PROSTY BLOG

Mijający rok był naprawdę dobry, pod każdym względem. Nie wszystko udało się zrealizować (książka...), ale wiele się nauczyłam i dużo pozytywnych rzeczy mi się przytrafiło. Wiele bezinteresownej życzliwości, serdeczności, ciepła otrzymałam od bliskich i dalszych osób. Sporo przydatnej wiedzy udało się zgromadzić. Dużo było też śmiechu i uśmiechu.  Na razie cieszę się bardzo z tego, że powróciła mi radość blogowania. Pomysł nagrywania wideo na Youtube okazał się zbawiennym, bo właśnie dzięki temu zobaczyłam nowe możliwości dla mojej obecności w internecie. Chyba po prostu potrzebowałam nowych wyzwań. Niektórzy tak mają.  Wierzę, że kolejny rok będzie podobny, a może jeszcze lepszy i ciekawszy. Zobaczymy.  Foto: Robert Meyer Dzisiaj dziękuję Wam za to, że jesteście ze mną, niezależnie od tego, co robię. Za to, że przychodzicie na spotkania, dzielicie się swoimi historiami. Piszecie e-maile i komentarze. Bez Was to, co robię, nie miałoby sensu. Życzę Wam, tak jak lub

Gdybym 10 lat temu wzięła udział w ankiecie na temat: bez czego nie wyobrażasz sobie Świąt Bożego Narodzenia, miałabym całkiem sporo do wymieniania: bez choinki, bez światełek i dekoracji, kolęd i świątecznych melodii, bez co najmniej kilku potraw na wigilijną kolację, kompotu z suszonych owoców, kilku ciast na deser, dobrych czekoladek i cukierków na choince, bez prezentów (im więcej tym lepiej!), bez przedświątecznej bieganiny i gruntownych porządków w domu. Nie celebrowaliśmy Świąt z przesadnym rozmachem, ale też nie wprowadzaliśmy dużych ograniczeń. Grudzień był więc czasem wzmożonej aktywności, zakupów, przygotowań i planowania. Właściwie do ostatniej chwili coś się załatwiało lub przygotowywało. Za każdym razem i tak czegoś się nie udało zrealizować, chociaż później okazywało się, że nikt jakoś nie poczuł różnicy. A to nie zdążyło się czegoś upiec albo ugotować, a to znowu nie było czasu na wyczyszczenie mieszkania na połysk.  Photo by  Daiga Ellaby  on  Unsplash

Miałam w planie kolejny wpis o ograniczaniu odpadów. I on powstanie, ale nie dzisiaj. Ostatnio coraz częściej tęsknię za pisaniem do Was, ale nie takim według planów i rozpiski tematów, lecz spontanicznym, jak na początku pisania bloga. Wtedy, gdy po prostu siadałam i pisałam, co mi w duszy grało, relacjonując na bieżąco różne wydarzenia i procesy z mojego życia.  Wiecie, że pierwsze wpisy na blogu napisałam 8 lat temu, późną jesienią 2009 r.? Na samym początku nazywał się „Minimalistka” i prowadziłam go na platformie blox, ale szybko zorientowałam się, że nie jest ona wystarczająco funkcjonalna, jak na moje potrzeby, i przeniosłam się tutaj, na blogspot, czyli w objęcia wujka Gugla. To była dobra decyzja, bo do tej pory jest mi tu wygodnie i nie kusi mnie, by szukać innych rozwiązań.  Wiele się wydarzyło od tamtego czasu, i w moim życiu, i tutaj, na łamach bloga. Było parę momentów zwątpienia, ostatni w tym roku, kiedy na pewien czas zawiesiłam publikowanie, nie będąc pewną,

