Przede wszystkim bardzo Wam wszystkim dziękuję za ten ogrom dobrych słów, które padły pod ostatnim wpisem, w którym opowiedziałam o zmianach oraz pokazałam swoje zdjęcia z różnych momentów ostatnich lat.
W komentarzach zauważyliście, że fotografie pokazują nie tylko zewnętrzną przemianę. Kilka osób stwierdziło, że mają wrażenie, jakby na pierwszym i ostatnim zdjęciu (z 2005 i 2013 r.) były dwie zupełnie inne dziewczyny.
W pewnym sensie tak jest. Ajka sprzed 9 lat i ja teraz to naprawdę dwie różne kobiety. I nie chodzi wcale o inny kolor i długość włosów, sylwetkę czy stan cery. Największa przemiana zaszła w mojej głowie, a to, co widać na zewnątrz, jest tylko jednym ze skutków tej rewolucji.
Czasem mam wrażenie, że przeważającą część swojego życia przespałam. Byłam pogrążona w jakimś letargu, wydawało mi się, że żyję, robię różne rzeczy, podejmuję decyzje, przytrafiają mi się rozmaite przygody, ale to było jakby marzenie senne. Nieświadomość.
I w końcu obudziłam się. Nigdy już nic nie będzie takie samo jak wcześniej, nie ma powrotu do tamtego stanu. Ale za żadne skarby nie chciałabym go przywracać.
Obudziło mnie kilka sięgających w głąb duszy osobistych doświadczeń, ale przede wszystkim ... tak, minimalizm. Myślę, że pojawił się w takiej chwili, gdy byłam już gotowa do zmiany, ale nie wiedziałam, w jaki sposób mogłabym jej dokonać. A on okazał się doskonałym do tego narzędziem.
W najbliższych wpisach w odpowiedzi na prośby Czytelniczek opowiem trochę o praktycznych stronach zewnętrznej zmiany. A poza tym wygląda na to, że mogę wrócić do częstszego publikowania notek, wiem, że ostatnio Was nie rozpieszczałam pod tym względem...