PROSTY BLOG

Gdy w lecie zeszłego roku kończyłam pracę nad „Minimalizmem dla zaawansowanych”, jasne stało się dla mnie, że zamykam pewien rozdział: etap wielkiej zmiany, którą w skrócie można nazwać upraszczaniem. Zakończyłam go z radością i spokojem, ale też z ciekawością, co będzie dalej. Opisywałam tę zmianę na bieżąco przez sześć lat na blogu, podsumowałam w obu książkach. Nie mogę jednak drążyć tego tematu w nieskończoność, bo w końcu i ja sama, i czytelnicy będziemy mieć go dość.  Zabawnie się poczułam, gdy uświadomiłam sobie, że chociaż z dnia na dzień nie przestanę pisać o minimalizmie, prędzej czy później będę chciała i potrzebowała mówić o czym innym. Bo nie można upraszczać bez końca i nie można o tym bez końca opowiadać. Przychodzi czas, gdy wystarczy się tą osiągniętą prostotą cieszyć i korzystać z niej.  To właśnie robię. Żyję sobie, czasem wolniej, czasem szybciej. O minimalizmie i upraszczaniu wciąż jeszcze mówię, i to często, bo to naturalna konsekwencja publikacji książk

Mam za sobą cudowne, ale też i szalone tygodnie. Spotkania z czytelnikami, wizyty w radio (Radio Kraków i Tok.fm ), a prócz tego kilka ważnych wydarzeń w sferze prywatnej. Wernisaże trzech wystaw w rodzinie, dwóch malarstwa mojego dziadka, Józefa Mularczyka ( w dworze w Stryszowie i w galerii Pijalni Wód Mineralnych w Szczawnicy ), oraz ikon mojej Mamy, Bożeny Mularczyk , w bibliotece w Brzesku. Wybaczcie mi więc, że dzisiaj znów posłużę się jedną z historii konkursowych, zamiast napisać wpis od siebie. Mam kilka tematów w kolejce, ale jeszcze czuję się nieco oszołomiona po tym maratonie wrażeń i dobrych emocji.  Przedstawiam Wam „osobisty dekalog minimalisty”, który przesłała mi Iwona. Czytelnicy bloga Droga do prostego życia mogą pamiętać jej historię, Ziarno minimalizmu , którą znajdziecie tutaj . Jak mi napisała: „ Po roku, jako człowiek, któremu potrzebne są jasne zasady, sformułowałam coś, co nazwałabym  Moim osobistym  dekalogiem  minimalisty.  Oczywiście wzorowałam się n

Dzisiaj publikuję ostatnią z nagrodzonych w minikonkursie o porządkach w głowie opowieści. W najbliższych tygodniach będę od czasu do czasu oprócz własnych wpisów zamieszczać kolejne teksty spośród nadesłanych. Poniższą historię opowiedziała siedemnastoletnia Julia. Jej refleksje ujęły mnie szczerością, podoba mi się, że młoda osoba interesuje się tematem prostoty w życiu. Mam nadzieję, że to doświadczenie przyda się Julii w przyszłości, nawet jeśli nie miałaby iść dalej drogą minimalizmu. Zostawiam Was z jej opowiadaniem.  Mam na imię Julia i mam dopiero [albo aż :)] 17 lat. W samą porę odkryłam minimalizm. Parę miesięcy temu uzależniłam się od filmików beauty na Youtube. Tak pragnęłam tych wszystkich ubrań i kosmetyków, jakie one tam pokazywały, że ciągle chodziłam przygnębiona faktem, że mnie na nie nie stać. Na szczęście trwało to niedługi czas, bo ok. 2 miesięcy. Potem przez przypadek znalazłam filmik o minimalizmie i otworzyłam oczy. Po co mi tyle kosmetyków skoro i tak

Wracam do publikowania nagrodzonych prac konkursowych, tym razem relacja czytelniczki eyewitness. A jednocześnie zapraszam Was na spotkania autorskie, pojutrze (3 lutego) w Warszawie w Księgarni Czarnego o godz. 18:00 (ul. Marszałkowska 43/1), oraz w Krakowie 10 lutego o godz. 19:00 w kawiarnio-księgarni De Revolutionibus. Books & Cafe przy ul. Brackiej 14. Do zobaczenia! Przez długi czas mojego życia miałam wrażenie, że coś jest z nim nie tak. Takie uczucie, że życie dzieje się bez mojego udziału, że to nie ja decyduję, jak wygląda, że nic nie jest tak, jakbym chciała. A jakbym chciała? Na to pytanie długo nie znałam odpowiedzi. Uważałam, że inni są mądrzejsi i wiedzą lepiej co dla mnie dobre. Skoro ktoś poprosił mnie o rękę, to jak mogłabym odmówić? Skoro rodzice i teściowie czekają na wnuka, to jak mogłabym się nie starać? Skoro w pracy dobrze płacą, to po co coś zmieniać? Skoro coś od kogoś dostałam, to muszę to trzymać. Skoro ktoś mówi, że dobrze mi będzie w jaki