Stali czytelnicy bloga wiedzą, że nie prowadzę go z regularnością tykania szwajcarskiego zegarka. Owszem, staram się utrzymywać średnie tempo jednego wpisu na tydzień, ale bywa, że nagle znikam i nie ma mnie, czasem nawet przez kilka tygodni. Zwykle mam ku temu konkretne powody, jak i teraz.
Od sześciu lat pracuję na własny rachunek. Na początku zdarzało mi się źle rozplanować pracę albo wziąć za dużo zleceń i musiałam pracować po nocach lub w weekendy, by zdążyć odesłać tłumaczenie na czas. W miarę nabywania doświadczenia, nauki asertywności i umiejętności szacowania, ile czasu potrzebuję na dane zlecenie, takie sytuacje zdarzały się coraz rzadziej. Teraz dochodzi do nich wyjątkowo, gdy tekst okaże się jednak trudniejszy niż wydawało się początkowo lub w przypadku awarii czy wydarzeń losowych.
Z założenia nie pracuję już w weekendy, czasem robię sobie też dzień wolny w tygodniu, w niektóre dni pracuję krócej. Zwykle pracuję od poniedziałku do piątku w normalnych godzinach pracy biurowej, mniej więcej od ósmej-dziewiątej do szesnastej, czasem siadam jeszcze po obiedzie na jakąś godzinkę, nie więcej, ale niechętnie.
Jednak jak to w życiu freelancera bywa, czasem robi się wyjątki od reguły.
W drugiej połowie listopada dostałam propozycję dość dużego tłumaczenia dla klienta z branży motoryzacyjnej, prestiżowej marki. Tekst wydawał się ciekawy, termin był nieco napięty, ale udało się wynegocjować jego przedłużenie. Nic jednak nie zwiastowało tego, co nastąpiło później.
W trakcie pracy nad tłumaczeniem okazało się, że zlecenie może być o wiele większe niż zapowiadano na początku. Nadsyłano kolejne części. Nie musiałam podejmować się ich tłumaczenia, ale na tym etapie bardzo chciałam móc dalej nad nim pracować. Bo to jedno z najciekawszych zleceń, jakie kiedykolwiek realizowałam. Ścisła pierwsza trójka, gdy dobrze się zastanowić.
Fakt, tekst jest solidnym kolosem, ale za to dawno tak świetnie się nie bawiłam, tłumacząc. Praca wciąga mnie chwilami tak, że zapominam o całym świecie, a nawet lekceważę potrzeby fizjologiczne i dopiero parcie na pęcherz zmusza mnie do oderwania się od komputera. Albo trudności z koncentracją przypominają, że nadeszła pora posiłku. Spać też powinnam więcej, szczerze mówiąc.
Wybaczcie, że znów zaniedbuję bloga, ale po skończeniu pracy jestem zbyt odmóżdżona, by napisać jeszcze coś dorzecznego. Wtedy jedyne, czego potrzebuję, to relaksu z dala od urządzeń elektronicznych oraz słowa pisanego bądź czytanego.
Do terminu oddania ostatniej części mam jeszcze tydzień. Z jednej strony cieszę się, bo wrócę do normalnego trybu funkcjonowania. Ale z drugiej strony wiem, że gdy odeślę ostatni plik, będę żałować, że to już koniec. Cieszę się więc każdą chwilą pracy, bo chciałabym móc zawsze tłumaczyć tak rozwijające teksty, tak bardzo poszerzające moje horyzonty, dające tak wiele radości i głębokiej satysfakcji. Zmęczenie i obolałe od stukania w klawiaturę dłonie to niska cena za tę przyjemność.
Ściskam Was więc mocno, zapewniając, że o Was pamiętam. Idę spać, jutro kolejny dzień przy komputerze.
 |
| Zdjęcie: Sarah Dorweiler |