Przejdź do głównej zawartości

Lepiej

Przed urlopem pisałam o bezdzietności z wyboru. Mam jeszcze parę refleksji, które nie dotyczą istoty sprawy (mienia/niemienia dzieci), ale są z nią powiązane. 

Ludzie często lubią formułować różne złote rady czy ogólne stwierdzenia, które wydają się im słuszne i cenne: lepiej mieszkać na wsi. Lepiej mieszkać w mieście. Lepiej mieć samochód/jeździć na rowerze/poruszać się piechotą. Lepiej jeść mięso/być wegetarianinem/weganinem. Lepiej jeść gluten/nie jeść glutenu. Mieć mieć wiele dzieci/mieć dwoje dzieci/jedno dziecko/nie mieć dzieci. Lepiej biegać/ chodzić na siłownię/ćwiczyć jogę/gimnastykować się w domu. Być minimalistą/tarzać się w konsumpcji. Można by tak wymieniać w nieskończoność, wymieniłam tylko kilka dziedzin, które akurat wydają mi się częstym przedmiotem tego rodzaju sądów.

Zazwyczaj uważa się, że „lepiej” jest robić tak, jak się samemu wybrało. Często dlatego, że jest się ze swojego wyboru zadowolonym i wydaje się, że skoro nam jest z tym dobrze, to innym też pewnie będzie. Bywa też, że w głębi duszy wcale nie jest się przekonanym do wybranej opcji, ale za żadne skarby świata nie można się do tego przyznać i trzeba nieustannie próbować przeciągnąć innych na swoją stronę, bo im więcej ludzi wybiera tak samo jak my, tym lepiej się z tym czujemy. 

Zapewne mi samej nieraz też zdarzało się próbować przekonać innych do tego, że moje osobiste wybory są najlepsze na świecie. Ludzka sprawa. Jednak staram się teraz unikać takich wypowiedzi. 

Wszyscy jesteśmy do siebie pod pewnymi względami bardzo podobni. Mamy szereg podstawowych potrzeb (zaspokajanie głodu, pragnienia, potrzeba bezpieczeństwa, pragnienie miłości, szczęścia...), ale z drugiej strony często bardzo różnimy się sposobami, na jakie możemy i chcemy te potrzeby zaspokajać. Pod tym względem nie ma dwóch identycznych osób na świecie. Każdy z nas ma nie tylko osobiste upodobania, ale też czego innego potrzebuje, by jego ciało, dusza i umysł były zadowolone, zadbane i w dobrej kondycji. Inni ludzie mogą pomóc nam dowiedzieć się, jakich elementów potrzebujemy, by tak było, ale zasadniczą większość pracy w tej kwestii musimy wykonać sami, osobiście, obserwując się bacznie przez całe życie i wyciągając wnioski z tych obserwacji.

Czasem to cudze „lepiej” może po sprawdzeniu czy przemyśleniu okazać się również lepsze dla mnie. Bywa. Jednak to nie druga osoba może to sprawdzić, lecz tylko ja sama. Bo tylko ja mogę zajrzeć w głąb swojej duszy, umysłu czy też wsłuchać się w najdrobniejsze sygnały mojego ciała. Owszem, fachowiec może mi w tym pomóc (np. lekarz, gdy mowa o ciele), ale nie zrobi tego za mnie. 

Zamiast mówić, że lepiej (jest coś robić/czegoś nie robić/postępować w określony sposób), należałoby zaznaczać za każdym razem, że tak jest lepiej dla mnie lub dla mojej rodziny. Bo niewiele jest uniwersalnych „lepiej”: lepiej oddychać niż nie oddychać, lepiej żyć niż być martwym. Cała reszta jest względna. 

Nigdy w życiu nie miałabym śmiałości powiedzieć komukolwiek, że lepiej jest nie mieć dzieci, pomimo tego, że sama ich nie mam i jestem z tego zadowolona. Dla mnie i mojego partnera tak jest lepiej, ale nie musi tak być dla innych. Z drugiej strony nie lubię, gdy ktoś mówi mi, że dzieci mieć powinnam, bo tak „jest lepiej”. Lepiej dla ciebie, niekoniecznie dla mnie. Podobnie nie twierdzę, że lepiej by było, aby wszyscy mieszkali w miastach czy na wsi, budowali domy albo wynajmowali mieszkania. Od ponad 2 lat jestem na diecie bezglutenowej (ze względów zdrowotnych) i świetnie się z tym czuję, jednak nie namawiam każdej napotkanej osoby na rezygnację z mąki. To, co dla mnie najlepsze, nie musi wcale być najlepszym dla innych ludzi. 

