Przejdź do głównej zawartości

Marmur na wieszaku

W poprzednich wpisach opowiadałam Wam o swoich przygodach związanych z kompletowaniem garderoby i o leczeniu się z zakupoholizmu. Ważnymi elementami tego procesu był długotrwały post zakupowy, znaczne ograniczenie ilości posiadanych ubrań, a nawet, nie bójmy się tego słowa, przez pewien czas także wręcz ascetyczne podejście. Część wniosków już znacie. Wiecie, że wypracowałam sobie strategie kupowania oraz że wolę mieć mniej rzeczy, ale za to dobrej jakości. I że za podstawę doboru strojów uważam poznanie siebie, zarówno pod względem zewnętrznym (sylwetka, kolorystyka, tryb życia), jak i wewnętrznym (upodobania, oczekiwania w stosunku do wyglądu i stroju). Te konkluzje są dość oczywiste, nic odkrywczego. 

Coś mnie jednak zaskoczyło. Ostateczny rezultat odbiega w znacznym stopniu od początkowych wyobrażeń o tym, jak będzie wyglądała moja szafa, gdy już poznam siebie od tej „odzieżowej strony” i swoje prawdziwe potrzeby w tej dziedzinie. Gdyby zajrzeć do takich moich wpisów o tym, co w szafie mieć bym chciała, z 2010 r., jak Szafa minimalistki i Le relookage. Podstawy szafy, i porównać je z tym, co obecnie rzeczywiście w mojej garderobie się znajduje, owszem, znajdą się punkty wspólne, ale różnic jest sporo. I jeśli chodzi o kolorystykę, i o fasony oraz rodzaje odzieży, ale też ogólny styl. Nie jest aż tak bardzo klasycznie. Wysokich obcasów o wiele mniej. Biżuteria znacznie ograniczona. Czerwony i wściekły róż w defensywie, podobnie jak czerń i biel. Za to jest turkusowy, szmaragdowy, rudości, rozmaite szarości, sporo granatowego, a nawet czekoladowy brąz. Nie ma bluzek koszulowych ani spodni z kantem, ani swetra kaszmirowego, spódnice w zaniku. Królują sukienki. I dżinsy. Doszłam nawet ostatnio do rewolucyjnego (mruga okiem) wniosku, że potrzebuję więcej niż jednej pary dżinsów. Na razie dwóch, ale kto wie, co przyjdzie z czasem. Ach, i mam więcej niż jedną torebkę, chociaż zazwyczaj chodzę z tą najbardziej ulubioną. 


Fakt, że odeszłam dość daleko od początkowych założeń (a także wytycznych np. pani Loreau), oznacza moim zdaniem, że dość dobrze udało mi się odrobić lekcję z poznawania siebie. Dałam sobie odpowiednio dużo czasu, by udało się otworzyć, wsłuchać w siebie, przyjrzeć temu, co działa, a co nie. Co lubię. Dostrzec na przykład, że spódnice i bluzki koszulowe jednak nie należą do moich ulubionych elementów garderoby (i nigdy nie należały), że kostiumy na tym etapie życia są mi zupełnie niepotrzebne. A niegdyś uwielbiane kolory przestały sprawiać oku przyjemność. 

Wyobrażałam sobie też kiedyś, że raz skompletowana garderoba pozostanie ze mną na zawsze. Znajdą się w niej ponadczasowe klasyki, które będą służyć mi aż do swojej albo mojej śmierci. Ich listę wyryję na marmurowej płycie, którą wmuruję w ścianę sypialni. 

Jednak życie to ciągła zmiana. Zmieniają się potrzeby, okoliczności, upodobania i możliwości. To, co było przydatne i lubiane pięć lat temu, może być nieadekwatne za kolejnych pięć, a może nawet już teraz. Garderoba wypełniona samą nieśmiertelną klasyką nie tylko byłaby nudna jak szprotka w oleju sojowym, ale też niefunkcjonalna. 
Kilka nieśmiertelników na pewno warto mieć. U mnie to mała czarna (z żakietem), granatowy prochowiec, jesienno-zimowy płaszczyk. I pewnie jeszcze parę. Reszta jednak przychodzi i odchodzi, zużywa się, spiera, przestaje być potrzebna, bo ulegają zmianie wspomniane okoliczności dziejowo-życiowe. Pojawiają się inne konieczności, związane z trybem życia i upodobaniami (wspomniane u mnie dodatkowe dżinsy). 

