W ostatnim wpisie na temat pracy na własny rachunek pytałam Was, czy chcielibyście, bym napisała o jakichś konkretnych aspektach takiej działalności. Ola, autorka bloga Miej klasę, zadała kilka dobrych pytań, odpowiedź na które w pełni zasługuje na osobny post.
Ola pyta:
Ciekawi mnie, jak jest w Twoim przypadku z samodyscypliną i systematycznością (praktyczne sposoby), jak wygląda Twój przeciętny dzień/tydzień pracy? Trzymasz się narzuconej sobie rutyny czy raczej pracujesz zrywami? Czy Twoja praca w charakterze tłumacza różni się w tej kwestii od pisania książek? Jakie korekty wprowadziłaś na przestrzeni lat w tym systemie pracy? Wiele przykładów z książki "Codzienne rytuały. Jak pracują wielkie umysły" pokazuje, że właśnie praca nieograniczona biurowymi godzinami i sztywnymi zasadami powoduje, że trzeba samemu narzucić sobie jakieś ramy, np. wstaję o 8:00, o 9:00 siadam do komputera, pracuję cztery godziny, potem obiad itd. Oraz druga sprawa: jak radzisz sobie z różnym natężeniem zleceń i związanym z tym poczuciem bezpieczeństwa? Czasami trzeba odmówić (obawa, że klient się zniechęci i już nie wróci?), a czasami być może przydałoby się więcej pracy?
Zacznijmy od tego, że na początku po odejściu z biura najbardziej obawiałam się tego, że pracując samodzielnie, nie będę w stanie wystarczająco zarabiać. Dlatego odświeżyłam wtedy uprawnienia przewodnika po Krakowie, by móc łączyć dwa zawody i w razie czego uzupełniać braki w budżecie tym drugim zajęciem (wprawdzie sezonowym, ale ciekawym i satysfakcjonującym). Dlatego pierwszy rok, a może nawet dwa lata, były czasem bardzo intensywnym. Cieszyłam się z tego, że mogę sama zarządzać swoim harmonogramem i próbowałam robić dosłownie wszystko. Oprowadzać, tłumaczyć, nadrabiać zaległości towarzyskie i rodzinne, podróżować, pisać bloga... Najtrudniej było mi zorganizować się w pracy tłumacza. Miałam często kłopoty z oszacowaniem ilości czasu potrzebnego na dane zlecenie. Czasami zbyt swobodnie podchodziłam do wyznaczonego terminu oddania i za późno zabierałam się do pracy. W efekcie bywało, że musiałam siedzieć po nocach, pracować w weekendy. Oczywiście generowało to stres. I frustrację, przecież nie tak to sobie wyobrażałam, rezygnując z etatu. Jednocześnie roczne zeznanie podatkowe wykazało, że poziom moich dochodów zauważalnie spadł. Co oznaczało, że prawdopodobnie powinnam zastanowić się nad swoją wydajnością, organizacją czasu i samodyscypliną. Owszem, byłam w dalszym ciągu bardzo zadowolona ze swojej decyzji, ale wiedziałam, że na dłuższą metę tak to wyglądać nie powinno.
 |
| Photo by Kevin Bhagat on Unsplash |
Rzecz jasna to nie stało się z dnia na dzień. Zdarzało mi się wciąż popełniać błędy w szacowaniu ilości pracy i potrzebnego na nią czasu, ale za każdym razem starałam się wyciągać z nich wnioski, analizować, co i dlaczego zrobiłam źle. Czy to ja nieprawidłowo oceniłam sytuację, czy też nie byłam w stanie przewidzieć tego, że potrzebuję więcej czasu na dane zlecenie? Bywa, że z pozoru łatwe tłumaczenie okazuje się śmierdzącym jajem, kryjącym w sobie trudną do przerobienia zawartość. Czasem płynnie tłumaczy się kilkanaście stron, by na samym końcu trafić na kilka zdań nafaszerowanych jakimś niszowym słownictwem branżowym i człowiek brnie przez te parę zdań jak przez śnieg po pas, a termin oddania dyszy mu w kark. Dlatego nie jest dobrze nie mieć żadnego marginesu czasowego i pracować na styk.
Powiem Wam, jak sytuacja wygląda teraz i jakie sobie wyznaczyłam ramy i zasady. Zaznaczam, że to jest schemat, który sprawdza się w moim przypadku i jest dostosowany do mojego charakteru, upodobań i okoliczności życiowych, ale nie ma żadnej gwarancji, że będzie działał dla każdego. Jak już pisałam, nie ma jednego modelu dobrego dla wszystkich. Jeśli komuś lepiej pracuje się po południu i wieczorem (albo tego wymaga charakter pracy), trzeba będzie inaczej się zorganizować.
