Bylejakość mnie wkurza.
W pierwszej kolejności ta materialna, dotykalna. Sprzęty rozpadające się przy pierwszym użyciu, ubrania z dziurami już w sklepie, krzywo uszyte, niedbale zaprojektowane, jeszcze bardziej niestarannie wykonane.
Bylejakość myślenia, widoczna na każdym kroku. Polityków, którzy decyzje podejmują między lansowaniem się na tweeterze i FB a kolejnym bizneslanczem. Na szybko, na odwal się, byle jakoś było. Byle do wyborów. Urzędników z klapkami na oczach. Lekarzy, odhaczających kolejnych pacjentów z listy, następny proszę.
Bylejakość języka, bełkotliwa wymowa, błędy uważane za normę. Tylko nudziarze dbają o poprawność i interpunkcję.
Bylejakość relacji, które zaledwie się podtrzymuje. Komu by się chciało dawać z siebie więcej? Coraz częściej ograniczają się one do esemesa dwa razy do roku, na Boże Narodzenie i na Wielkanoc. Albo zdawkowe a co tam u was słychać? Odpowiedzi nikt nie słucha.
Bylejakość jedzenia, bylejakość doznań. Ma być dużo, mocno, głośno, nie musi być dobrze, zdrowo, porządnie i jak trzeba.
W moim mikroświecie nie ma zgody na bylejakość. Cokolwiek robię, robię najlepiej jak potrafię. Z całej siły, z pełnym przekonaniem.
Gdybym miała żyć byle jak, wolałabym nie istnieć wcale.