Przejdź do głównej zawartości

Procesy w tle

Praca nad książką, która powoli dobiega końca, pomogła mi uświadomić sobie, że pewien etap życia mam już za sobą. 

Mniej więcej sześć lat temu, prawie siedem, przeczytałam po raz pierwszy o koncepcji minimalizmu. Byłam wtedy zagubioną i sfrustrowaną osobą, pogrążoną w kompleksach i uzależnioną od zakupów. Niezbyt szczęśliwą, właściwie nie wiadomo dlaczego. 

Stopniowo zaczęłam wprowadzać zmiany w swoim życiu, najpierw małe, potem większe. Zyskiwałam doświadczenie i wiedzę o sobie. Zaczęłam pisać bloga, co bardzo pomogło w tym procesie, nabierającym coraz większego rozpędu.

Upraszczałam, eliminowałam. Najpierw w sensie materialnym, a potem coraz bardziej także w innych wymiarach. Porzuciłam mnóstwo fałszywych wyobrażeń o sobie, życiu i świecie. Różne blokujące mnie przekonania i lęki. Dzięki minimalizmowi przebudowałam swój mikrokosmos, zrobiłam porządki nie tylko w szafach, ale przede wszystkim w niegdyś pogrążonej w chaosie głowie. 

Pisząc książkę, formułowałam różne wnioski w ramach podsumowania tego, co działo się przez te lata. Efektem ubocznym były ostatnie porządki w mieszkaniu, o których wspominałam niedawno na blogu, pozbycie się niedobitków rzeczy niepotrzebnych, ubrań, książek, drobiazgów, jako ostateczne oczyszczenie. 

Już od dłuższego czasu minimalizm jest dla mnie umiejętnością przydatną w życiu, a przestał być tematem przewodnim. Zmiany wprowadzone, nawyki dawno się utrwaliły. Wszystko to, co blokowało mnie i przeszkadzało mi w cieszeniu się życiem, zostało wyeliminowane i przechodzi do historii, aż zostanie zapomniane. 

Nie ma już czego upraszczać ani eliminować. Nie oznacza to, że moje życie stało się idealne czy też ja sama stałam się chodzącą perfekcją. Pracować nad sobą chyba nigdy się nie przestaje, tyle, że w tej chwili staje się bardziej procesem w tle, biegnącym gdzieś sobie w ramach innych spraw i zajęć, a nie muszę już poświęcać temu tak wiele uwagi, jak było to konieczne na początkowym etapie zmian.

Jednym z założeń dobrowolnej prostoty i minimalizmu jest zrobienie miejsca i warunków na zajęcie się innymi sprawami, które są dla nas ważne i interesujące. Należy jednak uważać, aby nie zająć się tak bardzo procesem doprowadzania siebie i otoczenia do nieistniejącego ideału, że zapomni się o tym, po co się to robi. 

Jestem w tej chwili bardzo zadowolona ze swojego życia, takiego, jakim ono jest. Nie jest idealne, ale jest najlepsze, jakie może być w danym momencie i okolicznościach. Jest w nim dużo miejsca dla ważnych dla mnie osób i zajęć, a nie ma niczego, co by mnie blokowało czy irytowało. Nie trzeba mi więcej. Czuję się wolnym człowiekiem, żyję w zgodzie ze sobą. 

Dla mnie etap minimalizmu został zamknięty. Nie oznacza to, że nie będę już o nim pisać ani go popularyzować. Zostanie dla mnie ważną wytyczną i superużytecznym narzędziem, które wykorzystuję niemal na każdym kroku. Będę nadal po niego sięgać w razie potrzeby.

Sympatyków mojego pisania uspokajam od razu, że nie zamierzam porzucać bloga. Po zakończeniu pracy nad książką (oraz zasłużonej przerwie urlopowej we wrześniu) znów będę miała więcej sił do pisania także tutaj, bo nie potrafię w pełni poświęcać się tworzeniu w dwóch miejscach, tak mam i trudno. Tematyka bloga w części nie ulegnie zmianie, mam chociażby do napisania jeszcze parę wpisów związanych z Waszymi pytaniami zadanymi przy okazji ankiety. Na pewno blog będzie jednak ewoluować i odzwierciedlać fakt, że powoli moje zainteresowania kierują się w inne strony. Niczego nie zapowiadam, sami zobaczycie, czas pokaże. 