Obecnie mój tydzień pracy jest 5-dniowy. Rozkład dnia zależy od tego, czy mój mąż jest na miejscu, czy też na wyjeździe służbowym (co zdarza się często). Gdy Robert jest w domu, chodzi do biura, więc wstajemy razem (około godz. 5:30). Jemy razem śniadanie, a po wyjściu R. ogarniam poranną toaletę, zmywanie, ścielenie łóżka itp. Zwykle do pracy siadam około godz. 7:30-8:00 i zazwyczaj pracuję do około 15:00, kiedy zabieram się za przygotowanie obiadu, który jemy około 16:00. Czasem wracam do komputera po obiedzie, ale staram się, by nie siedzieć „w biurze” dłużej niż do około 17:30-18:00. Obecnie jednak zdarza się to rzadko, czyli po obiedzie już nie pracuję.
Gdy R. jest na wyjeździe, nie ma powodu, bym wstawała tak wcześnie i zaczynam dzień bliżej godziny siódmej. Wtedy „idę do pracy” na około 8:30-9:00, a kończę około godz. 16:00-16:30.
W czasie pracy robię sobie krótkie przerwy: na zrobienie herbaty lub kawy, na nastawienie i powieszenie prania. Sporadycznie na krótką drzemkę (jakoś przestałam ich potrzebować). Unikam przeglądania internetu w celach nie związanych z pracą w godzinach na nią wyznaczonych (zdarza się, ale rzadko). Na zaglądanie na YT, Facebooka itp. pozwalam sobie rano przed rozpoczęciem dnia roboczego lub wieczorem, w ramach relaksu, albo w pociągu lub tramwaju.
Bywa, że przed południem lub w okolicach południa wychodzę na zakupy lub załatwić jakieś sprawy na mieście. Zwłaszcza wtedy, gdy jest przyjemna pogoda, by móc z niej chociaż trochę skorzystać.
Jak to jest z moją samodyscypliną i systematycznością? Teraz bardzo dobrze, ale nie zawsze tak było. Jak wspomniałam wcześniej, na początku pracowałam raczej zrywami. Byłam o wiele mniej skupiona podczas pracy, zaglądałam często na różne niepotrzebne strony internetowe, robiłam sobie dłuższe przerwy, gorzej organizowałam czas, a poza tym z obawy o niedostateczne zarobki rozpraszałam się innymi zajęciami (pracą przewodnika), które pochłaniały czas i często dezintegrowały mi cały plan dnia, nie przynosząc za to dostatecznej rekompensaty finansowej.
Z czasem uświadomiłam sobie, że nie da się robić wszystkiego i łapać wielu srok na raz za ogon. Zdecydowałam, że lepiej będzie zrezygnować ze zleceń na oprowadzanie, bo chociaż ciekawe, zabierały mi czas na to, co przynosi mi jeszcze więcej satysfakcji i konkretne, przewidywalne zarobki. Jasne było dla mnie, że lepiej jest wyznaczyć sobie wyraźne ramy czasowe, w których będę pracować, by nie kończyło się to spędzaniem prawie całej doby na tłumaczeniu. Zrozumiałam, że rozpraszając się i zajmując głupstwami podczas pracy robię sobie na złość, bo przecież mogłabym o wiele szybciej „odrobić się” i przejść do innych ważnych dla mnie zajęć (np. pisania bloga). To w największym stopniu zmobilizowało mnie do koncentrowania się tylko i wyłącznie na pracy w tych godzinach, które na nią sobie wyznaczam.
Nie wyczerpałam dzisiaj tematu, sporo mam Wam jeszcze do opowiedzenia. Chociażby o tym, kiedy robię wyjątki od wyznaczonych zasad. Jak radzę sobie z lękiem przed brakiem zleceń, czy i w jaki sposób zdarza mi się odmawiać propozycji tłumaczenia? Co z wakacjami, przedłużonymi weekendami etc.? Czym różni się pisanie książek od tłumaczenia i w jaki sposób organizuję sobie wtedy czas? O tym wszystkim w następnym wpisie lub wpisach, a jeśli będziecie mieli więcej konkretnych pytań, zapraszam do ich zadawania, a Oli dziękuję za superpytania. Do szybkiego poczytania!