Zawrotne nieraz tempo, w jakim zapełniają się nasze kosze na śmieci, od dawna mnie irytuje. Mamy dwa, jeden w łazience, w którym lądują odpady nadające się do recyklingu, a ten mniejszy w kuchni przyjmuje pozostałe śmieci oraz resztki organiczne. Poza tym przy naszym bloku jest też osobny kontener na szkło, do którego na bieżąco wynosimy butelki po winie i stłuczkę. Jednak gdy po raz pierwszy usłyszałam o koncepcji „zero waste”, czyli życia bezodpadowego, jeszcze nie wiedząc, o co tak naprawdę chodzi, zrazu nastawiłam się do niej negatywnie. Jakie zero odpadów?! Przecież to niemożliwe, na pewno nie w obecnych warunkach. Tym bardziej, że z dzieciństwa pamiętam, jak wyglądało ówczesne życie bezodpadowe (wychowywałam się na wsi, w naszym domu właściwie nie istniało coś takiego, jak śmieci, tzn. niemal wszystkie odpady w jakiś sposób się wykorzystywało), jakie były tamte realia i z czym wiązało się takie życie (ale o tym powiem szerzej przy innej okazji). Do kompletu przyszła informa

Bardzo potrzebowałam tak długiej przerwy w blogowaniu. Rozwijanie kanału na YouTube pochłania dużo wysiłku i uwagi, a wciąż wielu rzeczy muszę się nauczyć i nie wszystko jeszcze wychodzi mi tak, jakbym chciała. Jednak uczę się, a oglądających przybywa, od maja uzbierało się już ponad 600 subskrybentów i odbiór materiałów, które publikuję, jest pozytywny, co zachęca do dalszej pracy w tym kierunku. Dałam sobie czas, by zdecydować, czy chcę nadal pisać bloga, a jeśli tak, jak to pisanie ma w przyszłości wyglądać. Wiem, że aby Wam czytało się dobrze to, co tworzę, nie mogę traktować blogowania jako obowiązku. Tylko wtedy, gdy będę pisać z wewnętrznej potrzeby i z przyjemnością, będzie to miało sens.  Minęło kilka miesięcy. Wystarczająco dużo czasu, bym mogła spojrzeć z dystansem na to, w jaki sposób chcę kontynuować swoją internetową działalność. Doszłam do wniosku, że najlepiej będzie połączyć jej dwa rodzaje, tak, by się wzajemnie uzupełniały. Blog daje możliwość dokładniejsze

Zapowiadałam zmiany i oto one. Mam przyjemność zaprosić Was na mój kanał na YouTube, gdzie możecie zobaczyć pierwszy materiał wideo, łącze tutaj . Tłumaczę w nim między innymi, dlaczego postanowiłam spróbować używać tego nowego dla mnie medium. Znajdziecie w nim również informację, co trzeba zrobić, żeby mieć szansę na otrzymanie kompletu moich książek, z autografem i osobistą dedykacją.  Czy to oznacza koniec blogowania? Absolutnie nie. Potrzebowałam zmiany, ale pisać lubię i potrzebuję to robić. Myślę, że czas pokaże, w jakich proporcjach będę pisać na blogu i przygotowywać materiały wideo. Na razie jestem podekscytowana nowymi możliwościami, perspektywą nauki. Bo nagrywanie to dziedzina, której uczę się od podstaw, na szczęście mam solidne wsparcie w osobie Maćka Sobola, być może pamiętacie nasze podcasty, które nagrywaliśmy na jego blog Koło Roweru. Maciek jest również zawodowym fotografem i zgodził się pomagać mi na początku tej nowej internetowej przygody. 

Wiedziałam, że maj będzie dla mnie miesiącem pełnym wzywań i intensywnej pracy. Wobec tego, gdy Sandra zaproponowała mi udział w Wyzwaniu Poliglotki , miałam pewne obawy, czy podołam zadaniu i czy naprawdę będę zdolna znaleźć codziennie czas na pracę nad moim greckim. Bo dzieje się sporo: pracuję jak zawsze nad tłumaczeniami, bo to moje główne źródło zarobków. Jednocześnie kończę pisać trzecią książkę, mam jeszcze czas do końca czerwca na oddanie tekstu, ale z uwagi na planowany w drugiej połowie czerwca wyjazd na Kretę chciałabym jednak uwinąć się z pisaniem do połowy przyszłego miesiąca, by wyjechać ze swobodną głową. Poza tym przygotowuję dla Was pewną niespodziankę związaną z blogiem, jak już wspominałam. A prócz tego prowadzę życie rodzinne, towarzyskie, regularnie się gimnastykuję...  Pisałam Wam niedawno, jak wielkie znaczenie w nauce języka obcego ma znalezienie mocnej motywacji. Jednak sama motywacja, nawet najlepsza, nie wystarczy, by wytrwać w postanowieniach w perspek

