Przejdź do głównej zawartości

Cmentarzysko wymarłych blogów

Podczas pracy nad książką przeglądam sobie różne miejsca w sieci związane z tematyką minimalizmu i widzę, że wciąż powstają blogi, których autorzy i autorki opisują swoje początkowe zmagania z materialną stroną życia. Walkę z nadmiarem, porządkowanie, decluttering i całe to wielkie odgracanie życia. 

Na pewnym etapie zadawałam sobie pytanie, czy inaczej się nie da, czy można pominąć tę część i przejść od razu dalej. Z perspektywy czasu widzę jednak, że najprawdopodobniej nie jest to możliwe. Moim zdaniem nie można wypracować sobie wysokiej jakości życia, jeśli nie uporządkuje się kwestii ilościowych (uwaga: uporządkowanie nie zawsze jest równoznaczne z redukcją).

W pierwszym odruchu mam czasem ochotę napisać w komentarzu: daj sobie spokój z tym liczeniem tego czy owego, to nieważne!
Jednak powstrzymuję się, bo dociera do mnie, że to jeszcze nie jest właściwy moment dla danej osoby, że nie można przyspieszać tego, co musi samo nastąpić w swoim czasie, w odpowiednim tempie.

Zastanawiam się też, co dzieje się z tymi wszystkimi właścicielami tzw. minimalistycznych blogów, którzy gdzieś przepadli w głębinach internetów. Fajnie byłoby wiedzieć, czy dalej idą tą drogą, czy też znudziło się im i zajęli się innymi sprawami. Zostały po nich tylko wpisy, często bardzo ciekawe i przydatne. Szkoda, że osoby porzucające pisanie blogu tak rzadko zostawiają czytelnikom jakieś wyjaśnienie. Nigdy nie wiadomo, co się stało z właścicielem. Umarł? Wyjechał? Załamał się nerwowo? Ma to wszystko gdzieś? Nie ma czasu na pisanie, bo urodziły mu się bliźnięta? Został maksymalistą? 

Powraca też pytanie, które już sobie kiedyś zadawałam. W jakim kierunku pójdzie mój blog? W dużym stopniu zależy to od kierunku, w którym zdążam ja sama. 
Chciałabym napisaniem książki zamknąć ten etap (minimalizm/prostota), powiedzieć w niej wszystko, na co do tej pory nie było miejsca, podzielić się dotychczasowym doświadczeniem i przemyśleniami, a potem pójść dalej.
Blogowanie ma swoją specyfikę, czasem trudno jest ostatecznie wyczerpać dany temat, nie zamęczając czytelników tasiemcowymi wpisami. Książka ma inny rytm opowieści, nie trzeba dzielić wypowiedzi na małe kawałeczki. To znaczne ułatwienie. 

Jednocześnie zachodzi we mnie właśnie wielka zmiana, dojrzewająca już od wielu lat. Właściwie już zaszła. Nie mam jeszcze odwagi powiedzieć, czego dotyczy, poza tym, że jest niezwykle pozytywna. Z mojego osobistego punktu widzenia. I na pewno wpłynie na całość mojego życia. Zaintrygowani? Na razie tylko wyjaśniam, że to nie ciąża ;-)

Wszystko to oznacza, że i ja, i blog przechodzimy powoli na kolejny etap naszego istnienia. Na razie jednak sezon ogórkowy trwa, gdzieś tam daleko rodzą się książęce dzieci, na moim balkonie szaleńczo pachnie bazylia, zasypały mnie zlecenia, bo większość tłumaczy wyjechała na wakacje, książka powoli pęcznieje... 

Popularne posty z tego bloga

Ajka Minimalistka - kolejny rozdział

Zgodnie z zapowiedzią rozpoczynam kolejny rozdział. Prosty blog - czyli to miejsce, niestety nie odpowiada już moim potrzebom. To znaczy nie odpowiada mi ta platforma, na której go piszę, blogspot. Jej niedostosowanie do moich obecnych wymagań nie tłumaczy oczywiście rzadkiej publikacji tekstów w ostatnich latach, ale prawdą jest, że na pewno nie pomagało w pisaniu. Nie ma co jednak szukać wymówek czy wytłumaczeń.  Prosty blog pozostaje tutaj, nie znika. Wiem, że są wśród Was osoby, które wciąż lubią wracać do starych wpisów. Jednak od teraz nowe treści będę publikować w nowym miejscu, do którego serdecznie Was zapraszam. Moje nowe blogowe gospodarstwo nazywa się Ajka Minimalistka i znajdziecie go pod tym adresem . Będą się tam pojawiać nie tylko wpisy, ale również w osobnej zakładce można znaleźć wszystkie odcinki podcastu, który nagrywam od kilku miesięcy.  Zapraszam, do poczytania, posłuchania i zobaczenia! 

Memento vivere

Gdy w ostatnim wpisie dzieliłam się z Wami radością życia, w komentarzach słusznie zauważyliście, że takie podejście nie dla każdego jest oczywiste, proste, naturalne, wrodzone. Niektórzy muszą się go nauczyć czy też wyćwiczyć.  Czy można nauczyć się cieszyć z faktu, że oto widzimy narodziny nowego dnia, że dane nam jest przeżyć kolejną dobę? Sposobów na to jest wiele, myślę, że taka radość może przyjść na co najmniej dwa.  Pierwszy, dość brutalny i gwałtowny: przez doświadczenie własnej lub cudzej poważnej choroby, wypadku, otarcie się o śmierć lub utratę kogoś ważnego, bliskiego, kochanego, zachodzi proces uświadamiania sobie własnej śmiertelności, kruchości życia, jego ulotności, nieuchronności śmierci. Drugi: gdy ten sam proces następuje powoli, pod wpływem doświadczenia życiowego, upływu czasu, obserwacji świata i własnej refleksji.

Uniform minimalistki

Temat osobistego uniformu obracam w głowie już od kilku lat, co najmniej. Jednak jeszcze do niedawna nie czułam się gotowa na to, by ostatecznie zdefiniować go dla siebie. Owszem, wiedziałam, że ciągnie mnie w tym kierunku i że coraz bardziej zbliżam się do wprowadzenia go w życie na co dzień. Jednak jeśli obserwowaliście, być może, moje materiały o kolorowej szafie minimalistki na YouTube , w cyklu, w ramach którego zaprezentowałam całą swoją kapsułową garderobę na wszystkie pory roku, mogliście zauważyć, że wprawdzie mój styl i zestawy ubraniowe były już dość wyraziste i powtarzalne, trudno było by nazwać je uniformem.  Tak jednak się złożyło, że w międzyczasie zmieniłam tryb życia poprzez powrót do oprowadzania po Krakowie (już nie tylko po Wawelu, jak było parę lat temu), więc o wiele częściej wychodzę pracować poza dom. Oczywiście wymusiło to dostosowanie zawartości szafy i pewne jej uzupełnienia. A jednocześnie kilka ubrań z niej wywędrowało. Z powodu zużycia, ale też zmian