Przejdź do głównej zawartości

Prostota idealna

Od dłuższego już czasu uważam, że to, jak wygląda teraz moje życie, całkowicie odpowiada mojemu osobistemu ideałowi prostoty. 

Pracuję w sposób, który najbardziej mi odpowiada. Odczuwam wielką satysfakcję, wiedząc, że moja praca jest użyteczna. Tłumaczę najczęściej teksty użytkowe, techniczne, prawne - wiem, że są potrzebne i widzę to. Mogę pracować w swoim tempie, w dowolnym miejscu, najczęściej w domu albo u moich rodziców na wsi. 

Moje relacje z najbliższymi są dobre i szczere, przepełnione obustronną radością z tego, że siebie mamy i że możemy być blisko na co dzień, nie tylko od święta. Jeśli chodzi o znajomych i przyjaciół - trochę pozmieniało się w ostatnich latach, rozluźniły kontakty z niektórymi osobami, bo nasze drogi rozeszły się i coraz trudniej było znaleźć wspólny język, za to udało się wrócić do kilku długoterminowych znajomości i znów widujemy się regularnie z tymi osobami, które uważam za bratnie dusze. Przybyło też trochę nowych znajomych, głównie dzięki blogowi - i są to bardzo wzbogacające relacje. 

Bardzo rzadko zdarza mi się spieszyć lub stresować. Nie na wszystko starcza mi czasu, ale nauczyłam się go znajdować, jeśli chodzi o sprawy, które uważam za ważne. Na mniej ważne nie warto, na dłuższą metę. Wypracowałam sobie stały rytm dnia i tygodnia, ale zdarza mi się go świadomie zaburzać, by nie popaść w rutynę i nie działać na autopilocie. Jednak powtarzalność ma dla mnie wielki urok, wolę, by przeważała nad urozmaiceniem. 

Fizyczna przestrzeń, nasze mieszkanie, nadal jest bardzo uporządkowana i niezagracona, czasem przybywa jakiś nowy element, ale w międzyczasie inne zmieniają właścicieli. Wnętrze jest więc estetyczne, wesołe, przyjazne i wygodne. 

Ćwiczę kreatywność - poprzez gotowanie z dostępnych akurat składników, zwykle bez przepisu, robienie na drutach, pisanie. To właśnie ona chroni przed nudą, daje radość, tę zwykłą i codzienną satysfakcję z dobrze wykonanych zadań. 

Jestem w pełni zadowolona z takiego życia, bo jest idealne tu i teraz, w tym momencie, w którym się znajduję i w tych okolicznościach. Warunki zewnętrzne nie raz pewnie ulegną zmianie, więc opisany stan nie będzie trwać wiecznie. Zmiany przyjdą same, prędzej czy później. 

Fot. Urszula Mularczyk

Wiem też, że mój ideał dla kogoś innego mógłby być jak najdalszy od doskonałości. Mógłby ziać straszliwą nudą. Czegoś w nim brakuje albo wszystko pewnie jest nie tak. Dlatego nie wmawiam nikomu, że jest to jedyny możliwy scenariusz. Za to jest mój własny i dobrze mi z nim. Jest w nim miejsce dla mnie samej, dla ludzi, jest miłość i mnóstwo radości. Nie mam potrzeby udoskonalania ani jego, ani siebie samej, dobrze jest tak, jak jest. 

Popularne posty z tego bloga

Ajka Minimalistka - kolejny rozdział

Zgodnie z zapowiedzią rozpoczynam kolejny rozdział. Prosty blog - czyli to miejsce, niestety nie odpowiada już moim potrzebom. To znaczy nie odpowiada mi ta platforma, na której go piszę, blogspot. Jej niedostosowanie do moich obecnych wymagań nie tłumaczy oczywiście rzadkiej publikacji tekstów w ostatnich latach, ale prawdą jest, że na pewno nie pomagało w pisaniu. Nie ma co jednak szukać wymówek czy wytłumaczeń.  Prosty blog pozostaje tutaj, nie znika. Wiem, że są wśród Was osoby, które wciąż lubią wracać do starych wpisów. Jednak od teraz nowe treści będę publikować w nowym miejscu, do którego serdecznie Was zapraszam. Moje nowe blogowe gospodarstwo nazywa się Ajka Minimalistka i znajdziecie go pod tym adresem . Będą się tam pojawiać nie tylko wpisy, ale również w osobnej zakładce można znaleźć wszystkie odcinki podcastu, który nagrywam od kilku miesięcy.  Zapraszam, do poczytania, posłuchania i zobaczenia! 

Memento vivere

Gdy w ostatnim wpisie dzieliłam się z Wami radością życia, w komentarzach słusznie zauważyliście, że takie podejście nie dla każdego jest oczywiste, proste, naturalne, wrodzone. Niektórzy muszą się go nauczyć czy też wyćwiczyć.  Czy można nauczyć się cieszyć z faktu, że oto widzimy narodziny nowego dnia, że dane nam jest przeżyć kolejną dobę? Sposobów na to jest wiele, myślę, że taka radość może przyjść na co najmniej dwa.  Pierwszy, dość brutalny i gwałtowny: przez doświadczenie własnej lub cudzej poważnej choroby, wypadku, otarcie się o śmierć lub utratę kogoś ważnego, bliskiego, kochanego, zachodzi proces uświadamiania sobie własnej śmiertelności, kruchości życia, jego ulotności, nieuchronności śmierci. Drugi: gdy ten sam proces następuje powoli, pod wpływem doświadczenia życiowego, upływu czasu, obserwacji świata i własnej refleksji.

Uniform minimalistki

Temat osobistego uniformu obracam w głowie już od kilku lat, co najmniej. Jednak jeszcze do niedawna nie czułam się gotowa na to, by ostatecznie zdefiniować go dla siebie. Owszem, wiedziałam, że ciągnie mnie w tym kierunku i że coraz bardziej zbliżam się do wprowadzenia go w życie na co dzień. Jednak jeśli obserwowaliście, być może, moje materiały o kolorowej szafie minimalistki na YouTube , w cyklu, w ramach którego zaprezentowałam całą swoją kapsułową garderobę na wszystkie pory roku, mogliście zauważyć, że wprawdzie mój styl i zestawy ubraniowe były już dość wyraziste i powtarzalne, trudno było by nazwać je uniformem.  Tak jednak się złożyło, że w międzyczasie zmieniłam tryb życia poprzez powrót do oprowadzania po Krakowie (już nie tylko po Wawelu, jak było parę lat temu), więc o wiele częściej wychodzę pracować poza dom. Oczywiście wymusiło to dostosowanie zawartości szafy i pewne jej uzupełnienia. A jednocześnie kilka ubrań z niej wywędrowało. Z powodu zużycia, ale też zmian