Przejdź do głównej zawartości

W krainie zachcianek i pokus

Przesłała mi jedna z Czytelniczek zapytanie o to, jak nauczyć się dyscypliny, by radzić sobie z zakupowymi zachciankami. Pomyślałam, że warto odpowiedzieć na blogu, bo to kwestia dotycząca zapewne wielu osób i nie tylko tych, którzy dopiero zaczynają stawiać swoje kroki na minimalistycznej drodze. 

Owa Czytelniczka założyła na przykład, że mnie już ten problem nie dotyczy. Można by zapewne tak pomyśleć, przecież spore mam już doświadczenie w tej dziedzinie, zakupoholizm dawno opanowałam i nieraz pisałam, że rozważnie robię zakupy i potrafię nie ulegać słabości. Nie oznacza to jednak wcale, że nie miewam zachcianek, pokus i pragnienia, by wyjąć kartę kredytową i zaszaleć pod wpływem nastroju chwili.


Pokusy rzecz ludzka. Nawet ascetom się zdarzają. Rzecz jednak nie w tym, by ich nie mieć, lecz by sobie z nimi radzić. O rozmaitych technikach nieulegania zachciankom pisałam już wielokrotnie i tutaj, i w książce, nie chciałabym się powtarzać.
Ujmując w skrócie, najważniejsze i najbardziej skuteczne moim zdaniem obejmują: 
  • tworzenie list zakupowych (z odroczonym terminem realizacji, np. 30-dniowym), 
  • prowadzenie budżetu,
  • wyznaczanie granic wydatków na daną dziedzinę, 
  • unikanie miejsc i sytuacji, w których możemy być narażeni na pokusy (centra handlowe, księgarnie, drogerie, sklepy internetowe),
  • prowadzenie inwentarza stanu posiadania, tak, by być świadomym tego, co już się ma i lepiej te zasoby wykorzystywać,
  • wyznaczanie sobie celów oszczędnościowych,
  • rezygnacja z programów lojalnościowych i newsletterów,
  • w chwili poczucia zachcianki szukanie odpowiedzi na pytanie: dlaczego tego nie potrzebuję (zamiast tłumaczenia sobie, dlaczego dana rzecz wydaje się nam potrzebna). Tej techniki nauczył mnie mąż i uważam ją za bardzo skuteczną. Gdy dopada nas pokusa, mamy tendencję do wmawiania sobie, że zakup jest absolutnie konieczny. Gdy zamiast szukać argumentów ZA, poszukamy tych PRZECIW, szybko okaże się, że próbujemy samych siebie oszukać,
  • szczerość w stosunku do samego siebie - absolutna podstawa!
Dla mnie jedną z bardziej dyscyplinujących kwestii są pieniądze. Zakupoholizmem wpędziłam się niegdyś w kredyt odnawialny i zadłużenie na rachunku karty, więc gdy chciałam zmienić tryb pracy i przejść na własny rachunek, musiałam spłacić te zobowiązania, by nie bać się ewentualnej utraty płynności finansowej, gdy będę prowadzić działalność gospodarczą. Pierwszą motywacją do dyscypliny było więc wyjście z długu. Potem usamodzielnienie się pod względem finansowym. 

Teraz, gdy wzbiera we mnie chęć na jakiś nierozsądny i niepotrzebny zakup, przywołuję barwny i plastyczny obraz pewnego marzenia,o którym pewnie kiedyś szerzej Wam napiszę, moim zdaniem jest ono w pełni realizowalne, ale wymaga posiadania pewnych rezerw finansowych. Raczej większych, gromadzonych długofalowo. Mówię sobie w takiej chwili, że owszem, mogłabym ulec pokusie tu i teraz, ale jeśli będę to robić systematycznie, oddali mnie to od realizacji marzenia, a może nawet całkowicie go przekreśli. Zamiast wydawać pieniądze na rzecz, która i tak pewnie prędzej czy później okaże się zbędna, wolę składać je na stosowną kupkę. 

Dyscypliny nie da się nauczyć w pięć minut. Zmiana nawyków zawsze wymaga czasu i cierpliwości. Najtrudniejsze są pierwsze kroki, ale w miarę postępów, gdy zaczyna się dostrzegać korzyści, przychodzi ona coraz łatwiej, aż stanie się drugą naturą. 

