W jednym z niedawnych wpisów cytowałam słowa Dominique Loreau na temat wewnętrznej wolności i utraty zainteresowania sobą. Na Facebooku jedna z czytelniczek zapytała, w jaki sposób dojść do tego stanu.
Na wewnętrzną wolność składa się wiele czynników, niektóre osoby mają ją w sobie od zawsze, takie są z natury. Można ją jednak również w sobie świadomie rozwijać, stopniowo uwalniając się od różnych krępujących ją więzów. To temat na wiele rozmów, pozwólcie, że podejdziemy do sprawy metodycznie i po kawałku będziemy się w niego wgłębiać. Unikając tasiemcowych wpisów (tę uwagę kieruję do samej siebie).
Ćwiczenie pierwsze - nauka nieporównywania się z innymi.
Jesteśmy przyzwyczajani od najmłodszych lat do tego, że wszelka ocena zachodzi na podstawie porównywania, rankingów i klasyfikacji. Jaś jest mądrzejszy od Piotrusia, rysunek Ewci był najładniejszy w całej grupie, a Tomeczek najszybciej biega. Wpaja się nam przekonanie, że musimy nie tylko porównywać się z innymi, ale też dążyć do tego, by ich wyprzedzać. Zasłużyć na odznakę najlepszego.
Trudno jest się „wypisać” z tego nieustającego konkursu. Nasze patrzenie na świat jest zdominowane przez potrzebę przyznawania punktów, wystawiania ocen, tworzenia list hitów i kitów.
Na początek warto poćwiczyć opisywanie rzeczy, osób i zjawisk bez porównywania ich między sobą. Dajmy na to, że masz opowiedzieć o trzech różnych dziewczynach, patrząc na ich zdjęcia, ale nie możesz, opisując daną osobę, odwoływać się do pozostałych zdjęć. Na przykład nie możesz mówić, że osoba A jest wyższa od osoby B, a osoba C ma ładniejszy sweterek. Nie wolno ci również wartościować tego, co widzisz, spróbuj opisywać, nie oceniając. Nie mów o tym, co ci się podoba, a co ci przeszkadza. Zachowaj swoją subiektywną ocenę dla siebie.
Jeśli patrzymy na ludzi, nie porównując ich między sobą, widzimy ich inaczej. Każdego jako osobną jednostkę, a nie jako zestaw elementów do ułożenia w kolejności od największego do najmniejszego albo od najbardziej do najmniej ulubionego.
Nieporównywanie siebie do innych może na początku wydawać się niewykonalne. Jednak gdy ćwiczy się powstrzymywanie się od oceniania ludzi, z czasem łatwiej jest również przestać oceniać siebie samego. A gdy nie oceniasz ani innych, ani siebie, przestajesz tworzyć ten ranking w swojej głowie, w którym próbujesz umiejscowić także własną osobę.
Nie jesteś ani lepszy, ani gorszy od innych ludzi. Jesteś sobą, niepowtarzalnym. Nie musisz niczego udowadniać. Jeśli ktoś chce się z Tobą ścigać, pozwól, by odjechał z piskiem opon.