PROSTY BLOG

W założeniu miał to być długi i przegadany wpis. Miałam Wam szczegółowo opowiedzieć historię swoich poszukiwań religijnych. O tym, jak moi Rodzicie, chociaż sami odeszli od Kościoła, postanowili dać nam jednak możliwość poznania wiary katolickiej, abyśmy miały prawo wyboru. Jak przygotowali nas do sakramentów, nauczyli modlitw i katechizmu. Jak pomimo tego jako nastolatka stwierdziłam, że nie jestem w stanie zaakceptować prawd wiary ani kościelnych dogmatów.  Nie udało mi się uwierzyć ani w Niepokalne Poczęcie, ani w boską naturę Chrystusa, ani w Trójcę Świętą, ani w zbawienie, ani w wieczne potępienie. Ani w grzech pierworodny. Ani jakiekolwiek wniebowzięcia i wniebowstąpienia. Ani w to, że trzeba było śmierci Chrystusa na krzyżu, aby odkupić grzechy ludzi. Ani w to, że ośmioletnie dzieci muszą spowiadać się, aby mogły być godne przyjąć Boga do swojego serca. Ani w to, że Bóg wymaga nieustannych hołdów i czołobitności, ofiar i poświęceń. Ani w niebo, piekło, czyściec i Sąd Ost

Jeszcze dzisiaj życzeń nie będzie. W ramach ostatnich porywów aktywności zawodowej przed Świętami oprowadziłam grupę przemiłych Meksykanów po wszystkich zakarmarkach naszego szanownego wawelskiego Zamku, teraz jeszcze małe sprzątanie. Ale jutro będą i życzenia, i nowy wpis. Tym razem mój. O sprawach ducha, lecz zdecydowanie w innym... duchu niż ostatnio.  Do jutra więc! 

Chociaż coraz trudniej w to uwierzyć, wiosna jest już niedaleko. W ramach wpuszczenia odrobiny świeżego powietrza na blog dzisiaj publikuję wpis gościnny Dariusza Michalca , którego przedstawiałam Wam już przy okazji  zaproszenia na warsztaty Action in Mind .  Pomysł na wpis powstał przy okazji naszej niedawnej rozmowy o tym, jak to po Wielkiejnocy wiele osób przypomina sobie o odchudzaniu (z zamiarem wyrzeźbienia sylwetki przed latem i wyjściem na plażę). Oddaję głos Darkowi: Odchudzanie po Świętach jest do d... Autor: Dariusz Michalec Zacznijmy od puenty: To może boleć, ale jeśli po Świętach odczuwasz gwałtowną potrzebę odchudzania, to najprawdopodobniej nie jest to związane ze świątecznym nadużyciem jedzenia. O nie… Sprawa została zawalona dużo wcześniej. Niestety, po prostu, masz nadwagę. Porównaj – ile kilogramów pokarmu Twój organizm wchłoną w świąteczne dni, a ile faktycznie należałoby zgubić. Jest jednak dla Ciebie (i dla mnie) nadzieja i nie wiąże się ona bezpoś

Gdy rzucicie okiem na chmurę tagów po prawej stronie, zobaczycie tam między innymi tłuściutką i zadowoloną z siebie etykietę INSPIRACJE. Dowód na to, że często odwołuję się do tego pojęcia. Lubię je,  lubię się nim posługiwać.  Modnie jest być inspirującym i zainspirowanym, poszukiwać inspiracji i dzielić się nimi. Właściwie dotyczy to każdej dziedziny: urządzania wnętrz, kulinariów, pieczenia chleba, wychowywania dzieci, pracy, aktywności fizycznej, ogrodnictwa, rękodzieła, prezentów, mody, diet, fryzur, makijażu, majsterkowania, zarządzania sobą w czasie. I jeszcze wielu innych spraw, większych, mniejszych i całkiem malutkich.  Dzięki internetowi i środkom przekazu mamy bardzo szeroki dostęp do pomysłów innych ludzi oraz do materiałów dotyczących sposobów wdrażania tych pomysłów w życie. I wygląda na to, że wiele osób od nieustannego gromadzenia źródeł inspiracji wręcz się uzależniło. 

