Przejdź do głównej zawartości

Bez mapy i GPS

Przy okazji trójkowej audycji poświęconej minimalizmowi i książeczce Lea Babauty znowu zajrzałam na blogi Lea, bardzo dawno nie czytane.

Mam wobec niego dług wdzięczności. W 2009 r. właśnie od lektury zenhabits, a potem również mnmlist, zaczęły się zmiany w moim życiu. To one w końcu doprowadziły do pisania Prostego blogu i powstania Minimalizmu po polsku, który za nieco ponad miesiąc trafi do księgarń.
Być może i bez pomocy Lea prędzej czy później doszłabym do podobnych wniosków, a może dalej miotałabym się i kręciła w kółko, nie wiedząc i nie rozumiejąc, dlaczego jest mi źle. Nie dowiem się tego nigdy, ale nie ma to większego znaczenia. Ważne, że jego teksty pojawiły się w odpowiednim czasie i trafiły na podatny grunt. Chłonęłam je jak sucha gąbka i pod ich wpływem uczyłam świadomego życia. Nabrałam odwagi, by samodzielnie je kształtować.


W międzyczasie za drugą swoją nauczycielkę zaczęłam uważać Dominique Loreau. Jej Sztuka prostoty, Sztuka umiaru, Sztuka planowania, Sztuka sprzątania i Sztuka minimalizmu w codziennym życiu wprawdzie nieraz bardzo mnie irytowały, ale także przyniosły wiele przydatnych spostrzeżeń i rozwiązań. 

Z czasem jednak potrzeba poszukiwania inspiracji u innych i kierowania się ich wskazówkami zaczęłam zanikać. Pojawiło się pragnienie samodzielności, sprawdzania własnych rozwiązań. Przestałam odwiedzać blogi Lea, sięgać po książki Loreau. Nie potrzebuję już ich wsparcia ani zachęty do prostoty. Ani cudzych pomysłów. Jeśli nawet miałabym popełniać błędy, chcę robić je na własny rachunek. Zresztą żadnej decyzji ani działania nie uważam za błędne. Są doświadczeniami, etapami na drodze. Skoro nie skupiam się na jakimś nieznanym i odległym celu, ciesząc się podróżą jako taką, nie ma znaczenia, czy od tego celu (którego nie znam) się oddalam, czy jestem coraz bliżej. Idę, a widoki po drodze mam ciekawe. Nie potrzebuję drogowskazów ani mapy, nie czuję, bym błądziła czy znów chodziła po własnych śladach.

Jednak ten, poniekąd wymuszony audycją, powrót do Lea B. i jego przemyśleń okazał się przyjemniejszy niż się spodziewałam. Wprawdzie mnmlist od dłuższego czasu nie jest aktualizowany, ale za to na zenhabits znowu więcej się dzieje. Z zaciekawieniem przejrzałam wpisy z ostatnich miesięcy. Spodobało mi się to, że mniej jest w nich dążenia do produktywności i doskonałości, więcej akceptacji świata i życia takimi, jakimi są. Leo przestał udawać cyborga, znów stał się sympatycznym i niedoskonałym jak wszyscy człowiekiem.

Nie potrzebuję już jego rad i wskazówek, ale przyjemnie było poczytać o jego doświadczeniach. Poczułam się, jakbym odwiedziła starego znajomego. Ucieszyłam się, że ma się dobrze. Nie będę już zaglądać do niego tak często, jak dawniej, ale od czasu do czasu z chęcią sprawdzę, jak się miewa.

Popularne posty z tego bloga

Memento vivere

Gdy w ostatnim wpisie dzieliłam się z Wami radością życia, w komentarzach słusznie zauważyliście, że takie podejście nie dla każdego jest oczywiste, proste, naturalne, wrodzone. Niektórzy muszą się go nauczyć czy też wyćwiczyć.  Czy można nauczyć się cieszyć z faktu, że oto widzimy narodziny nowego dnia, że dane nam jest przeżyć kolejną dobę? Sposobów na to jest wiele, myślę, że taka radość może przyjść na co najmniej dwa.  Pierwszy, dość brutalny i gwałtowny: przez doświadczenie własnej lub cudzej poważnej choroby, wypadku, otarcie się o śmierć lub utratę kogoś ważnego, bliskiego, kochanego, zachodzi proces uświadamiania sobie własnej śmiertelności, kruchości życia, jego ulotności, nieuchronności śmierci. Drugi: gdy ten sam proces następuje powoli, pod wpływem doświadczenia życiowego, upływu czasu, obserwacji świata i własnej refleksji.

Ajka Minimalistka - kolejny rozdział

Zgodnie z zapowiedzią rozpoczynam kolejny rozdział. Prosty blog - czyli to miejsce, niestety nie odpowiada już moim potrzebom. To znaczy nie odpowiada mi ta platforma, na której go piszę, blogspot. Jej niedostosowanie do moich obecnych wymagań nie tłumaczy oczywiście rzadkiej publikacji tekstów w ostatnich latach, ale prawdą jest, że na pewno nie pomagało w pisaniu. Nie ma co jednak szukać wymówek czy wytłumaczeń.  Prosty blog pozostaje tutaj, nie znika. Wiem, że są wśród Was osoby, które wciąż lubią wracać do starych wpisów. Jednak od teraz nowe treści będę publikować w nowym miejscu, do którego serdecznie Was zapraszam. Moje nowe blogowe gospodarstwo nazywa się Ajka Minimalistka i znajdziecie go pod tym adresem . Będą się tam pojawiać nie tylko wpisy, ale również w osobnej zakładce można znaleźć wszystkie odcinki podcastu, który nagrywam od kilku miesięcy.  Zapraszam, do poczytania, posłuchania i zobaczenia! 

Uniform minimalistki

Temat osobistego uniformu obracam w głowie już od kilku lat, co najmniej. Jednak jeszcze do niedawna nie czułam się gotowa na to, by ostatecznie zdefiniować go dla siebie. Owszem, wiedziałam, że ciągnie mnie w tym kierunku i że coraz bardziej zbliżam się do wprowadzenia go w życie na co dzień. Jednak jeśli obserwowaliście, być może, moje materiały o kolorowej szafie minimalistki na YouTube , w cyklu, w ramach którego zaprezentowałam całą swoją kapsułową garderobę na wszystkie pory roku, mogliście zauważyć, że wprawdzie mój styl i zestawy ubraniowe były już dość wyraziste i powtarzalne, trudno było by nazwać je uniformem.  Tak jednak się złożyło, że w międzyczasie zmieniłam tryb życia poprzez powrót do oprowadzania po Krakowie (już nie tylko po Wawelu, jak było parę lat temu), więc o wiele częściej wychodzę pracować poza dom. Oczywiście wymusiło to dostosowanie zawartości szafy i pewne jej uzupełnienia. A jednocześnie kilka ubrań z niej wywędrowało. Z powodu zużycia, ale też zmian