Przejdź do głównej zawartości

Zajęcia z mózgowego behape

Po moim poprzednim wpisie jedna z Czytelniczek, informatyk, wyraziła zdziwienie, że również ja mam takie problemy jak ona (z utrzymaniem koncentracji), wywołane przez intensywne korzystanie z internetu. 

Cóż, daleko mi perfekcji (całe szczęście!), jak każdy człowiek mam swoje słabości i jestem do pewnego stopnia podatna na warunki zewnętrzne. Myślę, w moim przypadku kwestia wpływu internetu na umysł związana jest z dwoma podstawowymi czynnikami - cechami osobowościowymi i warunkami zawodowymi. Od ponad dziesięciu lat jestem zawodowym tłumaczem, a współcześnie tłumacz nie może się obyć bez narzędzi komputerowych i internetu. Od dekady więc niemal co dzień przebywam w sieci przez średnio osiem godzin dziennie w związku z wykonywaną pracą. Przez ostatnie pięć lat na dodatek bloguję. Oprócz tego przez internet robię zakupy, korzystam z usług bankowych, organizuję nasze podróże i często życie towarzyskie. Uczę się za pomocą netu, zarabiam, wydaję pieniądze, bawię się i odpoczywam. Środowisko internetowe wydaje mi się równie naturalnym otoczeniem jak powietrze, którym oddycham. Czuję się w nim u siebie. To, że częste bywanie w sieci, zarówno w celach profesjonalnych, jak i prywatnych i rozrywkowych, musi w końcu odcisnąć jakiś ślad na człowieku i jego zachowaniu, wydaje się dość logiczne. 

Jednak nie chcę zgodzić się na to, by taki sposób funkcjonowania negatywnie wpływał na jakikolwiek aspekt mojego życia. Wyznaję zasadę, że jeśli jakikolwiek nawyk czy zachowanie powoduje odczuwalny spadek jakości egzystencji, powinnam to przyzwyczajenie zmienić. A kłopoty z koncentracją przestały już być możliwą do przeoczenia słabostką. Trudno mi określić, w którym dokładnie momencie się tak stało, więc zapewne był to proces długofalowy i stopniowy. 

Jak wspominałam poprzednio, wspomniane zmiany w zachowaniu mózgu są odwracalne. Uff. Nie chciałabym tak działać do końca dni swoich. Dlatego zamierzam najbliższe tygodnie wykorzystać jak najlepiej do pracy nad sobą, by nauczyć się zasad niezbędnej higieny przebywania w internecie. Tak, by wyrobić sobie mechanizmy, dzięki którym nie będę popadać w przesadę ani znów tracić zdolności do długotrwałej pracy w skupieniu, gdy już uda się ją odzyskać. 

Widzę, że najtrudniej było podjąć tę decyzję, zawrzeć ze sobą umowę. Jej przestrzeganie wbrew pozorom nie jest trudne. Dla mnie przynajmniej. Nie lubię być nieuczciwa w stosunku do siebie. Nikt nie musi mnie pilnować, nie muszę sobie instalować zmyślnych aplikacji blokujących dostęp do np. Facebooka, czy innych miejsc w sieci, których wolałabym przez pewien czas unikać lub zupełnie ich nie odwiedzać. Nawet gdy musiałam przejść przez profil prywatny na FB, by przejść na stronę bloga, nie oszukiwałam. Nie czułam pokusy, by przy okazji rzucić okiem na tablicę, przejrzeć szybko ostatnie wpisy znajomych. 

Nieprzypadkowo wybrałam na ten odwyk od Facebooka i (częściowo) od internetu jako takiego właśnie ten okres - od połowy grudnia do końca stycznia. Z jednej strony to czas składania sobie życzeń - wolę, by odbywało się to mailowo, telefonicznie lub osobiście. Facebookowy wall to najgorsze miejsce do takich działań. Z drugiej strony w okresie świąteczno-noworocznym raczej nie grozi mi natłok zleceń tłumaczeniowych, łatwiej więc będzie chociaż przez pewien czas z internetu nie korzystać wcale lub w bardzo małym zakresie (np. ograniczyć się do korzystania z poczty elektronicznej). Po Nowym Roku trzeba będzie wrócić do pracy w normalnym wymiarze czasu, więc i w internecie będę przebywała częściej, jednak na pewno mniej niż do niedawna. 

Przerwa obejmie także obecność na blogu. Ostatnio wyznaczyłam sobie zadanie tworzenia wpisów trzy razy w tygodniu, w poniedziałki, środy i piątki. Do tego harmonogramu wrócę jednak dopiero 5 stycznia, ostatni wpis w tym roku przeczytacie w środę, w Wigilię.  

