Chyba nie jestem wyjątkiem. Na pewno nie jestem. Zimą czuję się bardzo niedoskonałą osobą. Od zawsze. Zdecydowanie zbyt okrągła i jakaś taka blada, jak nieświeży kurczak w supermarketowej gablocie. Konieczność zakładania na siebie szeregu ciepłych warstw oraz czapki przed wyjściem z domu bynajmniej nie poprawia samopoczucia. Puchowa kurtka i wspomniane warstwy nieodmiennie przypominają mi Pi i Sigmę, przybyszów z Matplanety. Młodszych czytelników odsyłam na YouTube, możecie nie wiedzieć, kto to Pi i Sigma. Nawiasem mówiąc, właśnie przez skojarzenia z nimi przez długie lata nie mogłam przekonać się do puchowych kurtek. Trauma z dzieciństwa ;-)
Zdjęcie czapki z kolei sprawia, że włosy postanawiają zatańczyć jakiś chocholi taniec i trzeba z nimi negocjować, żeby zachowywały się jak ludzie i nie robiły wstydu.
Na dodatek zrobiłam sobie sama na złość i poszłam do fryzjera, by po paru latach bez żadnych większych zmian odświeżyć nieco wizerunek. Hehe, nie miała baba kłopotu. Zachciało mi się tzw. klasycznego boba. Zawsze lubiłam to uczesanie, ale wiedziałam, że w przypadku moich włosów, z naturalną tendencją do falowania, wymaga ono czegoś, czego nie cierpię wyjątkowo. Modelowania. Stania ze szczotką i suszarką przed lustrem i gimnastykowania się, by z tyłu nie robiły się takie wicherko-kędziorki. Zapewne niektórzy lubią takie zabawy, ja nie. Strata czasu, niepotrzebne utrudnienie.
Efekt strzyżenia jest, moim i nie tylko moim zdaniem, całkiem twarzowy. Pani fryzjerka posłuchała mojego marudzenia i tak uformowała fryzurę, że w najgorszym razie, jeśli nie mam ochoty bawić się w układanie, mogę je po prostu lekko rozczochrać i nie ma tragedii. Jednakowoż po modelowaniu o niebo lepiej. Więc modeluję, pomstując na swoje głupie pomysły, poprzednia fryzura nie wymagała zbyt wiele uwagi. Całe szczęście, że włosy to nie ręka, zwykle odrastają.
Tak jest teraz:
Jak każdy mam swoje chwile słabości, jak widać. Bywam leniwa i ospała. Nie chce mi się rano wstawać. Włosów układać. Butów czyścić z soli. Nie chce mi się ćwiczyć. Najchętniej zabarykadowałabym się na kanapie ze sporym zapasem gorzkiej czekolady, orzechów i beczką herbaty. I skrzynką wina albo dwiema. Przespała zimę, jak misiek albo kot. Budziłabym się tylko na posiłki, złożone z czekolady, orzechów i wina. Zapomniałam o serze. Tak, dużo sera. Z serem życie jest piękniejsze. Z serem spleśniałym i śmierdzącym jak tramwaj 22 w godzinach szczytu prawie wszystkie problemy tego świata wydają się nieistotne.
Doświadczenie uczy, że ta strategia ma swoje uroki, ale niestety owocuje pogłębiającą się chandrą, psującą się od sera, wina i czekolady cerą oraz rosnącym obwodem bioder. Cóż, nie zamierzam ubiegać się o rolę Pi z Matplanety, gdyby jakiś znany reżyser wpadł na pomysł nakręcenia remake'u (halo, Hollywood, czy Hollywood wie o „Przybyszach”? Toż to materiał na hit!). Tyłek Kim Kardashian też nie jest moim ideałem.
Czasem bardzo trudno zmobilizować się do przełamania tej ospałości, gdy szaro za oknem. W Krakowie smog jeszcze pogłębia wrażenie szarości. Mówię sobie w takich chwilach, że nie chcę być perfekcyjna. Bycie niedoskonałą jest zupełnie w porządku. Lenistwo w zimie jest dość naturalne - popatrzcie na wspomniane koty chociażby. Oszczędzają energię. Jednak za bardzo lubię siebie, by robić sobie na złość. Nie chcę czuć się źle sama z sobą, chorować, smucić się. A na wiosnę zastanawiać się, jak mam zrzucić te kilogramy czekolady i sera wtłoczone w biodra, wylewające się znad dżinsów. Nie zasługuję na to, by sobie fundować takie atrakcje.
Właśnie dlatego, że siebie lubię, mobilizuję się mimo wszystko do tego, by wstać z kanapy, poćwiczyć albo pójść na spacer. Wiem, że potem będę sobie za to wdzięczna. Endorfiny zadziałają, jak zawsze. Nadal będę niedoskonała, rozczochrana i okrągława, ale o wiele szerzej uśmiechnięta. I ochota na czekoladę na pewno przejdzie.