Ci korzyści, radość, nowe możliwości?
I jeszcze jedno: ani kalendarz, ani przyroda nie pomogą Ci w przemianie, która nie wynika z prawdziwej wewnętrznej potrzeby, przekonania, że jest ona istotna, sensowna i nieunikniona. Podejmowanie prób zmiany, gdy nie jest się do niej stuprocentowo przekonanym, jest z góry skazane na porażkę. To tylko marnowanie czasu i energii. Lepiej sobie daruj, bo to działania pozorne.
Zmiana nie zawsze musi być efektem postanowienia, samodyscypliny, silnej woli. Gdy się do niej dojrzeje, wtedy staje się niejako sama, bez zauważalnego wysiłku. Niezależnie od daty w kalendarzu.
Dla mnie ta wiosna też jest czasem ważnej zmiany, takiej, do której wprowadzenia od dawna już dojrzewałam. Gdy już byłam gotowa, rozwiązanie znalazło się samo, niby przypadkiem, jak to zwykle bywa. Może za jakiś czas podzielę się doświadczeniami, na razie życzę Wam mnóstwa radości na przedwiośniu!