W tym czasie będę dużo odpoczywać, leniuchować, spotykać się z rodziną i znajomymi, czytać książki, słuchać muzyki. Robić na drutach. Także w robótkach wyznaczam sobie teraz trudniejsze zadania, wymagające utrzymania uwagi przez dłuższy czas. Bardzo podobają mi się elementy wyposażenia domu dziergane na drutach - poduszki, pokrycia na nie, pledy. Jestem właśnie w trakcie dziergania kompletu pokryć na poduszki, następny w kolejce jest miękki pled. Gdy już będzie czym się chwalić, na pewno pokażę zdjęcia. Również w przypadku rękodzieła był taki czas, gdy szybko traciłam zainteresowanie rozpoczętym projektem, porzucałam go, znudzona, wymawiając się brakiem czasu. Z trudem zmuszałam się do powrotu do pracy nad nim po kilku miesiącach, by te niedokończone dzieła nie straszyły po kątach. 

Już po pierwszym tygodniu odstawienia Facebooka (poza zamieszczaniem informacji o publikowanych wpisach na profilu bloga) oraz częściowego samoograniczenia korzystania ze stron niezwiązanych bezpośrednio z pracą zawodową lub prowadzeniem bloga odczuwam bardzo pozytywne zmiany. Myślę, że za parę tygodni będzie jeszcze lepiej. Jak pisałam wcześniej, moim celem nie jest rezygnowanie z dobrodziejstw internetu, lecz nauczenie się korzystania z nich w sposób higieniczny i nieszkodzący zdrowiu mojego umysłu. 

Popularne posty z tego bloga

Memento vivere

Gdy w ostatnim wpisie dzieliłam się z Wami radością życia, w komentarzach słusznie zauważyliście, że takie podejście nie dla każdego jest oczywiste, proste, naturalne, wrodzone. Niektórzy muszą się go nauczyć czy też wyćwiczyć.  Czy można nauczyć się cieszyć z faktu, że oto widzimy narodziny nowego dnia, że dane nam jest przeżyć kolejną dobę? Sposobów na to jest wiele, myślę, że taka radość może przyjść na co najmniej dwa.  Pierwszy, dość brutalny i gwałtowny: przez doświadczenie własnej lub cudzej poważnej choroby, wypadku, otarcie się o śmierć lub utratę kogoś ważnego, bliskiego, kochanego, zachodzi proces uświadamiania sobie własnej śmiertelności, kruchości życia, jego ulotności, nieuchronności śmierci. Drugi: gdy ten sam proces następuje powoli, pod wpływem doświadczenia życiowego, upływu czasu, obserwacji świata i własnej refleksji.

Ajka Minimalistka - kolejny rozdział

Zgodnie z zapowiedzią rozpoczynam kolejny rozdział. Prosty blog - czyli to miejsce, niestety nie odpowiada już moim potrzebom. To znaczy nie odpowiada mi ta platforma, na której go piszę, blogspot. Jej niedostosowanie do moich obecnych wymagań nie tłumaczy oczywiście rzadkiej publikacji tekstów w ostatnich latach, ale prawdą jest, że na pewno nie pomagało w pisaniu. Nie ma co jednak szukać wymówek czy wytłumaczeń.  Prosty blog pozostaje tutaj, nie znika. Wiem, że są wśród Was osoby, które wciąż lubią wracać do starych wpisów. Jednak od teraz nowe treści będę publikować w nowym miejscu, do którego serdecznie Was zapraszam. Moje nowe blogowe gospodarstwo nazywa się Ajka Minimalistka i znajdziecie go pod tym adresem . Będą się tam pojawiać nie tylko wpisy, ale również w osobnej zakładce można znaleźć wszystkie odcinki podcastu, który nagrywam od kilku miesięcy.  Zapraszam, do poczytania, posłuchania i zobaczenia! 

Uniform minimalistki

Temat osobistego uniformu obracam w głowie już od kilku lat, co najmniej. Jednak jeszcze do niedawna nie czułam się gotowa na to, by ostatecznie zdefiniować go dla siebie. Owszem, wiedziałam, że ciągnie mnie w tym kierunku i że coraz bardziej zbliżam się do wprowadzenia go w życie na co dzień. Jednak jeśli obserwowaliście, być może, moje materiały o kolorowej szafie minimalistki na YouTube , w cyklu, w ramach którego zaprezentowałam całą swoją kapsułową garderobę na wszystkie pory roku, mogliście zauważyć, że wprawdzie mój styl i zestawy ubraniowe były już dość wyraziste i powtarzalne, trudno było by nazwać je uniformem.  Tak jednak się złożyło, że w międzyczasie zmieniłam tryb życia poprzez powrót do oprowadzania po Krakowie (już nie tylko po Wawelu, jak było parę lat temu), więc o wiele częściej wychodzę pracować poza dom. Oczywiście wymusiło to dostosowanie zawartości szafy i pewne jej uzupełnienia. A jednocześnie kilka ubrań z niej wywędrowało. Z powodu zużycia, ale też zmian