Poza tym różne techniki i metody, które wypracowałam sobie w procesie upraszczania, warte są tego, by się nimi dzielić, podobnie jak chętnie słucham o pomysłach innych ludzi. Z chęcią też przeczytam i zarekomenduję Wam jeszcze niejedną książkę na temat sposobów porządkowania i szeroko rozumianego prostego życia. 

Źródło zdjęcia
W głowie i w notesie dojrzewają pomysły na kolejne książki (już nie o minimalizmie). Pisanie było dla mnie ważne zawsze, aż stało się częścią codzienności - to też jeden ze skutków upraszczania, poświęcam się zajęciu, o którym kiedyś marzyłam. Tym bardziej cieszy, gdy słyszę od czytelników, że czytanie tego, co piszę, przynosi im radość i inne korzyści. Nie ma większej przyjemności dla autora.

Czas więc stawić czoła nowym przygodom, które czekają za horyzontem. 

Popularne posty z tego bloga

Memento vivere

Gdy w ostatnim wpisie dzieliłam się z Wami radością życia, w komentarzach słusznie zauważyliście, że takie podejście nie dla każdego jest oczywiste, proste, naturalne, wrodzone. Niektórzy muszą się go nauczyć czy też wyćwiczyć.  Czy można nauczyć się cieszyć z faktu, że oto widzimy narodziny nowego dnia, że dane nam jest przeżyć kolejną dobę? Sposobów na to jest wiele, myślę, że taka radość może przyjść na co najmniej dwa.  Pierwszy, dość brutalny i gwałtowny: przez doświadczenie własnej lub cudzej poważnej choroby, wypadku, otarcie się o śmierć lub utratę kogoś ważnego, bliskiego, kochanego, zachodzi proces uświadamiania sobie własnej śmiertelności, kruchości życia, jego ulotności, nieuchronności śmierci. Drugi: gdy ten sam proces następuje powoli, pod wpływem doświadczenia życiowego, upływu czasu, obserwacji świata i własnej refleksji.

Ajka Minimalistka - kolejny rozdział

Zgodnie z zapowiedzią rozpoczynam kolejny rozdział. Prosty blog - czyli to miejsce, niestety nie odpowiada już moim potrzebom. To znaczy nie odpowiada mi ta platforma, na której go piszę, blogspot. Jej niedostosowanie do moich obecnych wymagań nie tłumaczy oczywiście rzadkiej publikacji tekstów w ostatnich latach, ale prawdą jest, że na pewno nie pomagało w pisaniu. Nie ma co jednak szukać wymówek czy wytłumaczeń.  Prosty blog pozostaje tutaj, nie znika. Wiem, że są wśród Was osoby, które wciąż lubią wracać do starych wpisów. Jednak od teraz nowe treści będę publikować w nowym miejscu, do którego serdecznie Was zapraszam. Moje nowe blogowe gospodarstwo nazywa się Ajka Minimalistka i znajdziecie go pod tym adresem . Będą się tam pojawiać nie tylko wpisy, ale również w osobnej zakładce można znaleźć wszystkie odcinki podcastu, który nagrywam od kilku miesięcy.  Zapraszam, do poczytania, posłuchania i zobaczenia! 

Uniform minimalistki

Temat osobistego uniformu obracam w głowie już od kilku lat, co najmniej. Jednak jeszcze do niedawna nie czułam się gotowa na to, by ostatecznie zdefiniować go dla siebie. Owszem, wiedziałam, że ciągnie mnie w tym kierunku i że coraz bardziej zbliżam się do wprowadzenia go w życie na co dzień. Jednak jeśli obserwowaliście, być może, moje materiały o kolorowej szafie minimalistki na YouTube , w cyklu, w ramach którego zaprezentowałam całą swoją kapsułową garderobę na wszystkie pory roku, mogliście zauważyć, że wprawdzie mój styl i zestawy ubraniowe były już dość wyraziste i powtarzalne, trudno było by nazwać je uniformem.  Tak jednak się złożyło, że w międzyczasie zmieniłam tryb życia poprzez powrót do oprowadzania po Krakowie (już nie tylko po Wawelu, jak było parę lat temu), więc o wiele częściej wychodzę pracować poza dom. Oczywiście wymusiło to dostosowanie zawartości szafy i pewne jej uzupełnienia. A jednocześnie kilka ubrań z niej wywędrowało. Z powodu zużycia, ale też zmian