Przejdź do głównej zawartości

Czterdziestometrowa twierdza

Zdjęcie stąd
Jak pisałam niedawno, nie mam zamiaru zaprzestać pisania o praktycznej stronie życia. Taki ze mnie rzeczowy typ dziewczyny. Dzisiaj chcę opowiedzieć Wam o naszej czterdziestometrowej twierdzy, czyli o tym, czym jest dla mnie mieszkanie/dom. 

Angielskie przysłowie mówi My home is my castle - mój dom moją twierdzą. Tak właśnie to czuję - miejsce, w którym mieszkam, ma dawać mi przede wszystkim poczucie bezpieczeństwa, ma być przytulne, przyjazne, funkcjonalne. Jest przestrzenią, gdzie sami wyznaczamy zasady, gdzie cały świat znajdujący się za drzwiami nie liczy się, nie ma znaczenia. Agresja, hałas, złe emocje nie mają tu wstępu. 

Dom to wygoda, spokój, porządek, estetyka. Podobnie jak ciało, ma nam przede wszystkim służyć, nie przeszkadzać. Nie wymagać nadmiernej uwagi. Analogicznie jak nasza cielesna powłoka, powinien być zadbany, w dobrej formie. Nie powinien blokować, przytłaczać, ograniczać możliwości. Jeśli coś w nim nie funkcjonuje tak, jak powinno (choruje, trzymając się porównania), trzeba podjąć wszelkie konieczne kroki, by uzdrowić sytuację. Cieknące krany, chybotliwe meble, przetarte i spłowiałe tkaniny, niedomykające się drzwiczki - to wszystko drażni, przeszkadza, utrudnia codzienne życie. 


Lokum powinno być tak urządzone, by utrzymanie go w porządku i czystości nie wymagało wiele czasu ani wysiłku. Poziome powierzchnie zastawione niezliczonymi bibelotami utrudniają wycieranie kurzu, brak miejsca do przechowywania mści się ciągłym rozgardiaszem. 

Nie lubię wnętrz, w których zbyt wiele się dzieje pod względem wizualnym. Bibeloty, ramki ze zdjęciami, wazoniki, obrazki, obrazeczki, duperelki i durnostojki, lalki, naczyńka, kubeczki, laurki, dyplomy, lodówki obwieszone magnesami i milionem rysunków... Nie wiadomo, na czym skupić uwagę, co w tym chaosie jest naprawdę ważne. 
Na drugim biegunie są mieszkania jak z żurnala, bezosobowe, wymuskane, lśniące, puste. Jak pokoje w sieciowym hotelu, takie same w każdym miejscu świata. Niemówiące niczego o mieszkańcach, sprawiające wrażenie niezamieszkanych. Niczym nie zachęcają do przebywania w nich. 

Znam kilka takich mieszkań, które służą jedynie pokazaniu odwiedzającym, że właścicielom dobrze się powodzi. Są piękne pod względem estetycznym, ale całkowicie nieprzytulne, zimne, nieprzyjazne. Wydają się powleczone cienką warstwą tworzywa, żeby uniknąć zabrudzeń. Nie można czuć się w nich dobrze, oddychać swobodnie, wyciągnąć się wygodnie na sofie. Wszystko jest sztywne, poukładane w sztuczne fałdy, na wysoki połysk. Nie ma w nich miejsca dla zwierząt (sierść, kłaki, brud, bakterie!), dzieci mają zachowywać się statecznie i uważać, żeby czegoś nie stłuc albo nie strącić. Dorośli mają zaś podziwiać i zazdrościć, nie plamić, nie deptać, nie miąć. Nie przesadzać z opadem szczęki, żeby nie zarysować parkietu zębami.

Najważniejsze jest, że przyjazne i estetyczne wnętrze wcale nie wymaga wielkiego budżetu, studiowania katalogów wnętrzarskich ani posiadania designerskich talentów. Gdy myślę o moich ulubionych domach i mieszkaniach rodziny i znajomych, przed oczami stają mi przestrzenie urządzone ze smakiem i pomysłem, ale przede wszystkim dostosowane do potrzeb właścicieli. Takie, w których widać, kim oni są, jak żyją, co ich interesuje. Gdzie można wygodnie usiąść, zjeść domowy posiłek, odpocząć. Gdzie wszystko ma swoje miejsce. Nic nie przeszkadza, nic nie zagraża, nic nie rozprasza uwagi. Jest miejsce do pracy, jest i miejsce do odpoczynku. 

