W poprzednich wpisach opowiadałam Wam o swoich przygodach związanych z kompletowaniem garderoby i o leczeniu się z zakupoholizmu. Ważnymi elementami tego procesu był długotrwały post zakupowy, znaczne ograniczenie ilości posiadanych ubrań, a nawet, nie bójmy się tego słowa, przez pewien czas także wręcz ascetyczne podejście. Część wniosków już znacie. Wiecie, że wypracowałam sobie strategie kupowania oraz że wolę mieć mniej rzeczy, ale za to dobrej jakości. I że za podstawę doboru strojów uważam poznanie siebie, zarówno pod względem zewnętrznym (sylwetka, kolorystyka, tryb życia), jak i wewnętrznym (upodobania, oczekiwania w stosunku do wyglądu i stroju). Te konkluzje są dość oczywiste, nic odkrywczego.
Coś mnie jednak zaskoczyło. Ostateczny rezultat odbiega w znacznym stopniu od początkowych wyobrażeń o tym, jak będzie wyglądała moja szafa, gdy już poznam siebie od tej „odzieżowej strony” i swoje prawdziwe potrzeby w tej dziedzinie. Gdyby zajrzeć do takich moich wpisów o tym, co w szafie mieć bym chciała, z 2010 r., jak Szafa minimalistki i Le relookage. Podstawy szafy, i porównać je z tym, co obecnie rzeczywiście w mojej garderobie się znajduje, owszem, znajdą się punkty wspólne, ale różnic jest sporo. I jeśli chodzi o kolorystykę, i o fasony oraz rodzaje odzieży, ale też ogólny styl. Nie jest aż tak bardzo klasycznie. Wysokich obcasów o wiele mniej. Biżuteria znacznie ograniczona. Czerwony i wściekły róż w defensywie, podobnie jak czerń i biel. Za to jest turkusowy, szmaragdowy, rudości, rozmaite szarości, sporo granatowego, a nawet czekoladowy brąz. Nie ma bluzek koszulowych ani spodni z kantem, ani swetra kaszmirowego, spódnice w zaniku. Królują sukienki. I dżinsy. Doszłam nawet ostatnio do rewolucyjnego (mruga okiem) wniosku, że potrzebuję więcej niż jednej pary dżinsów. Na razie dwóch, ale kto wie, co przyjdzie z czasem. Ach, i mam więcej niż jedną torebkę, chociaż zazwyczaj chodzę z tą najbardziej ulubioną.
Fakt, że odeszłam dość daleko od początkowych założeń (a także wytycznych np. pani Loreau), oznacza moim zdaniem, że dość dobrze udało mi się odrobić lekcję z poznawania siebie. Dałam sobie odpowiednio dużo czasu, by udało się otworzyć, wsłuchać w siebie, przyjrzeć temu, co działa, a co nie. Co lubię. Dostrzec na przykład, że spódnice i bluzki koszulowe jednak nie należą do moich ulubionych elementów garderoby (i nigdy nie należały), że kostiumy na tym etapie życia są mi zupełnie niepotrzebne. A niegdyś uwielbiane kolory przestały sprawiać oku przyjemność.
Wyobrażałam sobie też kiedyś, że raz skompletowana garderoba pozostanie ze mną na zawsze. Znajdą się w niej ponadczasowe klasyki, które będą służyć mi aż do swojej albo mojej śmierci. Ich listę wyryję na marmurowej płycie, którą wmuruję w ścianę sypialni.
Jednak życie to ciągła zmiana. Zmieniają się potrzeby, okoliczności, upodobania i możliwości. To, co było przydatne i lubiane pięć lat temu, może być nieadekwatne za kolejnych pięć, a może nawet już teraz. Garderoba wypełniona samą nieśmiertelną klasyką nie tylko byłaby nudna jak szprotka w oleju sojowym, ale też niefunkcjonalna.
Kilka nieśmiertelników na pewno warto mieć. U mnie to mała czarna (z żakietem), granatowy prochowiec, jesienno-zimowy płaszczyk. I pewnie jeszcze parę. Reszta jednak przychodzi i odchodzi, zużywa się, spiera, przestaje być potrzebna, bo ulegają zmianie wspomniane okoliczności dziejowo-życiowe. Pojawiają się inne konieczności, związane z trybem życia i upodobaniami (wspomniane u mnie dodatkowe dżinsy).
Morał tej historii? Warto dać sobie czas na zrozumienie siebie i nie ma co narzucać sobie ścisłych wytycznych co do tego, co w naszej szafie ma się znaleźć. Czas sam pokaże. I być może nas zaskoczy. To nie wyklucza długoterminowego planowania zakupów ani tworzenia strategii. Oznacza jedynie, że te plany i strategie trzeba poddawać ciągłemu dostosowywaniu do zmieniających się warunków i potrzeb.