Owszem, warto mówić o swoich doświadczeniach i przedstawiać sobie nawzajem różne możliwości wyboru, dzielić się wiedzą i spostrzeżeniami, między innymi dlatego, że dzięki temu innym jest łatwiej podejmować własne decyzje. Poza tym doświadczenia innych ludzi bywają bardzo ciekawe, zwłaszcza wtedy, gdy odmienne od naszych. Jednak świat byłby o wiele przyjemniejszym miejscem, gdyby częściej brano pod uwagę to, że nie jesteśmy identyczni i że mamy różne potrzeby i pragnienia. Byłoby świetnie, gdyby nikt nie podejmował decyzji za innych ani nie wypowiadał się autorytarnym tonem w sprawie tego, co najlepsze dla każdego. 

Zdjęcie Alan Labisch

Popularne posty z tego bloga

Ajka Minimalistka - kolejny rozdział

Zgodnie z zapowiedzią rozpoczynam kolejny rozdział. Prosty blog - czyli to miejsce, niestety nie odpowiada już moim potrzebom. To znaczy nie odpowiada mi ta platforma, na której go piszę, blogspot. Jej niedostosowanie do moich obecnych wymagań nie tłumaczy oczywiście rzadkiej publikacji tekstów w ostatnich latach, ale prawdą jest, że na pewno nie pomagało w pisaniu. Nie ma co jednak szukać wymówek czy wytłumaczeń.  Prosty blog pozostaje tutaj, nie znika. Wiem, że są wśród Was osoby, które wciąż lubią wracać do starych wpisów. Jednak od teraz nowe treści będę publikować w nowym miejscu, do którego serdecznie Was zapraszam. Moje nowe blogowe gospodarstwo nazywa się Ajka Minimalistka i znajdziecie go pod tym adresem . Będą się tam pojawiać nie tylko wpisy, ale również w osobnej zakładce można znaleźć wszystkie odcinki podcastu, który nagrywam od kilku miesięcy.  Zapraszam, do poczytania, posłuchania i zobaczenia! 

Memento vivere

Gdy w ostatnim wpisie dzieliłam się z Wami radością życia, w komentarzach słusznie zauważyliście, że takie podejście nie dla każdego jest oczywiste, proste, naturalne, wrodzone. Niektórzy muszą się go nauczyć czy też wyćwiczyć.  Czy można nauczyć się cieszyć z faktu, że oto widzimy narodziny nowego dnia, że dane nam jest przeżyć kolejną dobę? Sposobów na to jest wiele, myślę, że taka radość może przyjść na co najmniej dwa.  Pierwszy, dość brutalny i gwałtowny: przez doświadczenie własnej lub cudzej poważnej choroby, wypadku, otarcie się o śmierć lub utratę kogoś ważnego, bliskiego, kochanego, zachodzi proces uświadamiania sobie własnej śmiertelności, kruchości życia, jego ulotności, nieuchronności śmierci. Drugi: gdy ten sam proces następuje powoli, pod wpływem doświadczenia życiowego, upływu czasu, obserwacji świata i własnej refleksji.

Uniform minimalistki

Temat osobistego uniformu obracam w głowie już od kilku lat, co najmniej. Jednak jeszcze do niedawna nie czułam się gotowa na to, by ostatecznie zdefiniować go dla siebie. Owszem, wiedziałam, że ciągnie mnie w tym kierunku i że coraz bardziej zbliżam się do wprowadzenia go w życie na co dzień. Jednak jeśli obserwowaliście, być może, moje materiały o kolorowej szafie minimalistki na YouTube , w cyklu, w ramach którego zaprezentowałam całą swoją kapsułową garderobę na wszystkie pory roku, mogliście zauważyć, że wprawdzie mój styl i zestawy ubraniowe były już dość wyraziste i powtarzalne, trudno było by nazwać je uniformem.  Tak jednak się złożyło, że w międzyczasie zmieniłam tryb życia poprzez powrót do oprowadzania po Krakowie (już nie tylko po Wawelu, jak było parę lat temu), więc o wiele częściej wychodzę pracować poza dom. Oczywiście wymusiło to dostosowanie zawartości szafy i pewne jej uzupełnienia. A jednocześnie kilka ubrań z niej wywędrowało. Z powodu zużycia, ale też zmian