Morał tej historii? Warto dać sobie czas na zrozumienie siebie i nie ma co narzucać sobie ścisłych wytycznych co do tego, co w naszej szafie ma się znaleźć. Czas sam pokaże. I być może nas zaskoczy. To nie wyklucza długoterminowego planowania zakupów ani tworzenia strategii. Oznacza jedynie, że te plany i strategie trzeba poddawać ciągłemu dostosowywaniu do zmieniających się warunków i potrzeb. 

Popularne posty z tego bloga

Memento vivere

Gdy w ostatnim wpisie dzieliłam się z Wami radością życia, w komentarzach słusznie zauważyliście, że takie podejście nie dla każdego jest oczywiste, proste, naturalne, wrodzone. Niektórzy muszą się go nauczyć czy też wyćwiczyć.  Czy można nauczyć się cieszyć z faktu, że oto widzimy narodziny nowego dnia, że dane nam jest przeżyć kolejną dobę? Sposobów na to jest wiele, myślę, że taka radość może przyjść na co najmniej dwa.  Pierwszy, dość brutalny i gwałtowny: przez doświadczenie własnej lub cudzej poważnej choroby, wypadku, otarcie się o śmierć lub utratę kogoś ważnego, bliskiego, kochanego, zachodzi proces uświadamiania sobie własnej śmiertelności, kruchości życia, jego ulotności, nieuchronności śmierci. Drugi: gdy ten sam proces następuje powoli, pod wpływem doświadczenia życiowego, upływu czasu, obserwacji świata i własnej refleksji.

Ajka Minimalistka - kolejny rozdział

Zgodnie z zapowiedzią rozpoczynam kolejny rozdział. Prosty blog - czyli to miejsce, niestety nie odpowiada już moim potrzebom. To znaczy nie odpowiada mi ta platforma, na której go piszę, blogspot. Jej niedostosowanie do moich obecnych wymagań nie tłumaczy oczywiście rzadkiej publikacji tekstów w ostatnich latach, ale prawdą jest, że na pewno nie pomagało w pisaniu. Nie ma co jednak szukać wymówek czy wytłumaczeń.  Prosty blog pozostaje tutaj, nie znika. Wiem, że są wśród Was osoby, które wciąż lubią wracać do starych wpisów. Jednak od teraz nowe treści będę publikować w nowym miejscu, do którego serdecznie Was zapraszam. Moje nowe blogowe gospodarstwo nazywa się Ajka Minimalistka i znajdziecie go pod tym adresem . Będą się tam pojawiać nie tylko wpisy, ale również w osobnej zakładce można znaleźć wszystkie odcinki podcastu, który nagrywam od kilku miesięcy.  Zapraszam, do poczytania, posłuchania i zobaczenia! 

Uniform minimalistki

Temat osobistego uniformu obracam w głowie już od kilku lat, co najmniej. Jednak jeszcze do niedawna nie czułam się gotowa na to, by ostatecznie zdefiniować go dla siebie. Owszem, wiedziałam, że ciągnie mnie w tym kierunku i że coraz bardziej zbliżam się do wprowadzenia go w życie na co dzień. Jednak jeśli obserwowaliście, być może, moje materiały o kolorowej szafie minimalistki na YouTube , w cyklu, w ramach którego zaprezentowałam całą swoją kapsułową garderobę na wszystkie pory roku, mogliście zauważyć, że wprawdzie mój styl i zestawy ubraniowe były już dość wyraziste i powtarzalne, trudno było by nazwać je uniformem.  Tak jednak się złożyło, że w międzyczasie zmieniłam tryb życia poprzez powrót do oprowadzania po Krakowie (już nie tylko po Wawelu, jak było parę lat temu), więc o wiele częściej wychodzę pracować poza dom. Oczywiście wymusiło to dostosowanie zawartości szafy i pewne jej uzupełnienia. A jednocześnie kilka ubrań z niej wywędrowało. Z powodu zużycia, ale też zmian