Pytałam Was niedawno o ideał prostego życia. W rewanżu winna Wam jestem moją definicję tego ideału. Właściwie można go ująć w jednym krótkim zdaniu:
NIC NIE MUSZĘ.
Taka jest moja codzienność. Naprawdę nic nie muszę. Wyeliminowałam ze swojego życia wszelkie musy. Bo szkoda mi na nie czasu i sił.
Nie muszę spotykać się z ludźmi, którzy mnie nudzą i irytują. Nie muszę się stresować. Nie muszę wydawać pieniędzy na przedmioty, których nie potrzebuję. Nie muszę starać się podobać innym. Nie muszę tracić czasu na pracę, której nie lubię. Nie muszę martwić się sprawami, które mnie nie dotyczą, ani takimi, na które nie mam wpływu. Nie muszę czytać książek, które mnie nie interesują, tylko dlatego, że ktoś uważa, że powinnam (jako osoba podobno inteligentna...), być na bieżąco z czymkolwiek: kulturą, polityką, wydarzeniami. Nie muszę się spieszyć. Nie muszę odbierać telefonu, gdy nie mam ochoty z nikim rozmawiać. Nie muszę wysłuchiwać ofert handlowych usług, które są mi całkowicie zbędne. Nie muszę akceptować na blogu komentarzy osoby, której nie lubię. Nie muszę nikomu niczego udowadniać. Nie muszę zgadzać się na kompromisy, które odbierają mi spokój ducha. Nie muszę układać sobie życia pod dyktando innych, którzy uważają, że każdy szanujący się człowiek powinien... Coś tam zawsze powinien. Zrobić lub mieć. W coś wierzyć albo nie wierzyć. Mieć dzieci, świnkę morską albo dwie, posadzić krzak czy wybudować wygódkę, mieć fakultety lub kuchenkę mikrofalową.
Żyję jak chcę, tak, jak mi się podoba. A resztę mam w nosie. Cokolwiek robię, robię to, bo chcę, bo tak wybrałam. W zgodzie ze sobą. Jestem bardzo wdzięczna losowi, że mi to umożliwił. Chociaż nie jestem żadną milionerką, tylko całkiem zwykłą dziewczyną.
Jeśli pojawia się poczucie przymusu, to sygnał, że coś jest nie tak. Pewnie zgadzam się na co, co mi nie leży, nie pasuje, nie daje satysfakcji. Gdzieś coś nie gra, trzeba się temu przyjrzeć. Żeby przymusu nie było.
Ach, jest jedno ważne i nieusuwalne muszę. Muszę kiedyś umrzeć, jak my wszyscy. Ale to przecież oczywiste...