Bardzo ważnym i przyjemnym etapem był ten moment, gdy zaczęłam kupować sobie naprawdę piękne i trwałe rzeczy dzięki temu, że przestałam bezmyślnie wydawać pieniądze. Zamiast kupować bzdety za wirtualne pieniądze, nauczyłam się wyznaczać sobie długofalowe cele i odkładać na nie. Wełniany rudy płaszcz na jesień (kupiłam go na przecenie, ale czekałam na obniżkę i uskładanie stosownej sumy parę miesięcy), śliczna torba z małej pracowni itd. Te rzeczy cieszą mnie swoją urodą na każdym kroku. 

Jeszcze jedna sprawa. Otaczając się tylko rzeczami, które są użyteczne i piękne, chcę wykorzystywać je jak najlepiej, cieszyć się nimi, często ich używać. Nie chcę odbierać sobie tej radości, gromadząc kolejne, które sprawią, że będę rzadziej korzystać z tych ukochanych. Zresztą i tak najprawdopodobniej sięgałabym po te ulubione, a kupione w chwili słabości mniej fajne wylądowałyby w kącie szafy. 

To moje podstawowe metody radzenia sobie z zachciankami. A jakie są Wasze sprawdzone sposoby?

Popularne posty z tego bloga

Ajka Minimalistka - kolejny rozdział

Zgodnie z zapowiedzią rozpoczynam kolejny rozdział. Prosty blog - czyli to miejsce, niestety nie odpowiada już moim potrzebom. To znaczy nie odpowiada mi ta platforma, na której go piszę, blogspot. Jej niedostosowanie do moich obecnych wymagań nie tłumaczy oczywiście rzadkiej publikacji tekstów w ostatnich latach, ale prawdą jest, że na pewno nie pomagało w pisaniu. Nie ma co jednak szukać wymówek czy wytłumaczeń.  Prosty blog pozostaje tutaj, nie znika. Wiem, że są wśród Was osoby, które wciąż lubią wracać do starych wpisów. Jednak od teraz nowe treści będę publikować w nowym miejscu, do którego serdecznie Was zapraszam. Moje nowe blogowe gospodarstwo nazywa się Ajka Minimalistka i znajdziecie go pod tym adresem . Będą się tam pojawiać nie tylko wpisy, ale również w osobnej zakładce można znaleźć wszystkie odcinki podcastu, który nagrywam od kilku miesięcy.  Zapraszam, do poczytania, posłuchania i zobaczenia! 

Memento vivere

Gdy w ostatnim wpisie dzieliłam się z Wami radością życia, w komentarzach słusznie zauważyliście, że takie podejście nie dla każdego jest oczywiste, proste, naturalne, wrodzone. Niektórzy muszą się go nauczyć czy też wyćwiczyć.  Czy można nauczyć się cieszyć z faktu, że oto widzimy narodziny nowego dnia, że dane nam jest przeżyć kolejną dobę? Sposobów na to jest wiele, myślę, że taka radość może przyjść na co najmniej dwa.  Pierwszy, dość brutalny i gwałtowny: przez doświadczenie własnej lub cudzej poważnej choroby, wypadku, otarcie się o śmierć lub utratę kogoś ważnego, bliskiego, kochanego, zachodzi proces uświadamiania sobie własnej śmiertelności, kruchości życia, jego ulotności, nieuchronności śmierci. Drugi: gdy ten sam proces następuje powoli, pod wpływem doświadczenia życiowego, upływu czasu, obserwacji świata i własnej refleksji.

Uniform minimalistki

Temat osobistego uniformu obracam w głowie już od kilku lat, co najmniej. Jednak jeszcze do niedawna nie czułam się gotowa na to, by ostatecznie zdefiniować go dla siebie. Owszem, wiedziałam, że ciągnie mnie w tym kierunku i że coraz bardziej zbliżam się do wprowadzenia go w życie na co dzień. Jednak jeśli obserwowaliście, być może, moje materiały o kolorowej szafie minimalistki na YouTube , w cyklu, w ramach którego zaprezentowałam całą swoją kapsułową garderobę na wszystkie pory roku, mogliście zauważyć, że wprawdzie mój styl i zestawy ubraniowe były już dość wyraziste i powtarzalne, trudno było by nazwać je uniformem.  Tak jednak się złożyło, że w międzyczasie zmieniłam tryb życia poprzez powrót do oprowadzania po Krakowie (już nie tylko po Wawelu, jak było parę lat temu), więc o wiele częściej wychodzę pracować poza dom. Oczywiście wymusiło to dostosowanie zawartości szafy i pewne jej uzupełnienia. A jednocześnie kilka ubrań z niej wywędrowało. Z powodu zużycia, ale też zmian