To, że jeszcze nie mogę przedstawić Wam swojego nowego przedsięwzięcia, nie oznacza, że nic się tu już nie będzie działo. Sandra Scholz, inaczej Madame Polyglot, zaprosiła mnie do udziału w drugiej edycji Wyzwania Poliglotki i z radością to zaproszenie przyjęłam, bo bardzo polubiłam Sandrę przy okazji naszego pierwszego kontaktu w związku z rozmową, w której opowiadałam czytelnikom jej bloga o mojej historii nauki języków obcych (możecie przeczytać ten wywiad tutaj ). Mamy wiele wspólnych tematów, nie tylko pasję językową.  Szczegółowe zasady wyzwania znajdziecie we wpisie Sandry oraz na jej kanale na YT . Mówiąc w skrócie, polega ono na intensywnej pracy nad wybranym językiem przez cały miesiąc. Codziennie należy wykonać jedno zadanie z zaproponowanej listy lub spośród tych z pierwszej edycji wyzwania.  Powinnam była zacząć już wczoraj, ale wybrałam... wolność i odpoczynek. Spontanicznie wyjechaliśmy w Tatry, by nieco przewietrzyć mózgownice. Mam więc jeden dzień zaległości

Oczywistym jest, że ten blog potrzebuje nowej energii. Po tylu latach jego istnienia zmiany są konieczne. Przede wszystkim ja sama potrzebuję zmiany. Czuję, że z tej formuły nie jestem już w stanie wiele wykrzesać. Od dłuższego czasu dojrzewał we mnie pewien pomysł, zbierałam siły, bo będzie to spore wyzwanie, ale ja lubię wyzwania. Miałam nadzieję, że uda mi się już Wam go zaprezentować, ale kwestie organizacyjne nieco opóźniły rozpoczęcie tego nowego rozdziału. Na razie jeszcze nie mogę Wam zdradzić, na czym będzie polegała ta zmiana, ale piszę, byście wiedzieli, że blog nie umarł, jedynie zachodzą procesy transformacji. Już wkrótce odsłonię kurtynę tajemnicy...  Foto: Lluis Llerena

Systematycznie pytacie mnie o różne zagadnienia związane z nauką języków obcych. O metody samej nauki, o to, jak poradzić sobie, gdy nie ma się szczególnych zdolności językowych, a także często o motywację do systematycznej pracy i sposoby radzenia sobie ze słabą wolą.  Z wykształcenia jestem filologiem hiszpańskim (specjalność: teoria przekładu). Od kilkunastu lat pracuję jako tłumacz (tłumaczę z hiszpańskiego, francuskiego i angielskiego na polski, czasem z polskiego na hiszpański). Oprócz tych trzech języków, którymi posługuję się bardzo dobrze, oraz ojczystego, uczyłam się jeszcze katalońskiego (przez trzy lata studiów), rosyjskiego (szkoła podstawowa i średnia, aż do matury, także uczestniczyłam w olimpiadach przedmiotowych z tego języka), włoskiego (pół roku), jidisz (też przez pół roku), esperanto (korespondencyjnie w szkole podstawowej). Kataloński, włoski i rosyjski rozumiem dosyć dobrze, ale ich nie używam (nie jestem w stanie poprawnie wypowiadać się ani pisać), po jid