Nasze ciasne, ale własne mieszkanie niedługo przejdzie metamorfozę. Chcemy wykorzystać wiosenną energię do dostosowania go do zmieniających się potrzeb. Dom rozwija się i zmienia wraz z rozwojem jego mieszkańców. Ale o tym opowiem Wam następnym razem.


Popularne posty z tego bloga

Memento vivere

Gdy w ostatnim wpisie dzieliłam się z Wami radością życia, w komentarzach słusznie zauważyliście, że takie podejście nie dla każdego jest oczywiste, proste, naturalne, wrodzone. Niektórzy muszą się go nauczyć czy też wyćwiczyć.  Czy można nauczyć się cieszyć z faktu, że oto widzimy narodziny nowego dnia, że dane nam jest przeżyć kolejną dobę? Sposobów na to jest wiele, myślę, że taka radość może przyjść na co najmniej dwa.  Pierwszy, dość brutalny i gwałtowny: przez doświadczenie własnej lub cudzej poważnej choroby, wypadku, otarcie się o śmierć lub utratę kogoś ważnego, bliskiego, kochanego, zachodzi proces uświadamiania sobie własnej śmiertelności, kruchości życia, jego ulotności, nieuchronności śmierci. Drugi: gdy ten sam proces następuje powoli, pod wpływem doświadczenia życiowego, upływu czasu, obserwacji świata i własnej refleksji.

Ajka Minimalistka - kolejny rozdział

Zgodnie z zapowiedzią rozpoczynam kolejny rozdział. Prosty blog - czyli to miejsce, niestety nie odpowiada już moim potrzebom. To znaczy nie odpowiada mi ta platforma, na której go piszę, blogspot. Jej niedostosowanie do moich obecnych wymagań nie tłumaczy oczywiście rzadkiej publikacji tekstów w ostatnich latach, ale prawdą jest, że na pewno nie pomagało w pisaniu. Nie ma co jednak szukać wymówek czy wytłumaczeń.  Prosty blog pozostaje tutaj, nie znika. Wiem, że są wśród Was osoby, które wciąż lubią wracać do starych wpisów. Jednak od teraz nowe treści będę publikować w nowym miejscu, do którego serdecznie Was zapraszam. Moje nowe blogowe gospodarstwo nazywa się Ajka Minimalistka i znajdziecie go pod tym adresem . Będą się tam pojawiać nie tylko wpisy, ale również w osobnej zakładce można znaleźć wszystkie odcinki podcastu, który nagrywam od kilku miesięcy.  Zapraszam, do poczytania, posłuchania i zobaczenia! 

Uniform minimalistki

Temat osobistego uniformu obracam w głowie już od kilku lat, co najmniej. Jednak jeszcze do niedawna nie czułam się gotowa na to, by ostatecznie zdefiniować go dla siebie. Owszem, wiedziałam, że ciągnie mnie w tym kierunku i że coraz bardziej zbliżam się do wprowadzenia go w życie na co dzień. Jednak jeśli obserwowaliście, być może, moje materiały o kolorowej szafie minimalistki na YouTube , w cyklu, w ramach którego zaprezentowałam całą swoją kapsułową garderobę na wszystkie pory roku, mogliście zauważyć, że wprawdzie mój styl i zestawy ubraniowe były już dość wyraziste i powtarzalne, trudno było by nazwać je uniformem.  Tak jednak się złożyło, że w międzyczasie zmieniłam tryb życia poprzez powrót do oprowadzania po Krakowie (już nie tylko po Wawelu, jak było parę lat temu), więc o wiele częściej wychodzę pracować poza dom. Oczywiście wymusiło to dostosowanie zawartości szafy i pewne jej uzupełnienia. A jednocześnie kilka ubrań z niej wywędrowało. Z powodu zużycia, ale też zmian