Przekonywałam Was niedawno, że niewielkie mieszkanie czy mały dom wcale nie muszą być niewygodne i nie zawsze trzeba dążyć za wszelką cenę do ich zamiany na większy metraż. Na pewnych etapach życia mogą być wygodnym i praktycznym rozwiązaniem. Wiele jednak zależy od sposobu ich urządzenia.  Zdjęcie IKEA Wyjaśnijmy sobie od razu jedną sprawę. Jak zauważyła jedna z Czytelniczek, żadne sztuczki nie pomogą, jeśli nasza przestrzeń życiowa jest zdecydowanie za mała w stosunku do naszych potrzeb. Nie ma cudów, kawalerka zawsze pozostanie kawalerką, a z kilkunastu metrów nie zrobi się kilkudziesiąt. We wcześniejszym wpisie moją intencją nie było zachęcanie Was do gniecenia się w sześć osób na 20 metrach kwadratowych, lecz pokazanie, że metraż to nie wszystko. A najważniejsze jest dostosowanie tego metrażu do swoich rzeczywistych potrzeb i planów. Gdy rodzina się powiększa, przez pewien czas można wytrzymać  na mniejszej przestrzeni, pomagając sobie przemeblowaniami i gruntownymi porz

Zanim wrócę do tematu małych mieszkań i domów zapraszam Was do przeczytania artykułu, który ukazał się wczoraj w portalu iwoman.pl. Oparty jest między innymi na wypowiedziach Tofalarii , Oresta , Arka i moich. Życzę miłej lektury! Artykuł można znaleźć tutaj .

Po niedawnym wpisie o planowanych zmianach w umeblowaniu mieszkania napisała do mnie pewna sympatyczna stała Czytelniczka. Pozwolę sobie zacytować:  „ jestem właśnie na etapie kupowania mieszkanka (jedynych 34 metrów - kawalerka) (...). Zmagam się z otoczeniem, które nalega bym kupiła większe mieszkanie (no bo kto kupuje kawalerki, a dwa pokoje to wygoda, standard) ja jednak obstaję przy swoim zdaniu, bowiem większe mieszkanie oznaczałoby sporo większy kredyt, a co za tym idzie... niepokój. Cóż mi po sypialni, skoro noce spędzone w niej będą niespokojne ze względu na duże raty kredytu... ” Moim zdaniem Czytelniczka ma rację, nie chcąc obciążać się zbyt wysokim kredytem i nie ulegając naciskom otoczenia. To prawda, że małe mieszkania czy domy postrzegane są jako rozwiązania dla niezamożnych, dla osób na dorobku, samotnych, starszych, jako niewygodna konieczność w określonych okolicznościach życiowych. Zgodnie z powszechnym przekonaniem, są etapem przejściowym, tymczasowym. Za ws

Ze względu na pojawiające się ostatnio prośby, także mailowe, o włączenie możliwości komentowania jako „Anonimowy” postanowiłam spróbować. Od dzisiaj nie ma żadnych ograniczeń w tej kwestii. Czas pokaże, czy to dobra decyzja, zawsze można przecież powrócić do poprzednich ustawień.

Zdjęcie ze strony Designtrolls Nasze cztery kąty czeka minirewolucja. W ramach przedwiosennych generalnych porządków postanowiliśmy dostosować umeblowanie do zmieniających się potrzeb, a przede wszystkim odzyskać nieco przestrzeni.  Pierwszych parę lat spędzonych w tym lokum było czasem intensywnego gromadzenia przedmiotów, wyposażenia, mebli, bibelotów. Jak wiedzą moi stali Czytelnicy, z czasem doprowadziło to do całkowitego przepełnienia dostępnej przestrzeni. Wydawało się, że jedynym wyjściem z tej sytuacji będzie jak najszybsza przeprowadzka do większego mieszkania (może domu?), gdzie będzie można nadal gromadzić i gromadzić, kupować kolejne szafy, regały, komody i inne schowanka. Na ubrania, książki, skarby, kolejne naczynia, szkło stołowe, urządzenia AGD. Jak wiecie, w międzyczasie na swojej drodze życiowej spotkałam podejście zwane minimalizmem. Dzięki niemu wprowadziliśmy w naszym życiu i przestrzeni wiele zmian, bardzo różnej natury. Od pozbycia się nadmiaru przedmio

Zdjęcie stąd Jak pisałam niedawno, nie mam zamiaru zaprzestać pisania o praktycznej stronie życia. Taki ze mnie rzeczowy typ dziewczyny. Dzisiaj chcę opowiedzieć Wam o naszej czterdziestometrowej twierdzy, czyli o tym, czym jest dla mnie mieszkanie/dom.  Angielskie przysłowie mówi My home is my castle - mój dom moją twierdzą. Tak właśnie to czuję - miejsce, w którym mieszkam, ma dawać mi przede wszystkim poczucie bezpieczeństwa, ma być przytulne, przyjazne, funkcjonalne. Jest przestrzenią, gdzie sami wyznaczamy zasady, gdzie cały świat znajdujący się za drzwiami nie liczy się, nie ma znaczenia. Agresja, hałas, złe emocje nie mają tu wstępu.  Dom to wygoda, spokój, porządek, estetyka. Podobnie jak ciało, ma nam przede wszystkim służyć, nie przeszkadzać. Nie wymagać nadmiernej uwagi. Analogicznie jak nasza cielesna powłoka, powinien być zadbany, w dobrej formie. Nie powinien blokować, przytłaczać, ograniczać możliwości. Jeśli coś w nim nie funkcjonuje tak, jak powinno (chor