To, że ostatnio rzadko poruszam na blogu temat minimalizmu, nie znaczy, że przestał być dla mnie ważny. Jest nadal istotny, ale w inny sposób niż wtedy, gdy wprowadzałam największe zmiany w swoim życiu i przestrzeni osobistej. Pisałam o tym we wpisie Procesy w tle .  Po ośmiu latach mówienia i pisania o nim czuję przesyt. Nie mam już ochoty czytać książek ani blogów związanych z tym tematem. Nie twierdzę, że nie warto, bo wiele mądrych treści wciąż powstaje, jedynie ja nie mam już potrzeby dalej drążyć tych kwestii. Nadal bardzo istotna jest dla mnie prostota, coraz ważniejsza. To raczej już nie ulegnie zmianie, bo zawsze ją lubiłam, a z czasem stała się dla mnie myślą przewodnią. W każdej dziedzinie życia. Prostota wypowiedzi, przekazu, formy i treści. W estetyce i ubiorze. W wystroju mieszkania. Na talerzu - bardzo istotna. Prostota i skuteczność rozwiązań - w pracy, nauce, komunikacji. Nie zajmują mnie natomiast zbytnio sprawy ilości rzeczy i zajęć, które na pewnym etapie b

Gdy wydawnictwo Otwarte zaproponowało mi przesłanie do zrecenzowania książki Matsa i Susan Billmarków „Naucz się żyć”, poczułam się zaintrygowana z kilku powodów. Po pierwsze: tytuł. Pomyślałam, że to odważne przedsięwzięcie, próba napisania poradnika odpowiadającego na słynne pytanie „Jak żyć?”. Po drugie: informacja o tym, że pozycja ta jest w Szwecji bestsellerem, sprzedała się w ponad 500 tys. egzemplarzy. A trzecim powodem, dla której chciałam ją przeczytać, była bardzo wesoła i kolorowa okładka. Wiadomo, nie ocenia się książki po okładce, ale ta bardzo zachęcała do lektury. Obiecałam sobie, że nie przeczytam niczego na temat słynnego duńskiego hygge, wystarczył mi jeden artykuł w jakimś kolorowym magazynie przejrzany u fryzjera, ale poradnik „Naucz się żyć” wydawał się nie mieć na szczęście nic wspólnego ze wspomnianym zjawiskiem, oprócz skandynawskiej proweniencji.  Lektura okazała się satysfakcjonująca. Książka objętościowo niewielka, ale skoncentrowana treściow

Jak pisałam, zmogło mnie jakieś grypopodobne choróbsko i chociaż funkcjonowałam przez ostatnie dwa tygodnie niemal normalnie, jednak okropnie chrypiałam, kaszlałam etc., co skutecznie odebrało mi wenę do pisania. Jednak dzisiaj jest już prawie idealnie, nieco jeszcze pokasłuję, ale już mi to nie przeszkadza w myśleniu. Wyszłam na zakupy w zimowym jeszcze płaszczyku i zgrzałam się okropnie. Dzisiaj w powietrzu czuje się już nadchodzące przedwiośnie. Nawet w zasmogowanym Krakowie. Czyli do wiosny coraz bliżej! Zdjęcie: Francesco Gallarotti Jak wiecie, nie lubię i zwykle nie robię postanowień noworocznych. Za to staram się wykorzystywać energię, jaką daje zmiana pór roku, zwłaszcza przełom zimy i wiosny. W naszej strefie klimatycznej to jeden z przyjemniejszych momentów, który owocuje przypływem chęci do działania, zmian i porządkowania. Zamiast szarpać się z sobą na początku stycznia, łatwiej jest skutecznie działać w tym właśnie okresie, gdy dostajemy naturalne wsparcie z

Kiedy już wydawało się, że będę mogła wrócić do regularnego blogowania, dopadło mnie choróbsko. Wprawdzie od kataru od razu się nie umiera, ale wszelkie takie grypopodobne historie skutecznie odbierają człowiekowi siły twórcze. Uspokajam więc tych, co myśleli, że już z kretesem przepadłam i blog zostanie jedynym śladem po moim istnieniu. Jestem, katar i chrypa wreszcie przechodzą, myśli coraz bardziej przejrzyste, więc nowy wpis niebawem. A tymczasowo zapraszam Was do Kasi z Drogi do minimalizmu, która zaprosiła mnie do wypowiedzi na potrzeby bardzo ciekawego wpisu o pisaniu . 

Za sobą mam wielkie ufff. Westchnienie ulgi, bo we wtorek zakończyłam megazlecenie, o którym pisałam ostatnio. Ponad dwa miesiące bardzo intensywnej pracy umysłowej. Przyznaję, że teraz jestem nieco sflaczała intelektualnie i jeszcze niegotowa na większy wysiłek. Na razie wysypiam się, nadrabiam zaległości domowe i towarzyskie, odpoczywam. Leniuchuję bez wyrzutów sumienia. Wracam do równowagi. Pomyślałam, że oprócz minicyklu o szczęściu równolegle poopowiadam Wam trochę o tym, jak wygląda życie osoby pracującej na własny rachunek, bo często o to pytacie. Dzięki internetowi i możliwościom pracy zdalnej coraz więcej osób może brać pod uwagę takie rozwiązanie. A jest ono na pewno bardzo kuszące. Obiecuje wolność, niezależność. Więcej czasu wolnego, mniej stresu. Brak szefa nad sobą, brak konieczności dzielenia miejsca pracy z ludźmi, których obecność nie zawsze jest nam miła.  Temat to bardzo szeroki, więc na jednym wpisie się na pewno nie skończy. Mam wrażenie, że istnieje spor

Stali czytelnicy bloga wiedzą, że nie prowadzę go z regularnością tykania szwajcarskiego zegarka. Owszem, staram się utrzymywać średnie tempo jednego wpisu na tydzień, ale bywa, że nagle znikam i nie ma mnie, czasem nawet przez kilka tygodni. Zwykle mam ku temu konkretne powody, jak i teraz.  Od sześciu lat pracuję na własny rachunek. Na początku zdarzało mi się źle rozplanować pracę albo wziąć za dużo zleceń i musiałam pracować po nocach lub w weekendy, by zdążyć odesłać tłumaczenie na czas. W miarę nabywania doświadczenia, nauki asertywności i umiejętności szacowania, ile czasu potrzebuję na dane zlecenie, takie sytuacje zdarzały się coraz rzadziej. Teraz dochodzi do nich wyjątkowo, gdy tekst okaże się jednak trudniejszy niż wydawało się początkowo lub w przypadku awarii czy wydarzeń losowych.  Z założenia nie pracuję już w weekendy, czasem robię sobie też dzień wolny w tygodniu, w niektóre dni pracuję krócej. Zwykle pracuję od poniedziałku do piątku w normalnych godzinach

Z ogromną przyjemnością zapraszam Was na spotkanie ze mną, które odbędzie się w najbliższy czwartek, 12 stycznia 2017 r., o godz. 17:00 w filii nr 27 Miejskiej Biblioteki Publicznej w Katowicach, ul. Szarych Szeregów 62, Katowice-Kostuchna. Do zobaczenia!

Dzień dobry w Nowym Roku! Jak tam Wasze postanowienia noworoczne? Lubicie je podejmować? Udaje się Wam ich dotrzymywać? Jeszcze parę lat temu też robiłam podsumowania starego roku, a z początkiem nowego po raz kolejny podejmowałam projekt „Nowa ja”. Do pewnego momentu niestety dość nieskutecznie, entuzjazm szybko opadał i próby zmian kończyły się porażką. Schemat ten ostatecznie przeszedł do przeszłości wraz z rozpoczęciem stosowania podejścia minimalistycznego. Po prostu zaczęłam naprawdę zmieniać swoje nawyki w miarę ich identyfikowania i przestałam czekać z wprowadzaniem zmian do poniedziałku albo początku roku. Gdy stwierdzałam, że jakieś moje zachowanie mi przeszkadza i wymaga korekty, od razu zabierałam się do pracy nad nim. Stopniowej, ale skutecznej. Gdy nie udawało się jedną metodą, próbowałam innych.  Nie o to chodzi, że nie widzę sensu w podejmowaniu noworocznych postanowień. Nawet więcej, myślę, że warto wykorzystać potencjał „nowego początku”, jaki daje zmiana da